Jej przeszłość... Ich przyszłość

👑 17 👑

Listopad, A.D. 1384
Wawel

Nie tak wyobrażał sobie ten dzień. Od kilku dni pogoda była znośna, nawet ciepła i liczył, że jeszcze trochę wytrzyma. Niestety, ktoś musiał ciągle rzucać mu kłody pod nogi, bo chwilę po tym jak opuścił Sandomierz, zaczęło lać. I wciąż lało. Całe miasto schowało się w domach, więc nie mógł znaleźć nikogo, kto pojechałby przodem i uprzedził o jego przybyciu. Konia zostawił w jednej z gospód bliżej zamku. Chciał tam przeczekać, aż przestanie padać, ale deszcz, zamiast zelżeć, tylko się nasilił. Nie miał czasu na zwłokę, toteż zapłacił z góry za pokój i przenocowanie konia, i opuścił gospodę, kierując się na Wawel. Tam zaczęły się kolejne przeszkody, bo nie chciano go wpuścić. Starał się przekonać strażników, ale jego przemoczony do suchej nitki wygląd ich nie zachęcał. W końcu zaczęli tracić cierpliwość, więc odpuścił. Oddalił się, ale odrobinę. Stanął pod niewielkim zadaszeniem i szukał sposobu jak inaczej dostać się na zamek. I tak, po kilku małych kłamstwach i uśmiechach, dostał się za zamkowe mury.

Problem jednak tkwił w tym, by znaleźć osobę, dla której tu przyjechał. Wawel wydawał się potężną warownią, a gdy wszedł do środka, tylko się w tym utwierdził. Wcześniej był tu raz, może dwa, tylko jako towarzysz ojca i obserwator. Nigdy nie załatwiał niczego sam, w swoim własnym imieniu. Brakowało mu wsparcia rodziciela, ale czuł jego stanowczą dłoń na ramieniu. To ona dodała mu otuchy i zmotywowała, by w końcu zacząć przemierzać tajemnicze korytarze i odnaleźć tę, dla której przebył tę ulewę. Jednak przecenił swoje umiejętności. Po długich wędrówkach opadł na ławę w jednym z zaułków i schował twarz w dłoniach, wspierając łokcie na kolanach. Szukanie szesnastoletniej dziewczyny okazało się trudniejsze, niż myślał. Może nie ma jej w Krakowie? Albo zmieniła się tak bardzo, że jej nie rozpoznałem?

- Wszystko w porządku? - dotarł do niego ciepły głos.

Uniósł głowę, a jego wzrok od razu padł na ciemnowłosą kobietę o jasnej cerze i odznaczających się na jej tle ciemniejszych ustach. Odchrząknął i podniósł się. Ubranie nadal miał mokre, ale przynajmniej włosy już odrobinę mu przeschły i z blond kosmyków nie ciekła woda.

- Tak - odparł - Wszystko w porządku.

Kobieta uśmiechnęła się lekko, skinęła głową i odeszła. Mieszko spojrzał za nią i wtedy go olśniło.

- Zaczekaj! - zawołał za nią.

Zatrzymała się, zaskoczona, i odwróciła. Rycerz podszedł bliżej.

- Jesteś dwórką księżnej Jadwigi, dobrze pamiętam?

Nie odpowiedziała, nawet nie kiwnęła głową. Spojrzała na niego z rezerwą, nawet odrobinkę się cofnęła.

- Czego chcesz? - spytała ostro.

Po ciepłym, troskliwym głosie nie było śladu.

- Chciałbym się z nią zobaczyć.

Dwórka uniosła brew.

- Myślisz, że możesz zrobić to ot tak?

- Poznaliśmy się już - przekonywał - W Strzelcach. Rozmawiała wówczas z moim ojcem, Piotrem z Sandomierza.

Brew powędrowała jeszcze wyżej. Przechyliła też lekko głowę dla lepszego efektu.

- Czego od niej chcesz?

- Pragnę jej służyć - uniósł dumnie podbródek.

Nie zamierzał bawić się w podchody, skoro ona była wobec niego tak śmiała. Brew lekko opadła, powieki delikatnie się zmrużyły. Czuł, że zaczyna sobie przypominać tamten dzień. Pamiętał, że wtedy była cichsza, niż teraz.