Hediye almayı sever misiniz?
Peki ya aldığınız hediye kutularının içinden eski sevgililerinize ait kalpler çıkmaya başlarsa? Hâlâ hediye almayı sevdiğinizden emin misiniz?
Öldürdüğü adamların kalplerini hediye kutusuyla gönderen psikopat bir katil...
Oops! Bu görüntü içerik kurallarımıza uymuyor. Yayımlamaya devam etmek için görüntüyü kaldırmayı ya da başka bir görüntü yüklemeyi deneyin.
Savaş;
Basit ve klişe... Katil bize ne anlatmak istiyordu? Bu insanları niye öldürüyordu? Aklım karman çorman bir halde karşımdaki aile ile vedalaşıp ofisten çıktım. Selma'nın yanına uğramayı düşünürken telefonum çalmaya başladı. Cebimden çıkarıp ekrandaki ismi gördüğümde yüzümü buruşturup açtım.
"Savaş Bey merhabalar."
"Leman Hanım, hayırdır nereden esti beni aramak? Cemiyet hayatından bir dostunuzla problem falan mı yaşadınız?"
Karşı taraf derin bir soluk alıp verdi. "Hayır, kızım için arıyorum. Benim telefonlarıma bakmıyor ve merak ettim. Hâlâ seninle birlikte sanırım. "
"Pınar benimle yaşıyor. Sizi sildikten sonra telefonlarınızı açmamasına şaşırmamanız gerekirdi. Hatırlarsanız öyle ağır cümleler kurduğunuzda sizi uyarmıştım."
"Evet, evet her neyse. Sonuçta ben onun annesiyim. Bana uzun süre küs kalamaz ve merak etmek en doğal hakkım. Kaç ay oldu sesini bile duyamıyorum. Beni araması konusunda senden ricada bulunacak kadar çaresiz durumda olduğumu görüyorsun."
Oflayarak telefonu diğer kulağıma götürdüm. Merkezin bahçesine çıkmış bu kadını çok da kırmadan nasıl başımdan savuracağımı düşünüyordum.
"Kızınız ameliyat masasındayken bile gelip merak etmediniz. Onca çektiği acıda yanında değildiniz. Ben şimdi nasıl ikna edebilirim Pınar'ı sizinle görüşmeye, bana açıklar mısınız?"
"Bakın o dönemde yaptıklarımın doğru olmadığının farkındayım. Sadece ben de büyük bir kayıp atlatıyordum ve düşüncesiz davrandım. Şimdi yaptığım hataların farkındayım ve kızımı özledim."
"Ben bir şey yapamam üzgünüm. Telefonlarınızı açmıyorsa Pınar'a bir mektup yazın. Tek tavsiyem bu olabilir. İyi günler." diyerek telefonu kapattım ve derin bir nefes aldım. Kendi kızına bu kadar ağır laflar edip hangi yüzle merak ettim diyebiliyordu acaba? Bazen etrafımdaki bu gibi insanlar şükür sebebim olurdu. Canım annem. Uzun zamandır onu aramadığımı fark edip numarasını tuşladım. Hemen açtı.
"Savaş'ım nasılsın anneciğim?"
''İyiyim kızıl Sultan, sen nasılsın ne var ne yok?"
"Vallahi seni görsem daha iyi olacağım oğlum. Kaç aydır yüzünü görmeye hasretim. Pınar kızımı da al da çık gel bir akşam."
"Emriniz olur sultanım, en kısa zamanda geliriz."
Kısa bir sessizliğin ardından annem beklenen soruyu sordu. "Pınar nasıl? Hastaneden çıktığından beri konuşamadım kızla, ayıp oldu. Biraz daha toparladı mı kendisini?"
"Bilmiyorum ki annem, kabusları hâlâ devam ediyor ama iyi görünüyor. Sanırım o travmayı kolay atlatamayacak."
"Aman desteğini eksik etme oğlum, kızın yaşadıkları kolay şeyler değil. Onca kayıp, hem babasını, hem bebeğini kaybetti yavrucak. Sakın sen de üzme."
