SANA TUTSAK

09

...

Gecelerin gündüze karıştığı, acıların sadece en yoğununun bir hafta içerisinde gerçekleştiği anlarda yapılacak tek şey çıkış için çare aramaktan ziyade af dilemek belki de sadece kurtarıcıyı umut etmek idi.

Bir çaresi bulunur muydu?

Bir çaresi bulunur elbet.

Ama o çareler bir bir tükenmekteydi.

...

'' İşte geri geldim! ''

Loş ışıklar sesle bir açıldığında bodrum loş bir şekilde ayrılmış İzel gözlerini ışığın etkisiyle kapatmış iken bodrumun kapanma sesini kesinlikle işitmişti.

Ses geçirmemesini sağlayan o kapı!

Ve anlamıştı o an.

Kendisinin ... Yani ikinci kurbanın işkence sırası gelmişti ne yazık ki!

...

Çığlıklar, bağırışlar , af dilemeleri , yalvarmalar ve neredeyse ayağa kapanmalar!

Artık hiçbir şeyin umudu kalmamışken denemekten başka çaresi de kalmamıştı İzel'in.

Ne gelen vardı ne giden.

Bir başınaydı.

Terk ediliş gününün akşamı gibi.

Uyumak için saatlerini harcadığı yatak gibi.

Burada tutsak kaldığı günler gibi.

İşkence sırasında kimseden yardım bulamamış Ferda gibi!

Şimdiyse kendisinin sırasıydı.

Ferda'nın ardından sorumluluğunu aldığı ihanetin bedelini ödemek için Aras'ın ayakları altındaydı.

Bir karınca kadar işlevsiz ve hassas.

Rüzgarda sallanan yapraklar kadar korkak ve titrek!

...

'' Bırak! Yalvarırım bırak! ''

Aras yüzündeki muzip sırıtışı silmeden İzel'in omuzlarından ittirerek onu soğuk zemine yatırdığında bacaklarına bacaklarını dayayarak baskı uygulamıştı.

İşaret parmağını kendi ağzına götürüp sessiz olması gerektiğini belirtirken İzel'in çırpınışları artmıştı.

'' Lütfen! ''

Aras için şuan İzel'e saf korku vermek bile işkence sayılırken İzel'in Ferda'nın işkencesini izlemesi ve sıranın ona geldiğini düşünerek aynı şeyleri yaşayacağı hissine kapılması tamamen bir işkenceydi.

...

'' Çok eğleneceğiz! '' diyerek Aras ellerini İzel'in saçına götürürken İzel gözlerini kapattı.

'' Yapma... ''

Tek dileğiydi bu Aras'tan.

Yapmaması...

Hiçbir şey yapmaması!

Zarar vermemesi!

Ve onu bırakması!