Psikopat(+18)

5. 2024'ün ilk gözyaşı.

2.yıl 12.ay

Çok uykum vardı. Yorgunum.

Geçen ay...

Kaya, beni affetti mi bilmiyorum.
O günden beri benden kaçıyor, benimle karşılaştığında ise, karnıma bakıp gidiyordu.

Yine ayağımda kelepçe vardı.

Yine yataktaydım.

Sıkıntıdan ölüyorum.  Ve açım.

İki canlıyım lan ben, götler! Mama verin bana! Besleyin beni!

İç sesim yine gelmişti. Kaya'nın yokluğunda hep geliyor zıkkım.

Kapı açıldı. Tanımadığım bir koruma,
Elinde yemekle odaya girdi.

Başka birşey dileseymişim keşke!

Yemeği yatağın kenarına bırakıp çıktı odadan.

Hızlıca tepsiye gittim. Yemekleri hızlıca bitirdim.

Saat akşam 22.57

Özgür yoktu hala. Olmaması da daha iyiydi.

Yemek tepsisini hala götürmeye gelmemişlerdi.

Yatağa uzanıp tepsideki çatalla oynamaya başladım.

Metal çataldı.

Aniden aklıma bir fikir geldi.

Yatakta doğruldum. Ayak bileğimdeki kelepçeyi tutup, çatalı büküp anahtar yerine soktum.

Anlamsızca çatalı bir sağa bir sola çeviriyordum. En sonunda pes ederek çatalı yere fırlattım.
"Aptal şey!" Diye bağırmamla kapı açıldı.

Aynı sinirle kapıya döndüğümde. Gördüğüm kişi sayesinde bütün sinirim yok oldu.
"Kahra-" hayır. "Kaya?" 
Kapıyı kapatıp yanıma, yatağın ucuna oturdu.
"Sorun ne?" Dedi fırlattığım çatala bakarak. Aptal aptal sırıttım. Sonra bi anda Kahkaha atmaya başladım.

Kahraman bana endişeyle bakıyordu.
Gülmekten gözümden bir damla yaş düştü.
Gülmekten miydi? Orası muamma.

Elimle gözümden akan yaşı sildim.
Kahramanın bakışlarını gördüğümde, gülüşüm yavaş yavaş soldu.

Kahraman elini alnıma koydu.
"Ateşin de yok. iyi misin sen?" Kafamla onayladım onu.
İyi değildim.
O da farkındaydı ama üstüme gitmedi.

Yatakta biraz geriye gidip bacağımı tuttu. Bileğimdeki kelepçeyi çıkarttığında şaşkınlıkla baktım ona.
"Ne olu-" cümlemi yarıda böldü. "Özgür bey, yarına kadar yok. Git." Dedi.

Ne? Söylediği şeyi kavrayamadım. Aptal aptal yüzüne baktım.
Özgür yoktu? Git? Ben mi? Kaçabilir miydim? Kurtulabilecek miydim? Bu imkansızdı. Beni bulur.
"Unut bunu, Kaya." Elini tuttum.
"O manyak bulur beni. Risk almaya gerek yok." Eğer, kaçarsam ve o beni bulursa. İşte o zaman ciddi anlamda boku yerdim. Beni ilk hapis ettiği, o karanlık adaya götürürdü.

Kahraman boşta kalan eliyle, elini tuttuğum, elimin üzerine koydu.
"Arka kapıdan çık. Ormanlık alanda düz git. Hiç sapma. Dibi kırmızıya boyanmış ağaçtan sola dön. Caddeye çıkacaksın. Orda bir araba bekliyor olacak. Seni bekleyen kişiye güven. Birkaç gün sonra bende geleceğim."
Dedikten sonra dudaklarıma bir buse kondurdu. "Söz." Dedi. Söz verdi.
Bana gelecek.

Saat 23.43. 00.00'a az kalmıştı.

Ayağa kalktım.
"Tamam," Dedim. "Söz verdin. geleceksin." Cümlemi tamamladığımda kafasıyla onayladı.
"Geleceğim."