Psikopat(+18)

25. sırlara bir adım yaklaşmak

Uzun denebilecek bir bölüm.
Vote ve yorum unutmayın bebeklerim.

Salon tamamen boşaldığında, Kaya sinirle İrem'e döndü.
"Ne yaptığını sanıyorsun sen!?" Diye sorduğunda geriye doğru sıçradım.
Kaya'nın gözleri, hemen beni buldu.
"Dışarıda bekle." Dedi sakin olmaya çalışan sesiyle.

Tam kalkacağım sırada, İrem, omzuma baskı uygulayarak beni geri oturttu.
"Artık zamanı geldi." Dedi sakinlikle.

Kaya'nın gözleri, Ayaza kaydığında Ayaz, başını eğdi. Neyin zamanı gelmişti? Kendimi gerçekten bir aptal gibi hissediyorum şu an.

"Biri bana ne olduğunu anlatsın artık! YSÖ'nün kuruluş sebebinin neden ben olduğumu düşünmeşerinden ya da," Sert bakışlara Kaya'ya baktım. "Kimseye bizim ilişkimizi anlatmamış olmamdan, başlayabilirsin!" Cümlemi bitirdiğimde, Kaya ellerini saçına geçirdi.

Tam dudaklarını bir şey söylemek için aralığında, "Yalan istemiyorum, Kaya!" Sert sesimle duraksadı.
Yutkundu. "Buradaki kimsenin ilişkimizden haberi yok," dediğinde onu böldüm. "Bunu zaten biliyorum."  Dedim.

Kafasını iki yana salladı. "Çünkü şirketin en önemli kuralı, ilişki yasak. " Ayaz'ı gösterdi. "Bir yönetici bunu çiğnedi. Benim de aynı şeyi yapıp, kuralları çiğnemek yerine, onlara yol göstermem gerek." Dediğinde, ne kadar inanmasam da kabul ettim.

"Neyin zamanı geldi?" Diye sorduğumda, gözleri etrafta gezindi. En sonunda pes edip gözlerimin içine baktı. "Bir plan yaptık." Dediğinde, Ayaz'da şaşkınlıkla kaşlarını çatıp kaya'ya odaklandı.

Pür dikkat Kaya'yı dinlerken, Kaya'nın söylemesi gerektiğini şeyin bu olmadığının farkında değildim.

"Ne planı?" Diye sorduğumda derin bir nefes aldı.
"Bebeği hatırlıyorsun dimi?" Diye sorduğunda, içimde bir şeylerin parçalandığını hissederek, kafamla onayladım. O mavi gözlü bebeği unutmak imkansızdı.

Kanlar içindeki beşiği, içindeki yavrumu, unutmak imkansızdı.
Minik ellerini ve ayaklarını, küçücük bedenini unutamazdım.

"O bebek bizim değil." Sözü bütün bedenimi titretirken, düşüncelerimi bir balyoz gibi parçaladı. Yerimden nasıl kalkıp, Kaya'nın yakalarına yapıştım hatırlamıyorum bile. Dudaklarımdan çıkan tek kelime, "Bunu bana neden söylemediniz!?" Oldu.

Kaya kaşlarını çatıp bana odaklandı.
Eliyle, yakasındaki elimi tuttu. "Artık biliyorsun." Dediğinde sinirle yüzüne yumruk attım. "Pislik herif! Ben ne kadar acı çektim senin haberin var mı!?" Diye bağırdığımda, gözümden akan bir damla yaşa hakim olamadım.

Kaya'nın başı sağa doğru çevrildi. Attığım yumruk onun için bir hiçti.
Ayaz'ın sandalyesinin yere düştüğünü duydum. "Sakin ol, Yeşim!" Yavaşça Ayaz'a döndüm. "Biliyor muydun?" Dedim, belki bir umut bilmiyordur diye. Ama o, gözlerini kaçırdı. Bildiğini bana basit bir şekilde belli etti. Gözümden bir damla yaş daha düştü. İrem'e baktığımda, onun şaşkın olduğunu gördüm. İrem'in, bilmem gerektiğini söylediği şey, bu değildi. O hiç bir şey bilmiyordu.

Kendimi, hiç bu kadar aldatılmış hissetmemiştim. "Özür dilerim." Diyen kaya'yla ona döndüm. "Ben halledecektim. Bu işe bulaşmanı istemedim. Zaten Özgür'den zor kurtuldun, tekrar eline düş istemedim. Öğrendiğinde ,direkt oraya gideceğini biliyordum." Diyerek düşünceleri için itiraf etti Kaya.

"Peki," dedim sakinlikle, başımı sağa yatırdım. "Bu daha mı iyiydi?"  Kafamı iki yana salladım.
Ben bebeğim öldü sanıp, acımı içinde yaşarken, onun rahat tavırlarının sebebi bu muydu!?
"Bu, benim acımı dindirdi mi!?" Diye sordum yine sakinlikle, başımı sağa sola salladım. "Hayır," dedim. "Bu sadece sana olan güvenimi sarstı." Yakasını biraz daha sıkıp.
"Evet," dedim. "Gidip kızımı alacağım! Bunu yapacaktım, ister inan ister inanma ama, eğer bunu bana başta söylemiş olsaydın, beraber gidip alırdık, kızımızı. " Gözümden bir damla yaş daha düştü.
"Benden başka ne saklıyorsun, Kaya?" Dediğimde yutkundu.
"Hiç bir şey." Dedi.