Psikopat(+18)

11. fırtına öncesi sessizlik.👶🏻🌩️

Vote ve satır arası yorumları unutmayınnnnn😍😍😍

Bacak bacak üstüne attım.
"Ne pok yedin o kadının yanında!?"

"Ya, vallaha ben bişey yapmadım!" Diyerek kendini savundu, eski sevgilim.

Kollarımı, göğsümde birleştirerek karşımda oturan ispiyoncuya döndüm.

"Ne yaptı!?" Diye sormamla ispikçi bana döndü.
Boğazını temizleyip "markette alışveriş yaparken, kasiyer kadının eline dokundu!"
Dedi, yapmacık bir, oyun bozan sesiyle. Kahramana yandan bir bakış atıp, piçsmile yaptı.

Kahramana döndüm.
Yalandan kaşlarımı çatıp "parayı, 1 metre öteden vereceksin demedim mi ben sana!?" Dediğimde kahraman biraz düşündü.
"Hayır." Dediğinde, bakışlarımı görüp, pişman olarak, hızlıca, "evet." Diyerek düzeltti.

Ayaz kahkaha attı. Kahkahayla yanımda duran yastığı kafasına attım.
Yastıktan hızlı bir şekilde kurtulup, sinirle bana baktı.
"Yastıkları at diye koymuyoruz koltuğa!" Diye çemkirdi. Göz devirmekle yetindim.

"Uğraştırmayın beni. Uyumaya gideceğim ben." Diyerek koltuktan kalktığımda, "Kızmadın mı?" Dedi kahraman. Ciddi mi diye bir süre yüzüne baktım.
"Ciddi misin?" Diye sorduğumda Ayaz yine kahkaha attı.
Ayaza dönüp, "ulan hayırsız, geldiğimden beri gülüyorsun! Başka bi bildiğin yok mu!?" Dedim.
Ayaz ise omuz silkerek gülmeye devam etti.

"Ciddiyim. Niye ciddi olmayayım ki?" Kahramana döndüm.
"Parayı, götünle mi vereceksin kahraman!? Neden kızıyım?"
Dememle büyük bir nefes aldı.
"Bütün oksijeni içine çektin lan!" Diyerek Ayaz, Kahramanın kafasına, ona attığım, yanındaki yastığı attı.
"Silahımı kullanmak için, kimden izin aldın lan sen!?" Diyerek Ayaza çıkıştım.

Ayaz bana dönüp, "koltuk takımını ben aldım!" Diye bağırdı.
"Banane ulan! Sonuç olarak benim silahım o!" Dedim kaşlarımı çatarak.
Ayaz, hıh diyerek önüne döndü.
Telefonunu eline alıp yine, karılarıyla konuşmaya başladı.

Merak etmeyin. Bir süre sonra insan, karılarına alışıyor... Kulağa ne kadar garip gelse de, öyle.

Ayaza göz devirerek kahramana döndüm.

Tatlı bir gülümsemeyle"beraber uyuyalım mı?" Dedim.
Kahraman, ilk önce saatine baktı. Ardından bana dönüp,
"Saat daha, sekiz bile değil." Dedi.

Burnumu kırıştırdım.
"Ne yani? benimle uyumak istemiyorsan sen bilirsin." Diyerek arkamı döndüm.

Arkamdan seslendi.
"Ben öyle mi dedim şimdi!?"

"Evet!" Diyerek odaya yöneldiğim sırada, belime vurun ağır sancıyla çığlık attım.

Kahraman hızlıca yanıma gelirken Ayaz, hiç istifini bozmadan oturmaya devam ediyordu.

"Güzelim sorun ne?" Diye sordu kahraman.

Tam o anda suyumun geldiğini hissettim. "Bebek." Diyebildim sadece, acıyla.

Kahraman endişeyle ve korkuyla Ayaza bağırdı.
"Arabayı çalıştır!" Ayaz hızla oturduğu yerden kalkıp, anahtarları alarak evden çıktı. Gerizekalı, arkasından kapıyı kapatıp gitti. "Sorun yok!" Dedi Kahraman endişeyle. Endişeli ve korku dolu sesinin bana bir yardımı olmadığını ne zaman anlayacaktı acaba?

Korkulu sesinin sebebi panik olması değildi. Tamam. Belki biraz olabilir. Ama, daha çok bebekten korktuğu içindi. O, her ne kadar farkettirmemeye çalışsa da, geceleri onu içerken ve ya, ağlarken buluyordum.

Bir keresinde içmişti. O, o günü hatırlamıyor. Ama ben hatırlıyorum.
Hala. Diyordu. Bebekten korkuyorum. Biliyor musun? Sana yansıtmak istemedim. Acı çekiyorum. Korkuyorum. Kim korkar bir bebekten, Yeşim? O kadar acizim ki, bir bebekten bile korkuyorum. Hemde bebek daha doğmadı bile!
Kim bilir bebek doğduğunda ne yapıcam!? Demişti. O gün onun için çok üzülmüştüm. Onun hayatı hakkında tam olarak birşeyler bilmiyordum. Ama bir keresinde, ailesini hiç tanımadığını, ben onun ailesi olacağım için, çok mutlu olduğunu söylemişti.