Jej przeszłość... Ich przyszłość

👑 36 👑

Sierpień, A.D. 1389
Legnica

Sirputis dołączył na kilka dni do jej świty. Opowiadał jej o życiu na Litwie, tamtejszych zwyczajach i obrządkach. Dzięki temu Jadwiga odsunęła przykre wydarzenia i chłonęła historie o Księstwie, jakby tam kiedyś była. Kazik był równie zafascynowany i ponowił swoją prośbę o "odwiedzenie wujów Litwinów". Kazimierzówna musiała mu przytakiwać i obiecywać, że wkrótce tam pojadą. Przeciągała wizytę Sirputisa jednak nie tylko ze względu na Litwę, a również Rutę. Widziała, że znalazła bezpieczne schronienie przy tym mężczyźnie i nie chciała tak szybko jej go pozbawiać. Przez te kilka dni Kachna przyuczyła służkę do roli dwórki, choć, jak mówiła, to był ledwie ułamek tego, co powinna wiedzieć.

Kachna tego dnia miała pomóc jej w nauce czytania. Jadwiga zabrała Kazika do koni, by bojar mógł pokazać mu kilka technik, które pomogą chłopcu w utrzymaniu się na grzbiecie wierzchowca. Poranek nie należał do najprzyjemniejszych. Zaczął się od wczesnej pobudki i wymiotów. Na szczęście Mieszko spał jak suseł i zdołała pozbyć się wszystkiego, nim się zbudził. Wykręciła się też od śniadania, czego zaczynała żałować. Strasznie ściskało ją w żołądku, ale jakikolwiek zapach tylko ją odstręczał. Nie miała najmniejszego pomysłu, od czego zacząć z Rutą naukę, więc sięgnęła po własne doświadczenia i położyła przed służką oprawioną w skórę księgę, w której znajdowały się ważniejsze teksty z Pisma, między innymi Pieśń nad pieśniami. To był pierwszy tekst, który udało jej się pierwszy raz przeczytać w całości samej, więc to od niego postanowiła zacząć. Księgę użyczyła jej Jadwiga. Ten egzemplarz księżna podkradła ze zbiorów budzińskiego zamku, tak, że nikt się nie zorientował.

- Nie przeczytam tego - zakomunikowała Ruta, patrząc na plątaninę przypadkowych znaków.

- Przeczytasz - odparła twardo Kachna, dławiąc nudności.

- Nigdy nie miałam do czynienia z pismem - odwróciła się, by na nią spojrzeć - Nie mam o nim pojęcia, nikt z mojej warstwy nie ma.

- Zatem będziesz pierwsza.

Nie miała nic do tej młodej dziewczyny, ale wyjątkowo ją irytowała, dodatkowo mdłości co rusz podchodziły jej pod przełyk.

- Doceń, ile księżna Jadwiga dla ciebie robi. Nikomu ze służby by nie odpuściła plotkowania na jej temat, a tym bardziej ze zwykłej pomywaczki nie uczyniłaby swojej dwórki - odwzajemniła srogo spojrzenie służki.

To skutecznie zamknęło jej usta. Ruta odwróciła się z powrotem i zaczęła powoli składać litery w zdania. Kachna przechadzała się po pokoju, który udostępniła im Kazimierzówna. W ogóle nie skupiała się na słowach Ruty, a na własnym samopoczuciu, które z każdą chwilą się pogarszało. Uchyliła okiennicę, ale i to nic nie dało. W końcu żołądek zacisnął się tak mocno, że musiała przystanąć i podeprzeć się ściany.

- Może przerwiemy? - służka podniosła się z krzesła, by ruszyć dwórce na ratunek - Wyjdziemy na chwilę na powietrze? Może przyniosę wina z kuchni? Moja babka je pijała, gdy bolał ją brzuch i...

- Wracaj do czytania - zarządziła surowo, odpychając od siebie jej ręce.

- Naprawdę pójdę po to wino - nie dawała za wygraną - Sama się napiję, będzie mi się lepiej czytało.

Kachna westchnęła zrezygnowana. Czuła się coraz gorzej i jeśli miała sprawiać pozory, musiała pozbyć się na chwilę tej dziewuchy. Skinęła głową. Służka prawie podskoczyła, jakby miała pięć lat i właśnie dostała na coś upragnioną zgodę, po czym wyszła z pokoju. Dwórka osunęła się na parapet. Oparła głowę o zimny mur, wdychała chłodne powietrze z podwórka. Zaraz jednak skrzywiła się i odsunęła od okna, gdy dotarł do niej zapach końskiego łajna. Zasłoniła usta dłonią, przełykając żółć. Paskudny, kwaśny posmak pozostał w przełyku, a w zasięgu ręki nie miała nic, czym mogłaby przepłukać gardło. Dlatego, gdy tylko Ruta wróciła, prawie wyrwała jej z rąk dzban z trunkiem. Nalała sobie szczodrze i wychyliła pół zawartości za jednym razem. Służka stała osłupiała, wgapiając się w poczynania swojej nauczycielki. Nie sądziła, że damy z dworu potrafią tak pić.