Hediye almayı sever misiniz?
Peki ya aldığınız hediye kutularının içinden eski sevgililerinize ait kalpler çıkmaya başlarsa? Hâlâ hediye almayı sevdiğinizden emin misiniz?
Öldürdüğü adamların kalplerini hediye kutusuyla gönderen psikopat bir katil...
Öncelikle bu son bölümle beraber benden oy ve yorum desteğini hiç eksik etmeyen tüm okurlarıma çok teşekkür ediyorum. Kimisi geçmişe dönüp oylamayı unuttuğu bölümleri bile bulup oyluyor, cansınız 🥰
Yorumlarda hiç konuşamasak da gizlice okuyan okurlarımın olduğunun da farkındayım. Onlara da teşekkürü borç bilirim. En azından finale kadar benimle kaldılar, yarı yolda bırakmadılar. Ay çok konuştum yine, mikrofonu Doktor'a verip gidiyorum 😅
Oops! Bu görüntü içerik kurallarımıza uymuyor. Yayımlamaya devam etmek için görüntüyü kaldırmayı ya da başka bir görüntü yüklemeyi deneyin.
Oktay;
Her güzel şeyin bir sonu vardır. En sevdiğiniz tatlının da, aşkın da, öfkenin de. Öfkemi sonsuza kadar yaşayamayacak olmanın verdiği buruklukla ayrıldım benliğimden.
Evet, yakalanmak istiyordum. Kim olduğumu, bunları neden yaptığımı herkesin bilmesini...
O kadar beceriksizlerdi ki...
Kendimi yakalatmak için resmen bir çaba harcamam gerekmişti. Pınar'ın babasının öz olmadığını ben söylemiş, resmen açık adresimi vermiştim. Nihayet biri babamın DNA'sından beni aramayı akıl etti. Eğer bu işlem İstanbul'da yapılsaydı ya da sistemdeki DNA örnekleri incelenseydi beni yine bulamazlardı. Adli tabibe örnekleri sisteme işlemesinde ben yardımcı olmuş ve kendi örneğimi sistemde kayıtlı olmayan bir evsizden almıştım. Bunu bilen kişinin uzun süre yaşamayacak olması hüzünlü.
En azından son birkaç yılını refah içimde yaşadı gerçi. Yazık çocuk benimle tanıştığı esirgeme kurumundan ölü biri olarak çıkacağını bilemezdi. Tek hatası benimle arkadaş olmuş olması olunca tuhaf hissettim.
Kafanız karıştı değil mi? Hadi size en baştan tüm planımı anlatayım. Tüm hayatımı...
En vurucu yerden başlıyorum. Darmadağın olduğum yerden. İntihar...
Annemin kendini öldürmesi üzerine büyük bir travma yaşadığım dönemdi. Eve geri dönememiş, annemi öylece bırakıp sokaklarda avare bir biçimde dolaşmaya başlamıştım. İlk gece çok zor olmuştu. Gözüme gram uyku girmiyordu. Her gözümü kapayışımda annemin ölü yüzünü görüyordum. Eve geri dönmek zorundaydım. Polislere bir mesaj bırakacaktım.
Ertesi gün hava karardığında kendi evime gizlice girdim. Yanımda çöp toplamak için kullanılan şu arabalardan vardı. Ufak bir çocuğu döverek elinden almıştım. Arabayı kimsenin görmemesini umarak eve girdim. Hava soğuk olduğundan karşılaşmaktan korktuğum o pis koku yoktu. Bu sayede henüz onun öldüğünü de kimse anlamamıştı.
Cesaretimi toplayarak Annemin yanına gittim. Saçlarını okşadım. Yanağına dokundum. Buz gibiydi. Ona veda ettim. Sonra cansız bedenini yerde sürükleyerek arabaya yerleştirmeye çalıştım. Kaldıramayacağım kadar ağırdı. Çok zayıf bir kadındı normalde. Öldüğünde bu kadar ağırlaşacağını tahmin edememiştim.
Arabanın içine kaldırıp koyamayacağım için sürükleyerek yapmak zorunda kaldım. Arabayı yere yatırıp çöpleri koydukları çuval gibi şeyin içine doğru sürükledim. Arabayı geri kaldırmak bayağı zor olmuştu ama taşımak o kadar zor değildi.
