Psikopat(+18)

35.1 ölü, 2 zafer.

vote ve yorum atmayı unutmayın aşklarım.

***

Derin bir nefes al. Ve, bir ve iki ve üç!
Koşabildiğim kadar çok koşuyordum. Unutmak istiyordum! Kendimi, babamı, her şeyi! Yok olmak istiyorudum!

Anne? Neden beni terk ettin!?
Neden beni, koruyucu bir aileye vermeyi kabul ettin!? Öksüz değilim, biliyorum anne! Gördüm! Her şeyi, gördüm!

Gözümden akan yaşlar yüzüme çarpan rüzgarla beraber yere düşmeden kuruyup yok oluyordu. Aynı İrem gibi!
Sahi, İrem? İrem o evde kalmıştı!

Olduğum yerde durup arkama baktım. Bana korna çalıyorlardı, umrumda değildi. "Kardeşim?" Diye fısıldadım. O benim kardeşim! Onu o evde, o adamla bırakmıştım! Sahi nasıl bir aptaldım!?

Adımlarım geriledi, caddede geriye doğru koşmaya başladım. Eve gitmeliydim. Cehenneme gitmeliydim. Kardeşim için.
Kornalar yükseldi. Sol tarafımdan gelen sarı ışıklar bütün caddeyi aydınlatırken, arkada boğuk korna sesleri geldi. Araba üzerime geliyordu. Bense olduğum yerde duruyordum. Bu bana unutturur muydu her şeyi? Arabanın geldiği yöne döndüm. Neden bu kadar uzun sürmüştü arabanın bedenimle buluşması? Aceleci insanların umrunda bile olmamıştım. Ama bazı insanların acı dolu feryatlarını duyabiliyordum. Arabası zarar gördü diye mi acı çekiyorlardı. Sahi, araba bana çarpmış mıydı. Gözlerim kapalıydı. Açmak istedim. Görmek istedim. Ama yapamadım. Bilincimi kaybederken dudaklarımı araladım ama kelime dudaklarımdan dökülmedi. Affet beni Kardeşim. Affet bencilliğimi!

Şans, şu an ihtiyacım olan, ama asla karşıma çıkmayan şey.  Bu sefer bana gelmişti. Şans benden yanaydı. Masada elime gelen vazoyu hiç düşünmeden parmaklarımın arasına alıp, Özgür'ün kafasında kırdım. İri bedeni koltuğa düştü. Cam kırıkları kucağıma düşerken, kafasından akan kanlar da koltuğa damlıyordu. Onu üzerimden iterek yerimden kalktım.
"Belki bir dahaki sefere demeyeceğim orospu çocuğu! Kader zaten seni fazlasıyla kayırdı." Diyerek geri adım attım. "Unutma Joker, kötüler her zaman kaybeder." Diye fısıldadım. Küçükken Kaya ile oynadıkları oyun atıf yaparak. O duymamıştı. Baygındı.

Bir kaç adım daha gerileyerek diğer koltuğa bıraktım kendimi. Bütün bedenim gevşerken, gözlerim camdan dışarıya kaydı.  Hala çatışma vardı. end of level boss devre dışıydı. Uyanır mıydı?
Gözlerim ona kaydı.

Kanaması çok yoktu, darbeden dolayı bayılmış olmalıydı. Oyalanmaya vaktim yok! Yavaşça yerimden kalktım.

Önümde yürüyen küçük kızı hayal ettim. Yüzümde bir tebessüm oluştu.
"Özgürlüğüne git küçük kız." Dedim fısıldayarak.  Küçük kız yavaşça kafasını bana doğru çevirdi. Yüzündeki kocaman tebessümü gördüğümde içimde büyük bir boşluk dolmuş gibiydi. "Sanırım artık bitti." Diye fısıldadım bu sefer.

Küçük kız arkamda bir yere odaklandı. Yüzündeki tebessüm düştüğünde, arkasını dönerek koşmaya başladı. Çıkışa koşuyordu.

Kafamı yavaşça kaldırdım. Karşımdaki boy aynasından, kirlenmiş beyaz elbiseme baktım.

Anılar artık zihnimde canlanmıyordu. Anıların çoğu artık zihnimdeydi. Kaya anlatmamış iyiki. Babam beni gerçekten satmış. Üvey babam İrem'i taciz etmiş. Üvey annem, O buna göz yummuş. Ve annem. Öz annem. Fisun Salkım. Bunu atlatmak benim için zor olacak. Derin bir iç çektim.