Hediye almayı sever misiniz?
Peki ya aldığınız hediye kutularının içinden eski sevgililerinize ait kalpler çıkmaya başlarsa? Hâlâ hediye almayı sevdiğinizden emin misiniz?
Öldürdüğü adamların kalplerini hediye kutusuyla gönderen psikopat bir katil...
Selam dedektifler, okumadan önce yıldıza tıklamayı unutmayalım 😽
Oops! Bu görüntü içerik kurallarımıza uymuyor. Yayımlamaya devam etmek için görüntüyü kaldırmayı ya da başka bir görüntü yüklemeyi deneyin.
Savaş;
Uzun yolculukları hep sevmişimdir. Önümde sonu görünmeyen boş yolda araba sürmek kadar rahatlatıcı bir tedavi ne duydum ne gördüm. Bu yüzden yolculuk beni yormamış, İstanbul'a varınca yaşayacaklarım için hazır hale getirmişti.
O sevdiğim yolculuk maalesef ki İstanbul'a yaklaştıkça zehir oldu. Köprüye girmek ayrı dertti çıkmak ayrı. Sanki tüm dünya İstanbul'a girmek için sıraya girmiş gibiydi. Milim milim ilerliyordu trafik. Neyse ki köprüyü geçip ilerlediğimizde bu lanet tıkanıklık bitmiş, yollar akmaya başlamıştı.
Akşama doğru nihayet yolculuğumuz sonlanmış, bavulları yüklenip binanın girişinde duraksamıştık. Pınar'ın yüzündeki endişeydi duraksama sebebimiz. Son olaylar düşünülünce onu buraya getirmekle yanlış mı yaptım diye sorguladım kendimi. Katil benim binamda saldırmıştı onlara. En beklemedikleri anda karşılarına çıkmış, Pınar'ı iterek ameliyat dikişlerinin açılmasına sebep olmuş, arkadaşını bıçaklamıştı. Pek çok kötü anı barındırdırıyordu bu ev Pınar için. Tabii benim için de.
"Bir süreliğine bir otelde mi kalsak?" diye çevirdim başımı binanın girişinden Pınar'ın endişeli yüzüne doğru.
"Yok, nereye kadar kaçacağız Savaş. Bunlarla yüzleşmem ve ardımda bırakmam lazım artık. Başa çıkabilirim." diyerek başını dikleştirdi ve binaya doğru yöneldi. İşte benim kadınım...
Bu güçlü duruşunu ne kadar takdir etsem de en kısa zamanda farklı bir eve taşınmayı kararlaştırdım merdivenlerden çıkarken. Tatilde de bu konuyu düşünmüş, en doğrusunun bu olacağına karar vermiştim. Hem Pınar için hem de benim için. Taze bir başlangıç. Yeni bir sayfa..
Olayın yaşandığı kattaki dairenin önünde duraksadık bir süre. Pınar gözlerini katilin yardakçısının yaşadığı daireye dikmiş, düşünüyordu.
"Çok tuhaf. O gün de bu katta dinleniyorduk ve onun gülüşünü bu sayede duymuştum. Belki de geçip gitsek, burada değil de alt katta dinlenmek için dursak o yakalanmayacaktı."
"Elbette yakalanırdı. Kim olduğunu öğrenmiştik, bu yüzden kaçmaktan pes etti zaten."
Omuz silkerek yere bıraktığı küçük valizi aldı eline ve merdivenlere yöneldi. "Keşke o gün burada onunla karşılaşmasaydım o zaman. En azından Buse'ye ve şu polis memuruna bir şey olmazdı."
Benim dairemin önüne vardığımızda Pınar'ın suçluluk duygusunu azaltmak için "Eğer o pislikle burada karşılaşmasaydınız onun yardımcısı olan şu kadın yakalanmamış olacaktı. Keşkeleri bırakıp yeni hayatımıza odaklanmasak mı?"
Başını usulca salladığında dairenin kapısını açtım ve ışıkları yaktım. Pınar da hemen peşimden içeri girmiş, bizi karşılayan çamaşır suyu ve oda parfümü kokusunu ciğerlerine çekmişti. Anne eli değmişti evime. Sultanım tatilden döneceğimizi öğrendiğinde gelip temizlik yapmış olmalıydı.
