Koparılmış Kalpler (+18)

Koparılmış Kalpler 34

Selam dedektifler nasılsınız? Bu bölümde de Savaş cephesine bakalım mı, o neler hissediyor?
İyi okumalar 💐
Oy ve satır arası yorumları unutmayın💜

Savaş;

Hediye olarak koparılmış kalpler alan bir kadının, kırık kalbinde yer bulabilmiştim. Her geçen gün kalbindeki kırıklar, benim etime batsa da gülümsemeye çalışmak yoruyordu beni. O üzüldükçe kahroluyor, onun kalbi kırıldıkça benim ruhum tuzla buz oluyordu.

Pınar'ın evine gelen ekibi karşılamış, sorularını cevaplamıştım. Merkeze gitmek istesem de aklım Pınar'daydı. Onu görmek üzere eve geldiğimdeyse kapıda bizim çocuklar beni durdurdu.

"Abi katilden bir hediye daha geldi."

"Nasıl lan, siz burada beklerken nasıl gelip hediye bırakabilir?"

"Pınar hanımlar hastaneye gittiğinde bırakmış olmalı."

"Cümbür cemaat mi gittiniz hastaneye, kimse kalmadı mı burada?"

"Abi biz kaldık ama şüpheli bir durum görmedik ki hiç, öyle birkaç dakikalığına girip çıkan biri yoktu. Tam iş saati olduğu için binadan çıkan vardı daha çok. Giren üç beş kişi sadece."

"Yapacağınız işi ...!" Diyip devamını getirmedim. "Ekibe haber verdiniz mi?"

"Evet kutuyu incelemeye aldılar."

Burhan'ı arayarak bana hediyenin fotoğraflarını yollamasını istedim. Şaşkın geliyordu sesi.

"Amirim gelen hediye çok anlamsız. Sadece bir emzik. Bildiğin bebeklerin kullandıkları. Pınar'ın hamile olduğunu yazmış notta."

Beynimden vurulmuşa dönmüştüm duyar duymaz. Pınar hamile miydi? Gerçek miydi, katilin bir başka oyunu mu? Aklımda milyonlarca soru varken ne yapacağımı, ne düşüneceğimi bilemez bir haldeydim. Hayatımda nihayet aşkı buldum derken aşık olduğum kadının bir başkasından hamile olduğunu öğrenmiştim. Daha ağır bir darbe olabilir miydi? Apartman girişindeki banka çöktüm. Elimdeki telefonu bile düşünemez haldeydim. Sadece hamilelik haberine odaklanmıştım.

Pınar hamile olsa bunu bilirdik. Kaçırıldıktan sonra dünya kadar test yapılmıştı, illaki çıkmaz mıydı? Şüphelenilmemişti bile. Tüm değerler olması gerektiği gibiydi. Belki de katil Pınar'dan uzaklaşayım diye ortaya böyle bir iddia atmıştı. Bu fikre sıkıca tutunup ayaklandım. Bebeğin bizi ayıracağını düşünmüştü katil. Haklı mıydı peki? Pınar hamile diye onu sevmekten vazgeçebilir miydi kalbim? Hiç sanmıyorum.

Apartmana girerken bu düşünceyle doluydu zihnim. Pınar'ın bir bebeği olacaktı. Ölen bir adamdan olan bir bebek. Kıskançlık yapacak durumda bile değildim. Bu durumu sadece kabullenebilirdim. Olan olmuştu ve hayatıma bir bebek girecekti. Sevdiğim kadının bebeği. Buna hazır mıydım? Belki de. Hayatın size ne vereceği belli olmuyordu öyle değil mi?

Acaba Pınar ne haldeydi? Hamileliğini öncesinde biliyor muydu, yoksa bu gerçekten bir oyun muydu? Kapıyı açtığımda tüm sorularım aklımdan uçup gitti. Sadece Pınar vardı artık. Dağılmış durumdaki Pınar. Her karşılaştığımda biraz daha yıpranmış buluyordum onu. Biraz daha kimsesiz...

Gözyaşlarının esir aldığı, ela hareler gözlerime değdikçe parçalanıyordu içim. Yaşadıklarını sanki ben yaşıyormuşum gibi hissediyordum artık. Hayatına giren insanlar, birer birer yeryüzünden silinirken o kayıpları ben vermişim gibi üzülüyordum onu gördükçe.

Tüm bu kayıplara rağmen, bir umut fidanı gibi yeşermişti hayatımızda aslında bebek haberi. Pınar ne kadar bu haberi kabullenmek, bebeği sahiplenmek istemese de ben duyduğum an sahiplenivermiştim. Kendi çocuğum olacak gibi içimde bir heyecan hissetmeye başlamıştım hatta. İlk duyduğumda aklımda beliren tüm endişeler Pınar'ı görür görmez yok olmuştu.