Psikopat(+18)

3. kime aittim?

2. Yıl.

Öğrenmişti. Korumalarının bana dokunduğunu.
Kahramanım söylemeyecekti hani?
Beni kandırmıştı. Kalbimi kırmıştı.
Güvenimi de kırmıştı.

Özgür, odada bir ileri bir geri gidiyordu.

Bense ellerim kelepçeli yataktaydım.
Öğrendiğinden beri çıkartmıyordu.
Odamdan çıkmam yasaktı.
Tek fark bu sefer kelepçe ayak bileğimdeydi. Odada gezebileceğim kadar uzundu. Ama fazlasını yapamazdım.

"Neden söylemedin Yeşim!?" Diye bağırdığında yerimden sıçradım.

Ellerini saçına geçirdi.
"Hangileri dokundu sana!?"
Yanıma geldi. "Bana göstereceksin! Hepsini öldüreceğim!" Bileğimden tutup beni yataktan kaldırdı.
Ayağımdaki kelepçeyi çözdü.

Tekrar bileğimi tutup beni evin bahçesine çıkarttı. Bu süreç boyunca kaçmayayım diye bileğimi hiç bırakmadı.

Evin bahçesinde nöbette olan sözde kahraman geldi.
"Bir ihtiyacınız mı vardı Efendim?" Dedi. Beni süzdükten sonra.
"Evet. Bütün çalışanları topla buraya!" Dedi Özgür. Ses tonu yüzünden yutkunmak zorunda kaldım.

Kısa süre sonra bahçe, bir sürü iri yarı adamla doldu.

Özgür beni öne çıkarttı.
"Hangisi!?" Dedi. Yine yutkundum. Sustum.
"Göster bana. hangisi dokundu sana Yeşim!?" İkinci kere yutkunarak adamlara döndüm. Gösterirdim göstermesine ama. Ya kardeşim?

"Olmaz." Dedim gözlerimi kaçırarak.
"Neden!?"dedi Özgür tekrar bileğimi tutarak. Bu sefer çok sıkı tutmuştu.
"Olmaz işte! Üstüme gelme artık! Kolum acıyor!" Kolumu kurtarmaya çalıştım. Beni sertçe kendine çekti.
Kulağıma doğru.
"Söyle Yeşim. Kardeşin güvende." Dedi.

Güvende miydi gerçekten. Ons güvenebilir miydim?

"Ona zarar gelirse hepinizi yakarım Özgür!" Dedim kaşlarımı çatarak.

Güldü bu sözüme. Oysaki çok ciddiydim. "İlk önce kendini koru be kızım." Dedi gülüşünün arasından.
Çüküne tekme atıp kaçmak vardı şimdi.

Sinirle adamlara döndüm.

Yarısından fazlası dokunmuştu bana.
"Hmm,"dedim.
"Hepsini öldürecektin dimi?"kafasıyla onayladı. "Sana saygısızlık yapan hepsini." Bir adım öne çıktım.

Hepsi tek sıra halinde dizilmişti.
Baştan başlayıp, bana dokunan hepsini onun karşısına aldım.

Şimdi, bahçedeki 46 adamdan 22si kalmıştı.

"Bitti mi?" Dedi Özgür elindeki sigarayı bitirirken.
"Evet," dedim. Gözlerim sahte kahramana kaydı. "Bu kadar."

Özgür cebinden bir silah çıkarttı.
İlk önce o sapığın kafasına sıktı, sonra bir diğerinin, sonra da öbürünün.
Hepsinin kafasına tek tek sıktı.
Dehşete düşmüş bir şekilde onu izliyordum. Bir adım geri attım. Anında farketti.

"Sakın!" Dedi dişlerinin arasından. Yutkundum.

O adamların aileleri var mıydı?
Ya da benim, umudu kestiğim aşka inançları?
Varsa bile gitmişti hepsi.

Tekrar yutkundum. Gözümden bir damla düştü. "Hadi ama Yeşim. Onalrı öldüreceğimi sana söyledim!"Özgüre döndüm. "Canavar!" Dedim önündeki cesetleri göstererek. Bu aptal cesaretini nerden alıyordum?

Sinir bozucu bir yavaşlıkla yakınlaştı bana. Yanıma geldiğinde belimden tutup kendine çekti beni."Uzak dur benden!" Yanağıma bir öpücük kondurdu. Sinirle baktım ona.
"Eve geçelim mi?" Dalga mı geçiyordu bu adam benle. Nasıl bu kadar rahat olabiliyordu.