Psikopat(+18)

26. 35 YSÖ 159 🤨

Aşkolarım, vote ve yorum unutmayınnn.

İrem Özçelik.

Uyandığımda, Yeşim'in kollarındaydım.

Geçmişimi mahveden küçük kızın, büyümüş halinin yanında, en savunmasız halimleydim.

Elimi uzatıp, terden ıslanmış alnına götürdüğümde kaşlarımı çattım.
Kafamı kaldırıp yüzüne baktığımda, sadece alnı değil, bütün bedeni terler içindeydi.

Bir şeyler sayılıyordu. Sayıkladıklarını duymak için, kulağımı dudaklarına yaklaştırdım.
"Zehra," dedi fısıldayarak, "hayır!" Dediğinde şaşkınlıkla kaşlarımı daha çok çattım. Kabus görüyordu.

Yataktan kalkıp mutfağa gittim. Buse bize bütğn evi tanıtmıştı. Bir bardak su alıp geri odaya geldiğimde, pozisyonunu değiştirmiş halde buldum onu. Bedenini sarmalamış, cenin pozisyonunu almıştı. Gözlerinden yaş geliyordu.

Yutkunarak yanına yaklaştım. Yatağın başına oturup yüzünü okşadım. "Uyan, Yeşim." Saçlarını geriye doğru attığımda, "kabus görüyorsun, geçecek." Dedim.

Bir yerden duyduğumda göre, kabus gören birini aniden uyandırmamalıydık. Ne kadar doğru bilmiyorum, ama işimi riske atamazdım.

Özellikle geçmişi ile ilgili gördüğü bir kabussa.
Zehra onun zorbasıydı.

Uzanıp alnını öptüm. "Şşş, geçti" dediğimde gözleri titredi. Birazdan uyanacaktı. Gözleri yavaş yavaş açıldığında, bir anlık nerede olduğunu algılamaya çalıştı. Gerçekliğe döndüğünde ise, derin bir nefes alıp, saçlarının arasındaki elimi tuttu. "Kabus gördüm." Dedi. Gözleri üzerimde gezindi. "Kızlardan biri sana benziyordu." Dediğinde yutkundum. "Sadece bir kabus." Diyebildim.

Kendini hatırlamaya zorluyor, bilinçaltı, en eski anılarını ortaya çıkartmaya başlıyordu.

Boşta kalan elimle alnındaki saçlarını geriye attım. "Biraz su iç." Dediğimde kafasıyla onayladı. Yavaşça doğrularken, ensesinden destek verdim. Yavaşça bardağı dudağına yaklaştırdığımda, suyu içmeye başladı.  Durmam için işaret verdiğinde, bardağı çekip komodine koydum.

"Daha iyi misin?" Sorumla kafasını salladı. İyi olmadığına emindim.

Yeşim'e anlattığım küçük kız, oydu.

Kaya, Yeşim'in geçmişini unutmasının normal bir şey olduğunu, yaşı küçük olduğu için unuttuğunu düşünüyor.

Ama, olay tamamen başkaydı.
Birinin içi, dışardan göründüğü kadar temiz olmaya bilir. Yeşim'in hayatı, onun bile hatırlamadığı, hatırlamak istemediği anılarla dolu. Kaya'yı unutmak uğruna bile, aklından silmek istediği çok şey vardı. Yeşim'in hikayesi, Özgür'le başlamamıştı. Yeşim'in doğumu bile bir hikayeydi.

Ve onun hikayesi öğrenmek, hiç kolay olmamıştı.
Kendisinin bile bilmediği şeyleri öğrenmek, bir hayli zordu.

"Çok gerçekti." Dedi dalgın bakışlarıyla. "Son zamanlarda çok fazla görüyorum o kızı," dedi.
"Özellikle sana benziyeni. Üvey babam da yanımızdaydı, koltukta oturuyorduk. Sonra," dediğinde gözlerim dolmuştu. Ama o anlamadan gözlerini kısıp, rüyanın-kabusun devamını düşünmeye çalıştı.

Unutmak için yalvardığı anılarını hatırlamaya çalışıyordu.

O gece, üvey babası ikimize de saldırmıştı. Ben kaçmıştım, ama o geceden sonra Yeşim, hiç bir zaman eskisi gibi olmamıştı.

Gözlerimin dolduğunu farkettiğinde, konuşmak için araladığı dudaklarını kapattı. Küçükkende yaptığı gibi, kararsız kaldığında dudaklarını yaladı. "Sorun ne?" Diye sordu.