(Zawgyi code)
က်ိဳးပဲ့ပ်က္္စီးလြယ္ၿပီး...
ေၾကာက္စရာေကာင္းလွတဲ့ လွည့္ကြက္ေတြ...
နာက်ဥ္စရာဒဏ္ရာေတြနဲ႔ ျပည့္ႏွက္ေနခဲ့တာ...
ကၽြန္မရဲ့ဘဝပါပဲ။
-------------------------------------------------
ကေလာင္ခနဲ ျမည္သံၾကားလို႔ လွည့္ၾကည့္မိေတာ့ ေကာ္ဖီဆိုင္အဝမွာ ဘြားခနဲေပၚလာတဲ့ ေရွ႕ေနမေလးေဒၚေမသက္ထား။
ေမသက္ထားဟာ သူ႔ကိုေတြ႕တာနဲ႔ လက္တစ္ဖက္ကို ဟန္ပါပါလွမ္းျပရင္း ေကာ္ဖီဆိုင္အတြင္းမွာရွိေနတဲ့ ထိုင္ကာစားသုံး ေနၾကတဲ့လူေတြကို ျဖတ္ေက်ာ္ကာ ေထာင့္ဆုံးစားပြဲမွာထိုင္ေနတဲ့ သူ႔ဆီသို႔ တန္းမတ္လို႔ေလၽွာက္လာခဲ့တယ္။
ေမသက္ထားရဲ့အလွအပတရားကိုေတာ့ ဆိုင္တြင္းရွိလူမ်ား လစ္လ်စ္ရွုမထားနိုင္။
ေယာက္်ားေတြမေျပာနဲ႔ မိန္းမခ်င္းေတာင္ လည္ျပန္အေငးခံရတဲ့အလွမ်ိဳးကို ပိုင္ဆိုင္ထားတဲ့ ေဒၚေမသက္ထားဟာ စားပြဲေတြအားလုံးကို ေက်ာ္လာၿပီး သူ႔စားပြဲမွာဝင္ထိုင္လိုက္တာကိုပဲ လူပ်ိဳႀကီးဦးမင္းဟန္ ဘဝင္ခိုက္လွၿပီး ေကာ္ဖီဆိုင္ထဲရွိ က်န္လူမ်ားကို ေမာ္ႂကြားႂကြားေလး ေဝ့ၾကည့္မိသြားေသးတယ္။
ေၾကးနီေရာင္အသားေရ၊ ပန္းႏုေသြးေနတဲ့ ႏွုတ္ခမ္းဖူးဖူး၊ မ်က္ခုံးနက္ႏွစ္ခုအလယ္က ခၽြန္ထက္ေနသည့္ ႏွာတံ။
Foreign ဆန္လွသည့္ ေမသက္ထားရဲ့ မ်က္ႏွာေလးက ဆြဲငင္အားေကာင္းလြန္းေနတယ္။
"ေစာင့္ရတာၾကာသြားလား ဦးမင္းဟန္? အခုလို ေစာင့္ေနရတဲ့အတြက္ Sorry ေနာ္..."
ေမသက္ထား၏အသံကေတာ့ မ်က္ႏွာေလးႏွင့္မလိုက္စြာ ကြဲအက္အက္အသံမ်ိဳး။ ခၽြဲႏြဲ႕ႏြဲ႕အသံမ်ိဳးေတာ့မဟုတ္။
"အာ...ရပါတယ္။ အလုပ္မ်ားတဲ့လူဆိုေတာ့ ဒီေလာက္ေတာ့ ေစာင့္ရမွာေပါ့...အားမနာပါနဲ႔ဗ်ာ က်ေတာ္နားလည္ပါတယ္"
အစတည္းက ေမသက္ထားကိုဆိုလၽွင္ သေဘာေခြ႕ေနသူပီပီ ဦးမင္းဟန္စကားေလာကြတ္ေခ်ာ္ေနေသးတယ္။
ရယ္ၿဖီးၿဖီးႏွင့္ ဦးမင္းဟန္၏မ်က္ႏွာထားမွာ လြန္စြာၾကည့္ရဆိုးေနတာကိုေတာ့ ဦးမင္းဟန္ကိုယ္တိုင္ သိပုံမေပၚ။
စိတ္ပ်က္သလိုအျပဳံးတစ္ခုနဲ႔ တုန႔္ျပန္ရင္း ေမသက္ထားတာ သူမကိုင္ေဆာင္လာေသာ ဖိုင္တြဲမ်ားကို စားပြဲေပၚသို႔ တင္လိုက္တယ္။
"ကဲ...အလုပ္ကိစၥေလးေျပာလိုက္ရေအာင္...က်မ အခ်ိန္သိပ္မရဘူး"
"အနားယူလိုက္ပါဦးလား? တစ္ခုခုမွာလိုက္မယ္ေလ။ ဘာေသာက္ခ်င္လဲေျပာပါ..."
"ဒီကၿပီးရင္ ေနာက္ထပ္ Case တစ္ခုရွိေသးလို႔ မနားေတာ့ပါဘူး၊ အလုပ္ကိစၥကိုပဲစေျပာပါ... ဦးမင္းဟန္"
ကြဲအက္အက္အသံနဲ႔ တိက်ျပတ္သားလွတဲ့ စကားလုံးေတြဟာ ခပ္ဖူးဖူးအနီရင့္ေရာင္ႏွုတ္ခမ္းေလးထဲမွ အားနာမွုတစ္စက္မွ မရွိပဲ အစီအရီထြက္ေပၚလာတဲ့အခါမွာေတာ့ ေလာကြတ္ေခ်ာ္ေနတဲ့ ဦးမင္းဟန္တစ္ေယာက္ ေအာင့္သက္သက္ ျဖစ္သြားရေတာ့တာေပါ့။
"ဟုတ္ကဲ့။ အခ်ိန္မရွိဘူးဆိုလည္း အလုပ္ကိစၥပဲ ေျပာၾကတာေပါ့..."
"အင္း... အဲ့ဒါ အဆင္ေျပဆုံးပါပဲ... ကဲ ေျပာပါ..."
"ကၽြန္ေတာ္ပြင့္ပြင့္လင္းလင္းပဲေျပာေတာ့မယ္ ေရွ႕ေနမေလးရယ္..."
" "ေမ" လို႔ပဲေခၚပါ။ ရပါတယ္..."
ခပ္ေအးေအးအျပဳံးေလးတစ္ခုနဲ႔အတူ သူမရဲ့ ခ်ိဳလြင္လွတဲ့ခြင့္ျပဳမွုေလးေၾကာင့္ ဦးမင္းဟန္က သူမဟာ တိက်ျပတ္သားေသာ္လည္း လူမွုေရးေတာ့ ရွိေသးပါလားဟုေတြးလိုက္ၿပီး ေက်နပ္သလိုေလး ျပဳံးမိသြားျပန္တယ္။
ေနာက္ၿပီး စိတ္ထဲကလည္း က်ိတ္ၿပီး အမွတ္ေကာင္းေပးမိျပန္ေသးတယ္။
"ကၽြန္ေတာ္တို႔အေမြဆိုင္ေျမကြက္ကို ကန္ထရိုက္ေပးခ်င္ပါတယ္"ေမ"။ ဒါေပမဲ့ အေမြဆိုင္ျဖစ္ေနတာကတစ္ေၾကာင္း၊ အမည္ေပါက္ ေတြကဆုံးပါးသြားတာကတစ္ေၾကာင္း၊ ေနာက္ၿပီး အေမြလႊဲထားတဲ့တျခား နဲနဲဇာတ္ရွုတ္ေလးေတြလည္းရွိေသးေတာ့......"
သူ႔စကားမဆုံးေသးေသာ္လည္း ေမသက္ထားက လက္ျပၿပီးရပ္ခိုင္းလိုက္ေသာေၾကာင့္ သူေျပာလက္စကားကိုရပ္တံ့လိုက္ျပန္တယ္။
"အမွုနဲ႔ပတ္သက္တာေတြကို ကၽြန္မအားလုံးဖတ္ၿပီးပါၿပီ။ Case က ဦးမင္းဟန္နိုင္ဖို႔ 86% ေလာက္ေသခ်ာေနပါတယ္။ ေနာက္ၿပီး ဦးမင္းဟန္က အေမြေတြကို တျခားေမာင္ႏွမေတြကိုလည္း မခြဲေပးခ်င္ဘူး။ ဟုတ္တယ္ေနာ္..."
"ဟုတ္တာေပါ့ဗ်ာ။ ဒါ့ေၾကာင့္ေရွ႕ေနတစ္ေယာက္ကို တိတ္တဆိတ္လိုက္ရွာတာ။ ေမနဲ႔ေတြ႕ေတာ့မွပဲ ကၽြန္ေတာ္လည္း စိတ္သက္သာ ရာရေတာ့တယ္။ ကၽြန္ေတာ္ကလူပ်ိဳႀကီးဆိုေတာ့ ဘဝေရွ႕ဆက္ေလၽွာက္ဖို႔ ေငြေၾကးလိုအပ္တယ္ေလ။ ေနာက္ၿပီးကၽြန္ေတာ္က အကိုအႀကီးဆုံးဆိုေတာ့ ကၽြန္ေတာ္ပဲရပိုင္ခြင့္ပိုမ်ားရမွာ မဟုတ္ဘူးလား?"
ဦးမင္းဟန္ေျပာသမၽွကို စိတ္ရွည္ရွည္ႏွင့္နားေထာင္ေပးသည့္အျပင္ အေလးအနက္ထားၿပီး ေသခ်ာစြာလိုက္မွတ္ေနတဲ့ ေမသက္ထားလုပ္ပုံကို ေငးၾကည့္ရင္း ေမသက္ထားဟာ အလုပ္ကိုေလးစားေသာ ေရွ႕ေနမေလးတစ္ေယာက္ဟု စိတ္ထဲမွ အမွတ္မေပးပဲ မေနနိုင္ေတာ့ျပန္။
"အင္း၊ ေျပာပါဦး..."
"ကၽြန္ေတာ္နိုင္ဖို႔86%ေလာက္ေသခ်ာတယ္ဆိုေတာ့ ဒီအမွုကို ေမ့ကိုအပ္ပါတယ္ဗ်ာ။ အက်ိဳးေဆာင္ခကိုေရာ ေမဘယ္လို သတ္မွတ္မလဲ မသိဘူး..."
"ကၽြန္မက အမွုအေပၚမွာပဲစိတ္ဝင္စားတာပါ။ အက်ိဳးေဆာင္ခကို ေနာင္အမွုနိုင္မွပဲေျပာၾကတာေပါ့။ ေလာေလာဆယ္ ဦးမင္းဟန္ရဲ့ အေမြဆိုင္အိမ္ကို အမည္ေပါက္ေလၽွာက္ရမယ္။ ၿပီးတာနဲ႔ ကန္ထရိုက္တာတစ္ေယာက္ကို အပ္ရမွာျဖစ္လို႔ ဦးမင္းဟန္ဖက္က ကၽြန္မကို G.P လႊဲေျပာင္းေပးရမယ္။ ဘယ္လိုလဲ အဆင္ေျပပါ့မလား?"
အမွုနိုင္မွာေသခ်ာလို႔သာ အမွုလိုက္ခကို ေနာင္မွယူမယ္လို႔ေျပာေနတဲ့ ေမသက္ထားရဲ့ "ဇ"ကို ဦးမင္းဟန္ ေလးစားရျပန္တယ္။
အရင္က လိုက္ခဲ့သမၽွ အမွုတိုင္း နိုင္ခဲ့တာခ်ည္းပဲဆိုတဲ့ သတင္းေၾကာင့္လည္း ဦးမင္းဟန္ဟာ သူ႔အေမြဆိုင္အမွုကို ေမသက္ထားလက္ထဲ ယုံယုံၾကည္ၾကည္နဲ႔ အပ္ခဲ့တာ။
အခုလည္း အမွုကို နိုင္,နိုင္ေခ်သိပ္မ်ားေနလို႔သာ ေမသက္ထားပုံစံဟာ ေသြးေအးလြန္းေနတယ္လို႔ ဦးမင္းဟန္ ယူဆမိျပန္တယ္။
"ဟာ......ေျပတာေပါ့။ ေမလုပ္တာပဲ။ ဘာလို႔အဆင္မေျပရမွာလဲ..."
"ဒါဆိုရင္ ဒီစာခ်ဳပ္ေတြမွာ လက္မွတ္ထိုးေပးရမယ္..."
ေမသက္ထားက အဆင္သင့္ပါလာတဲ့ General Power လႊဲေျပာင္းေပးအပ္တဲ့ေနရာမွာ အသုံးျပဳတဲ့ စာခ်ဳပ္ေတြကို ထုတ္ယူၿပီး ဦးမင္းဟန္ကို လက္မွတ္ထိုးခိုင္းတဲ့အခါ ဦးမင္းဟန္ သေဘာတူေက်နပ္စြာျဖင့္လက္မွတ္ထိုး ေပးလိုက္ျပန္တယ္။
"လက္မွတ္ထိုးခိုင္းတဲ့လူက ေမပဲ...တစ္ျခားသူမွမဟုတ္တာ။ ထိုးေပးရတာေပါ့..."
ဦးမင္းဟန္လက္မွတ္ထိုးေနရင္း လူပ်ိဳႀကီးပီပီအေႏွာင့္အသြားမလြတ္တဲ့ စကားလုံးမ်ားနဲ႔ ေမသက္ထားကို ေသြးတိုးစမ္းလိုက္ေပမယ့္ ေမသက္ထားကေတာ့ အျပဳံးေအးေအးႏွင့္သာ တုံ႔ျပန္ျဖစ္တယ္ေလ။
"ေၾသာ္......ဒါနဲ႔ ဦးမင္းဟန္တို႔အသိထဲမွာ တိုက္ခန္းအေပါင္ခံမယ့္သူျဖစ္ျဖစ္၊ ကားအေပါင္ခံတဲ့လူျဖစ္ျဖစ္ရွိလား?"
လက္မွတ္ထိုးေနရင္းမွ ေမသက္ထားရဲ့ေမးခြန္းေၾကာင့္ ဦးမင္းဟန္ဆတ္ခနဲ မ်က္လႊာပင့္ၿပီး ၾကည့္မိသြားတယ္။
"ဘာျဖစ္လို႔လဲေမ?"
"ဒီအမွုကို လိုက္ဖို႔ကေငြလိုမယ္ေလ။ အက်ိဳးေဆာင္ခကို ေမကအမွုၿပီးမွပဲယူမွာဆိုေတာ့ အခုေလာေလာဆယ္ ဒီအမွုမွာ ကုန္က်မယ့္ေငြနဲနဲေလာက္လိုခ်င္လို႔ပါ။ ေနာက္ၿပီး ေမကၿပီးခဲ့တဲ့အပတ္ကပဲ Company တစ္ခုမွာရွယ္ယာဝင္လိုက္ေတာ့ Bank ထဲက ေငြေတြကို အဲဒီ့မွာသုံးလိုက္မိတယ္။ ဒါ့ေၾကာင့္ပါ......"
ရွယ္ယာဝင္လိုက္တဲ့ကိစၥ၊ ဘဏ္ထဲမွာ ေငြသိပ္မရွိေတာ့တဲ့ကိစၥေတြဟာ တကယ္ေတာ့ ေမ့အတြင္းေရးေတြပါ။
ထိုအတြင္းေရးေတြကို သူ႔ထံတြင္ပြင့္ပြင့္လင္းလင္းနဲ႔ တိုင္ပင္လာတဲ့ ေမ့လုပ္ရပ္ေလးကို ဦးမင္းဟန္ ေက်နပ္လြန္းက ဘဝင္ေလဟတ္ခ်င္ခ်င္ျဖစ္ရေသးတယ္။
"ေအာ္.......ေမရယ္။ ကိုယ့္အမွုကိုလိုက္မယ့္ကိစၥပဲ ကိုယ္ကူညီမွာေပါ့။ ေမ့ပစၥည္းေတြကို အဲ့လိုလုပ္စရာမလိုပါဘူး..."
"ဟင့္အင္း......ေမကအက်ိဳးေဆာင္ခကို အမွုနိုင္မွယူမယ္လို႔ေျပာၿပီးသားပဲ။ အဲ့ဒီစကားကိုေမ မျပင္နိုင္လို႔ပါ..."
"ေမေလာေလာဆယ္လိုေနတဲ့ေငြ Amount ကဘယ္ေလာက္ေလာက္လဲ ဆိုတာကိုပဲ က်ေတာ့္ကိုေျပာပါ။ က်ေတာ့္အတြက္လည္း သိပ္ၿပီး ၀န္မေလးတဲ့ ပမာဏတစ္ခုဆိုရင္ ေမ့ကို ေပးသုံးထားလို႔ျဖစ္ပါတယ္"
"အို က်မ အဲဒီလို သူမ်ားေငြကို သုံးေလ့ရွိဘူးရွင့္..."
"အာ...မဟုတ္ဘူးေနာ္ ေမ။ က်ေတာ့္ကို အထင္မလြဲပါနဲ႔။ က်ေတာ္က ေမ့ကို ေပးသုံးထားမယ္ဆိုတာက တကယ္လို႔ အမွုနိုင္သြားလို႔ ေမက က်ေတာ့္ကို အဲဒီေငြျပန္ေပးတဲ့အခါ က်ေတာ္ျပန္ၿပီးလက္ခံမွာပါ။ ဒါဟာလည္း ေမက က်ေတာ့္ကိုကူညီလို႔ က်ေတာ္ကလည္း ေမ့ကိုျပန္ၿပီး ကူညီတာသက္သက္ပါ။ ဒါကိုမွ ေမက သိပ္ဘဝင္မက်ေသးဘူးဆိုရင္ ပိုက္ဆံျပန္ဆပ္တဲ့အခါက် အတိုးထည့္ေပးခ်င္ေပးေပါ့။ ဒါေပမဲ့ ေမသိထားရမွာက က်ေတာ္က အတိုးကို ေငြေတာ့မလိုခ်င္ဘူးေနာ္... ဟင္း...ဟင္း..."
အထာပါပါေျပာရင္း စပ္ၿဖီးၿဖီးႀကီးရယ္ခ်လိုက္တဲ့ ဦးမင္းဟန္မ်က္ႏွာႀကီးက တကယ့္ကို ေမ့အေပၚ ေခြယိုင္လဲေနၿပီဆိုတာ ေပၚလြင္လြန္းေနတယ္။
ဒါကိုသိေပမယ့္လည္း ေမဟာ အလုပ္ကိစၥသာလၽွင္ အေရးႀကီးတယ္ဆိုတဲ့အေတြးနဲ႔ စိတ္ထဲ ကသိကေအာင့္ျဖစ္ေနရတာကိုေတာင္ မသိဟန္ေဆာင္ေနေပးလိုက္တယ္။
"က်မလိုအပ္တာ... သိပ္ေတာ့မမ်ားပါဘူး။ ထန္ကုန္လိုမွ သိန္း ၂၀ ေပါ့။ ဒါကလည္း ေလာေလာဆယ္အတြက္ပါပဲ။ ေနာက္ပိုင္းသုံးမွာကေတာ့လကုန္ရင္ေမ့ရွယ္ယာကေငြထုတ္လို႔ရၿပီေလ... အဲဒီအခါက်ရင္ ရွယ္ယာေငြေတြကို အဲဒီမွာလည့္ၿပီး သုံးထားလို႔ရေနပါၿပီ"
"ဒါဆိုဒီလိုလုပ္။ အခုေမလိုေနတဲ့ေငြ သိန္း ၂၀ကို ကိုယ္ ေမ့ကိုေပးမယ္။ ဒါကေမ့ကို ကိုယ္ဒီအတိုင္းေပးတာေနာ္။ အမွုနဲ႔ မဆိုင္ဘူး။ ဒီအတိုင္းလက္ေဆာင္အျဖစ္ကိုေပးတာ"
"အို မလုပ္ပါနဲ႔။ ေမ သူမ်ားေငြကို ဒီအတိုင္းႀကီး မယူခ်င္ဘူး"
"အာ... မဟုတ္တာ။ အမွုက နိုင္မွာေသခ်ာေနၿပီေလ ေမရဲ့။ ဒါဟာလည္း ေမ့အကူညီက အဓိကက်တာေလ။ တကယ္ေတာ့ ေမ့ကူညီမွုနဲ႔ယွဥ္ရင္ ဒီေငြ သိန္း ၂၀ ဆိုတာ အစြန္းထြက္ေလာက္ပဲရွိပါတယ္။ က်ေတာ့္ ေစတနာကို လက္ခံေပးပါ ေမရယ္... အမွုၿပီးတဲ့အခါက်ရင္ေတာ့ အမွုအတြက္ အက်ိဳးေဆာင္ခကိစၥကို က်ေတာ္ ထပ္ၿပီးေပးပါ့မယ္...ေနာ္"
တကယ္လို႔ အမွုသာနိုင္သြားရင္ အဲဒီ ေငြသိန္း ၂၀ ဆိုတာ သူရလာမယ့္ ေငြေၾကးပမာဏရဲ့ အစြန္းထြက္ေတာင္မရွိဘူးဆိုတာ ေသခ်ာေနတယ္ဆိုေတာ့ ဦးမင္းဟန္ အခုလို ပုံေအာရဲတာေလ။
"အို......မဟုတ္တာ။ ေမ မလိုခ်င္ပါဘူး။ ေမ့ပိုင္ဆိုင္မွုတစ္ခုခုကိုပဲေပါင္တာပဲျဖစ္ျဖစ္ ေမလုပ္ပါရေစ..."
သူဖက္ကလိုက္လိုက္ေလ်ာေလ်ာကူညီေသာ္လည္း ေမသက္ထား တြင္တြင္ျငင္းေနျပန္ေတာ့ ဦးမင္းဟန္ အခက္ေတြ႕ရျပန္တယ္။
"မဟုတ္တာေမရယ္။ ကၽြန္ေတာ္ကိုယ္က ကူညီခ်င္လို႔ပါ။ ေမက ကၽြန္ေတာ့္ဆီကမယူခ်င္ရလည္း ေကာက္ရတယ္လို႔ သေဘာ ထားလိုက္ေပါ့ေနာ္။ ေမကေတာင္ ကိုယ့္အမွုအတြက္ ဒီေလာက္စြန႔္ရဲတာ။ ကိုယ္ကဒီေငြေလာက္ကိုေတာ့ ေမ့ကိုေပးရဲပါတယ္။ ဘာလဲ... ကိုယ္ကလူပ်ိဳႀကီးဆိုေတာ့ ေမက ကိုယ့္ကို ကပ္ေစးႏွဲလို႔သတ္မွတ္ထားတာလား?"
တစ္ပါတည္း ကူညီရင္းနဲ႔ သူ႔ကိုယ္သူေၾကာျငာဝင္ေနျပန္ေသာအခါ တည္ၾကည္ေနေသာ ေမသက္ထားရဲ့မ်က္ႏွာေပၚတြင္ အျပဳံးေလးတစ္ခု ယွက္ေျပးသြားတာကို ထူးဆန္းစြာ ဦးမင္းဟန္ ျမင္ေတြ႕ခြင့္ရျပန္တယ္။
"မဟုတ္ပါဘူး။ အဲ့ဒီ့လို မသတ္မွတ္ပါဘူး..."
အျပဳံးနဲ႔တုန႔္ျပန္တဲ့ ေမ့ကို အားမနာနိုင္ေတာ့ပဲ ဦးမင္းဟန္ အားရပါးရေငးၾကည့္မိေနတယ္။
ဒီေလာက္ေခ်ာ၊ ဒီေလာက္လွတဲ့ ေရွ႕ေနမေလးရဲ့အျပဳံးကို ဖူးေမၽွာ္ခြင့္ရတာ သူ႔ေလာက္ ကံေကာင္းတဲ့ လူမရွိ။
ေနာက္ၿပီး ေမသက္ထားဟာ ပညာတတ္၊ လူရည္သန႔္။
ဒီသိန္း ၂၀ ေလာက္ကေတာ့ သူအျပဳံးမပ်က္ေပးဝံ့တယ္ေလ။
"အင္း။ အဲ့လိုမသတ္မွတ္ဘူးဆိုရင္လည္း ကၽြန္ေတာ္ေပးမယ့္ ေငြသိန္း၂၀ကို ေမလက္ခံေပးပါေနာ္..."
"ဦးမင္းဟန္က အဲဒီေငြကို ဘဏ္မွာသြားထုတ္မွာနဲ႔ ဘာနဲ႔ အလုပ္ရွုတ္မွာေပါ့။ ကၽြန္မကားကိုသာ ခဏအေပါင္ထားလိုက္မယ္ေလ..."
"No...No...အဲဒီေလာက္ေငြကေတာ့ ကၽြန္ေတာ့္မွာပါ ပါတယ္ ေမရယ္။ အမွုအပ္ၿပီဆိုေတာ့ အမွုအပ္ခေပးရမယ္ဆိုၿပီး ႀကိဳေဆာင္လာတာ။ အခုေရာက္ေတာ့မွပဲ ေမက အမွုၿပီးမွယူမယ္ဆိုေတာ့ ကၽြန္ေတာ္ေတာင္အားတက္သြားၿပီ။ အမွုကနိုင္မွာ ေသခ်ာလို႔ ေရွ႕ေနတစ္ေယာက္က ဒီလိုစကားမ်ိဳးေျပာရဲတာေပါ့။ ေရာ့...ေရာ့။ အခုပဲေမ့ကိုေပးလိုက္မယ္..."
သူေျပာေျပာဆိုဆိုႏွင့္ပင္ သူ႔ေဘးနားတြင္ထားထားသည့္ Sunstone အိတ္အမဲႀကီးအတြင္းမွ တစ္ေသာင္းက်ပ္တန္ ဘဏ္ထုတ္ ၂ ထုတ္ကို ေမ့အေရွ႕စားပြဲေပၚတြင္ ရိုက်ိဳးစြာျဖင့္ တင္ေပးလိုက္မိတယ္။
ေမက ေငြေတြတင္ေပးထားတာကိုျမင္ရဲ့သားနဲ႔ေတာင္ လက္လွမ္းမယူေသး။
"ေမ အရင္က အခုလို တျခားလူေတြကိုရဲ့ေငြကို လက္ခံေလ့မရွိဘူးဆိုေတာ့ေလ... လုံးဝလက္မခံခ်င္ပါဘူး... ဦးမင္းဟန္"
"ကၽြန္ေတာ္ဒီေလာက္ေတာင္ ေတာင္းပန္ေနတာပဲေမရယ္။ ယူလိုက္ပါေနာ္။ ယူလိုက္ပါ...။ က်ေတာ္တို႔ ႏွစ္ေယာက္က ကၽြန္းကိုင္းမွီ ကိုင္းကၽြန္းမွီေပါ့ဗ်ာ... တစ္ဦးကေမတၱာ... တစ္ဦးက ေစတနာလို႔ သတ္မွတ္ခ်င္လည္း သတ္မွတ္လို႔ရပါတယ္။ ဟဲ... ဟဲ... ဟဲ..."
ဦးမင္းဟန္ ခခယယႏွင့္ေပးေနေပမယ့္ သူမ မယူခ်င္ေသး။
ေမသက္ထားဟာ အရင္က သူမ်ားအကူညီကို လြယ္လင့္တကူလက္ခံေလ့မရွိဘူးဆိုတာ ဦးမင္းဟန္ ရိပ္မိေနပါၿပီ။
ေမသက္ထားအလိုနဲ႔ဆို ဒီေငြ သိန္း ၂၀ ဟာ ေမသက္ထားအိတ္ထဲဘယ္နည္းနဲ႔မွ ေရာက္ေတာ့မွာမဟုတ္။
ဒီေတာ့ ဦးမင္းဟန္ကိုယ္တိုင္ပဲ ခပ္သြက္သြက္ေလး ထိုေငြထုပ္ ၂ ထုပ္ကိုယူၿပီး ေမသက္ထားတဲ့ အလုပ္ဖိုင္ေတြထည့္ထားတဲ့ ဖိုင္တြဲထဲသို႔ အလိုက္သတိထည့္ေပးလိုက္မိတယ္။
"ဦးမင္းဟယ္ရယ္..."
"က်ေတာ္တို႔က အားနာစရာလူေတြမွမဟုတ္တာ ေမရယ္... ဟင္း...ဟင္း...ဟင္း..."
အဲဒီအခ်ိန္မွာ ေမ့မ်က္ႏွာေပၚ ျဖစ္ေပၚလာတဲ့ အျပဳံးေလးတစ္ပြင့္။
ထိုအျပဳံးမ်ိဳးကို သူမ ျပဳံးလိုက္တိုင္း သူမရဲ့ ပါးခ်ိဳင့္ေလးႏွစ္ဖက္က တိတ္တခိုးေလးေပၚေပၚသြားတတ္တယ္။
အဲဒီအျပဳံးဟာ ေအာင္နိုင္သူတစ္ေယာက္ရဲ့အျပဳံး။
ပိုင္နိုင္သူတစ္ေယာက္ရဲ့အျပဳံး။
ေက်နပ္စြာသာယာသြားသူတစ္ေယာက္ရဲ့အျပဳံး။
ဒါေပမဲ့ အဲဒီအျပဳံးကို ဘယ္လိုလူမ်ိဳးမွ မျမင္ဖူးေသးေခ်။
"ကဲ... ကၽြန္မကို ခြင့္ျပဳပါဦး ဦးမင္းဟန္။ ကၽြန္မေနာက္ေတာ့ ဆက္သြယ္လိုက္ပါ့မယ္..."
ထိုစကားကေတာ့ ဦးမင္းဟန္အတြက္ သူမထံတြင္ရွိေနတဲ့ ေနာက္ဆုံးစကားလုံးပင္ျဖစ္ပါေတာ့တယ္။
အျပဳံးႏွင့္ႏွုတ္ဆက္ၿပီး သူမ ေကာ္ဖီဆိုင္ထဲက ထြက္လာတဲ့အခါမွေတာ့ ဟန္ပါပါ ဖက္ကိုင္ထားတဲ့ ဖိုင္တြဲထဲတြင္ ဦးမင္းဟန္ ေပးလိုက္တဲ့ ေငြသိန္း ၂၀က မိန႔္မိန႔္ႀကီး လိုက္ပါလာေတာ့တယ္ေလ။
-------------------------------------------------
ေတာသူထုံးစံအတိုင္း ႀကံခိုင္သြက္လက္လွေသာ ေျခလွမ္းမ်ားကို သူမ ပိုင္ဆိုင္ထားေသာ္လည္း ယခုေတာ့ ဒီပဲယင္းဆိုသည့္ ၿမိဳ႕ေသးေလးရဲ့ ေစ်းေလးကိုေတာင္ ျဖတ္သြားနိုင္ဖို႔ အားမသန္ေတာ့။
အေၾကာင္းမွာ ေျခေထာက္ေတြ ေလးလံေနၿပီေလ။
ဘယ္နည္းနဲ႔မွ အေရွ႕သို႔ ေရာက္ေအာင္ မလွမ္းနိုင္ေတာ့။
တင္ပါးဆုံမွ ကိုက္ခဲမွုက ခါးႏွင့္ ဆီးစပ္တို႔ကို ကူးစက္လာၿပီး အက္ကြဲမတတ္နာက်င္ေနေလၿပီ။ ေနာက္ၿပီး ကိုယ္မွာလည္း ေရခ်ိဳးထားသကဲ့သို႔ ေခၽြးမ်ား စို႔ေနရၿပီ။
မရေတာ့ဘူးဆိုတာ သူမ သိလိုက္ၿပီေလ။
ဒါ့ေၾကာင့္ ေနရာေကာင္းတာ၊ မေကာင္းတာ မေရြးနိုင္ေတာ့ပဲ အနီးဆုံး ေစ်းခုံျမင့္တစ္ခုကိုေပၚတြင္ သူမ လွဲေလၽွာင္းလိုက္ရတယ္။
လွဲလိုက္စဥ္မွာပင္ ႏွာေခါင္းထဲသို႔ ဆိုးဆိုးရြားရြားဝင္လာသည့္က ငါးစိမ္းအနံ႔။
ဒါဆို သူမ လွဲခ်လိုက္တဲ့ ေစ်းခုံက ငါးစိမ္းေရာင္းတဲ့ ခုံေပါ့။ ဘာပဲျဖစ္ျဖစ္ေလ။ သူမမွာ ေနရာေရြးနိုင္သည့္ အခြင့္အေရးမွ မရွိေတာ့တာ။
ခုံေပၚတြင္ ပလက္အေနအထားလွဲလိုက္ၿပီးသည္ႏွင့္ သဘာဝကေပးသည့္ အသိစိတ္ျဖင့္ သူမ ေပါင္ႏွစ္ေခ်ာင္းကို အလိုလိုေထာင္ထားမိပါ၏။
ထိုစဥ္ သူမ ထမီက ရႊဲခနဲစိုသြားသည္ကို သတိထားလိုက္မိတယ္။ ဟုတ္ပါၿပီ။ ဒါဆို သူမရြာတြင္ေနစဥ္က ၀မ္းဆြဲသည္အေဒၚႀကီးေျပာသည့္ ေရမႊာဆိုတာ ေပါက္သြားျခင္းပင္ျဖစ္လိမ့္မယ္။
ေရမႊာလည္း ေပါက္ၿပီးေရာ လူက မခံစားနိုင္ေလာက္ေအာင္ ဗိုက္နာသည့္ေဝဒနာႀကီးကို ထပ္ဆင့္ခံစားလိုက္ရၿပီး ဗိုက္ထဲမွ သူမ သေႏၶသားက လည္း လူးလွိမ့္ေနေပၿပီ။
ဘာပဲျဖစ္ျဖစ္။ ဒီလိုနာက်င္မွုမ်ိဳးႀကီးရပ္တံ့သြားဖို႔ တစ္ခုတည္းေသာနည္းက သူမဗိုက္ထဲမွ ကေလးအျပင္ထြက္မွ ျဖစ္မယ္။
ထို႔ေၾကာင့္ ဘာဆို ဘာမွ မသိပဲ သူမ အားကုန္ က်ဳံးေအာ္လိုက္မိေသာေၾကာင့္ အာေခါင္တို႔ ကြဲအက္သြားရျပန္တယ္။
ထိုစဥ္ သူမ သိလိုက္တာက မိခင္ေမတၱာရဲ့ အတိမ္အနက္။
အေမရယ္ သမီး အေမ့ကို ကန္ေတာ့ပါတယ္ေနာ္။
နာက်င္ေနသည့္ အၾကားက မိခင္ကို စိတ္ထဲမွ မွန္းၿပီး သူမ ကန္ေတာ့ျဖစ္လိုက္ပါေသးတယ္။
"ကေလးမ... ဘာလုပ္ေနတာလဲ။ ဒီေနရာမွာ အိပ္လို႔ မရဘူးေလ။ ဟိတ္ကေလးမ"
နာက်င္ေနသည့္ ေဝဒနာ။ ညႇိုစို႔ေနသည့္ အနံ႔သက္။
ေနာက္ၿပီး ခပ္လွမ္းလွမ္းမွၾကားလိုက္ရသည့္ အဖိုးအိုတစ္ေယာက္အသံ။
တုန္ရီေနေသာ အသံအေနအထားအရ ထိုအသံပိုင္ရွင္က အဖိုးအိုတစ္ေယာက္မွန္း လွည့္မၾကည့္ပဲနဲ႔ သိေနၿပီေလ။
သူမ ဘယ္လိုမွ ျပန္အေျဖမေပးမိ။ လက္သီးကို က်စ္က်စ္ပါေအာင္တစ္ဖက္မွ ဆုပ္ရင္း၊ က်န္လက္တစ္ဖက္က ေစ်းခုံတြင္ေထာင္ထားသည့္ ၀ါးလုံးကို က်စ္က်စ္ ပါေအာင္ ဆုပ္ထားမိၿပီး အားကုန္ညႇစ္ခ်ေနမိတယ္။
အနားသို႔ ထိုအသံပိုင္ရွင္ အဖိုးအိုေရာက္လာၿပီး ျဖစ္ပ်က္ေနေသာ သူမအေနအထားကိုၾကည့္ကာ အဖိုးအိုတစ္ကိုယ္လုံး တုန္လွုတ္သြားရတယ္။
ေယာက္်ားေဖာင္စီး၊ မိန္းမမီးေနဆိုတဲ့ စကားပုံကို သူမၾကားဖူးေသာ္လည္း အခုေလာက္ခက္ခဲမယ္မွန္း၊ အခုေလာက္ခံစားရမယ္မွန္း သူမ သတိမထားခဲ့။
"ဟာ... ကေလးမ။ ညည္းက ေစ်းခုံေပၚမွာ မီးဖြားေနတာပဲ။ မျဖစ္ဘူး။ မျဖစ္ဘူး။ ဖြားတင္ကိုသြားေခၚမွ"
ေျပာေျပာဆိုဆိုျဖင့္ ေၾကာက္လန႔္တၾကား သူမအနားမွ ထြက္သြားေသာ အဖိုးအိုကိုလည္း သူမ လွည့္မၾကည့္ျဖစ္။
ေခၽြးတို႔က ဆံပင္မ်ားအၾကားမွ နဖူးေပၚ။ နဖူးေပၚမွ သူမ မ်က္ဝန္းထဲသို႔ က်ေနေတာ့ မ်က္ဝန္းထဲတြင္ မ်က္ရည္ႏွင့္ေခၽြးတို႔ ေရာေႏွာကုန္ေလၿပီေလ။
ေနာက္ၿပီး အျမင္ေတြက လည္း မ်က္ရည္ႏွင့္ေခၽြးမ်ားေၾကာင့္ ေဝဝါးေနေလၿပီ။ တဆက္တည္းမွာ အံခ်င္သလိုလို ခံစားခ်က္က သူမ ရင္ထဲ ကိန္းေအာင္ႀကီးထြားလာေပၿပီ။
အဖိုးအိုထြက္သြားၿပီး... ခဏၾကာေတာ့ သူမ ေျခသံတစ္ခ်ိဳ႕ကိုၾကားလိုက္ရျပန္တယ္။ ဒါေပမယ့္လည္း လွည့္မၾကည့္ျဖစ္။
ထြီခနဲ ေထြးလိုက္သည့္ သူမတံေတြးက အားကုန္ညႇစ္ေနရင္း အက္ကြဲကာထြက္လာသည့္ လည္ေခ်ာင္းမွေသြးစတို႔ေၾကာင့္ ေသြးေရာင္လႊမ္းေနေသးတယ္။
"ကေလးမ... ညည္းတစ္ေယာက္တည္း ကေလးေမြးလို႔ ျဖစ္မလား?"
ၾကားလိုက္ရသည့္အသံေၾကာင့္ လွည့္ၾကည့္လိုက္ေသာ္ အဖြားအိုတစ္ေယာက္။
"အရီးရယ္။ ကၽြန္မကိုကယ္ပါ။ အား...ကၽြတ္...ကၽြတ္။ အရမ္းနာေနလို႔ပါ။ ကယ္ပါေနာ္"
"ေအး။ ကယ္တယ္လို႔ေတာ့ မထင္နဲ႔။ က်ဳပ္လည္း လက္သည္လုပ္မစားေတာ့တာ ႏွစ္နဲ႔ခ်ီေနၿပီ။ ေနာက္ၿပီး ညည္းေရမႊာေတြလည္း ေပါက္ထားတယ္။ ညည္းကေလး အထဲမွာ ေရမမြန္းေသးဘူးဆိုရင္ေတာ့ ကေလးအသက္ရမယ္"
"ရွင္?"
႐ုတ္တရက္ၾကားလိုက္ရေသာ အဖြားအိုစကားေၾကာင့္ သူမ ရင္ထဲမွာ လြန္စြာ စိုးထိတ္သြားရတယ္။
ကေလးကို အဆုံးရွုံးမခဲ့ပါရေစနဲ႔။ လူ႔ေလာက ထဲေရာက္ေတာင္ မေရာက္ေသးတဲ့ ကၽြန္မကေလးရဲ့ အသက္ကို အဆုံးရွုံးမခံပါရေစနဲ႔ အရွင္ဘုရား။
ဒါဆို... ဒါပဲျဖစ္မည္။ မိခင္ေမတၱာဆိုတာ ဒါပဲျဖစ္ရေပမည္။
"ညည္း မစိုးရိမ္နဲ႔။ အခု ညည္းလုပ္ရမယ့္ တစ္ခုတည္းေသာအလုပ္က ကေလးအျပင္ထြက္သြားေအာင္ ညႇစ္ထုတ္ဖို႔ပဲ။ ညႇစ္အားကိုလည္ ေခ်ာင္းမွာထားၿပီး မညႇစ္နဲ႔။ ညႇစ္သင့္တဲ့ ေနရာကို အားထည့္ၿပီးညႇစ္။ ညည္းကေလးအသက္က အခု ညည္းလက္ထဲမွာ ကေလးမ"
မညႇင္သာလွေသာ္လည္း အဖြားအိုစကားေၾကာင့္ သူမ ေခါင္းတခ်က္ဆတ္ရင္း ကေလးကို လုံးဝအဆုံးရွုံးမခံဘူးဆိုေသာ ခိုင္မာသည့္စိတ္ႏွင့္ အားကုန္ညႇစ္ခ်လိုက္ၿပီးသည့္ တခဏ သူမလက္ဖဝါးႏွင့္ ဆုပ္ကိုင္ထားေသာ ၀ါးလုံးေလးတြင္ သူမ လက္ဖဝါးမွ ေခၽြးမ်ားေပက်ံသြားရတယ္။
ေနာက္ၿပီး အဖြားအိုက သူမထံမွ ဆြဲယူလိုက္သည့္ အရာတစ္ခု။
နာက်င္ေနသည့္ ခံစားခ်က္မ်ားလုံး၀ မေပ်ာက္သြားေသာ္လည္း ဘယ္လိုအရာ ေလးမ်ားျဖစ္လိမ့္မလဲဟူေသာ ေမၽွာ္လင့္ခ်က္ျဖင့္ သူမ ေအာက္သို႔ငုံ႔ၾကည့္လိုက္ေတာ့ ၿငိမ္သက္ေနသည့္၊ ေသြးစတို႔အနည္းငယ္ေပေနသည့္ အရာေလးတစ္ခု။
ဒါဆို အဲ့ဒါေလးက သူမ ရင္ေသြးေလးေပါ့။ ဟုတ္လား။ သူမ ရင္ေသြးေလးေပါ့။
ဒါဆို အဲ့ဒီ အရာေလးဆီက ဘာလို႔ ဘာအသံ မွမၾကားရတာလဲ။ ငိုသံံျဖစ္ျဖစ္၊ ေအာ္သံျဖစ္ျဖစ္။ တစ္ခုခုကိုေတာ့ သူမ ေတာင့္တေနမိတယ္ေလ။
"အရီး... အရီး။ ကေလးက... ကေလးက ဘာလို႔ အသံမထြက္တာလဲ။ ကေလးက အသံထြက္ရမွာမဟုတ္ဘူးလား?"
စိုးရိမ္စိတ္ျဖင့္ေမးလိုက္စဥ္ အဖိုးအိုကိုင္ထားသည့္ ကတ္ေၾကးကို အဖြားအိုးက ယူၿပီး လွုတ္ရွားလိုက္စဥ္ဝယ္ ကတ္ေၾကးညႇပ္သံတစ္ခုထြက္ေပၚ လာတယ္။
"မစိုးရိမ္နဲ႔။ ညည္းကေလး ေရမြန္းေနတာ"
"သူ... သူ အသက္မွ ရွိေသးရဲ့လား? လုပ္ပါဦး။ သူ ေသသြားၿပီလား..."
စိုးရိမ္စိတ္ျဖင့္ေမးလိုက္ရင္း မ်က္ဝန္းတြင္ မ်က္ရည္အသစ္တို႔ ထပ္ကာ ၀င္ေရာက္လာပါ၏။
"မစိုးရိမ္နဲ႔။ ဒီမွာၾကည့္"
အမယ္ေလး။ စကားဆုံးသည္နဲ႔ အဖြားအိုက ကေလးကို ပိုင္နိုင္စြာေျခေထာက္မွ ေဇာက္ထိုးကိုင္ရင္း တင္ပါးကို စပ္စပ္ေလးရိုက္လိုက္ပါ၏။
အဖြားအို လုပ္ရပ္ကိုၾကည့္ၿပီး သူမ အသည္းမ်ား တဆတ္ဆတ္နာက်င္သြားရ၏။
"အူဝဲ... အူဝဲ... အူဝဲ..."
အဖြားအို လုပ္ရပ္အၿပီး ကေလးထံမွာ ထြက္ေပၚလာတဲ့အသံ။
ဟင္းခနဲဆိုသည့္ သက္မခ်လိုက္မွုႏွင့္အတူ နာက်င္မွုမ်ားကို ေက်ာခိုင္းၿပီး သူမ မိုက္႐ူးရဲစြာျပဳံးလိုက္မိ၏။
ေတာ္ပါေသးရဲ့။ ကၽြန္မကေလးေလး အသက္ရွင္လို႔။
"မိန္းကေလး ကေလးမ။ ညည္းရင္ေသြးက မိန္းကေလး..."
ေနာက္ဆုံး သူမၾကားလိုက္ရသည့္ အဖြားအိုရဲ့အသံ။
ေက်နပ္စြာ၊ ေက်းဇူးတင္စြာ အဖြားအိုကိုေငးၾကည့္ေနရင္း သူမ အျမင္အာ႐ုံေတြ မွုံဝါးကုန္တယ္။
အခုန သူမ အားအင္ေတာ္ေတာ္မ်ားမ်ားကို သမီးေလးအသက္ရွင္ဖို႔အတြက္ အသုံးခ်လိုက္ရသည္ မဟုတ္ပါလား။
-------------------------------------------------
ေဒၚမင္းထက္သာလြန္။
အသက္က ၃၅ ေက်ာ္ေနၿပီ။
တကယ္လွတဲ့မိန္းမသားေတြဟာ အသက္ ၄၀ ျပည့္ခါနီးေလေလ၊ ပိုၿပီး တင့္တင္ေခ်ာေမာလာေလေလဆိုတဲ့ စကားဟာ ေဒၚမင္းထက္သာလြန္ကိုပဲ ရည္ရြယ္ၿပီးေျပာေလသားလို႔ ထင္မွတ္ရေလာက္တဲ့အထိ။
ေထာင္ေမာင္းလွတဲ့ အရပ္အေမာင္း၊ တည္ၾကည္လွတဲ့ မ်က္ႏွာထား၊ ေမးရိုးစြန္းစြန္းတို႔ဟာ လည္ပင္းနဲ႔ ပါးကို တိတိက်က် ပိုင္းျခားထားေပးတယ္။
ကႀကီးပုံသ႑ာန္ေပၚေနတဲ့ နဖူးစပ္မွ ဆံပင္ကိုၾကည့္ျခင္းအားျဖင့္ အမ်ိဳးအသိုင္းဝိုင္းျမင့္မားတယ္ဆိုတာ ဖြင့္မေျပာပါပဲနဲ႔ သိသာေနေစတယ္။
မ်က္ဝန္းေတြဟာ စူးရွၿပီးေတာက္ပတယ္။ ျပတ္သားလြန္းတယ္။
မ်က္ႏွာတစ္ခုံလုံးမွာ အထင္ေပၚဆုံးလို႔လည္း သတ္မွတ္လို႔ရတယ္။
မ်က္ခုံးႏွစ္ဖက္ဟာ မဲနက္ၿပီး ႏွာေခါင္းအထက္နားတြင္ အေခြလိုက္ေလး စက္ယွက္ေနတယ္။
ၿပီးေတာ့ အျမဲတေစလို ခပ္တင္းတင္းေစ့ထားတဲ့ ႏွုတ္ခမ္းႏွစ္လႊာ။
ခပ္ရင့္ရင့္အေရာင္ေတြသာ ဆင္ျမန္းေလ့ရွိတဲ့ ထိုႏွုတ္ခမ္းေတြဟာ သိပ္ကို ရင္ဖိုစရာေကာင္းလွတယ္ဆိုတာ ျမင္တဲ့လူတိုင္း ခ်မိတဲ့ ေကာက္ခ်က္တစ္ခုပါ။
ျမန္မာနိုင္ငံရဲ့ စီးပြားေရးေလာကမွာ ေဒၚမင္းထက္သာလြန္ကို မသိတဲ့လူ မရွိဘူး။
မေလးစားတဲ့လူမရွိဘူး။
အေနအထိုင္ ပိရိေသသတ္သလို၊ စကားေျပာဆိုရာတြင္လည္း ျပတ္သားလွတယ္။
အလုပ္လုပ္ရမွာလည္း တိက်ၿပီး ကတိတည္တယ္ဆိုေတာ့ ဘယ္သူမဆို သူမနဲ႔ လက္တြဲအလုပ္လုပ္ခြင့္ရရင္ကိုပဲ သိန္းထီဆုႀကီးေပါက္သလိုလို ဘဝင္ေလဟတ္တတ္တာ။
ေအာင္ျမင္တဲ့ စီးပြားေရးလုပ္ငန္းရွင္ဆိုေပမယ့္ အလုပ္သမားေတြအေပၚလည္း သိပ္ကိုအၾကင္နာတရားရွိတယ္။
သူ႔အလုပ္သမားေတြအတြက္ ကိုယ္ပိုင္ေဆး႐ုံတည္ေဆာက္ေပးၿပီး လိုအပ္တဲ့ ေဆးဝါးအေထာက္အပံ့၊ ကၽြမ္းက်င္တဲ့ ေဆးဝါးပညာရွင္အေထာက္အပံ့ေတြကိုလည္း အျပည့္အ၀ ထည့္ေပးထားေသးတယ္။
အလုပ္သမားေတြရဲ့ သားသမီးေတြတက္နိုင္ဖို႔ ပုဂၢလိကေက်ာင္းတစ္ခုကိုလည္း သက္ဆိုင္ရာပညာေရးဝန္ႀကီးဌာနရဲ့ ခြင့္ျပဳခ်က္နဲ႔အတူ ဖြင့္လွစ္ေပးထားျပန္တယ္။
အလုပ္သမားေတြအတြက္ ေနဖို႔ထိုင္ဖို႔ကိုလည္း အလုပ္သမားအိမ္ရာပုံစံမ်ိဳး ေသခ်ာေဆာက္လုုပ္ေပးထားတာ။
ဒါ့အျပင္ တစ္ႏွစ္တစ္ခါ ပရိုမိုးရွင္းေပးရတာနဲ႔၊ မဲေဖာက္ေပးရတာနဲ႔၊ နိုင္ငံျခားခရီးစဥ္လႊတ္ရတာနဲ႔ဆိုေတာ့ ေဒၚမင္းထက္သာလြန္ရဲ့ စီးပြားေရးလုပ္ငန္းစုမွာ အလုပ္လုပ္ခြင့္ရရင္ကိုပဲ ထိုလူက ေတာ္ေတာ့္ကို ကံေကာင္းေနၿပီ။
ဒါ့အျပင္ အလုပ္သမားေတြ အသက္ရြယ္ႀကီးသြားလို႔ အလုပ္မလုပ္နိုင္ေတာ့တဲ့တေန႔က်ရင္ ေျခလြတ္လက္လြတ္မျဖစ္ေအာင္ အာမခံထားေပးတာမ်ိဳးကိုလည္း လုပ္ေဆာင္ေပးထားေသးတယ္။
ဒီေတာ့ ေဒၚမင္းထက္သာလြန္ရဲ့ လုပ္ငန္းစုက ဘယ္ဝန္ထမ္းမဆို အသက္ရြယ္ႀကီးရင့္သြားမယ့္ အနာဂတ္အတြက္က စိတ္ေအးေနရၿပီ။
ေဒၚမင္းထက္သာလြန္ဟာ ၀န္ထမ္းေတြအေပၚ ထိုသို႔ လိုအပ္တာမ်ိဳးမရွိရေလေအာင္ ေစာင့္ေရွာက္ေပးနိုင္တယ္ဆိုေတာ့ သူမရဲ့ လုပ္ငန္းစုထဲတြင္ အလုပ္ဝင္ခ်င္ေနတဲ့လူေတြမွ ဒုနဲ႔ေဒး။
ဒါ့အျပင္ လူအေတာ္မ်ားမ်ားရဲ့ စီပြားေရး၊ စားဝတ္ေနေရးကို ေစာင့္ေရွာက္ေပးထားနိုင္တဲ့ ေဒၚမင္းထက္သာလြန္ဟာ ထိုဝန္ထမ္းေတြအဖို႔ေတာ့ နတ္ဘုရားတပါးလို ကိုးကြယ္ရာျဖစ္ေနေလတယ္။
၀န္ထမ္းေတြကို ဆုေပး၊ ဒဏ္ေပးစနစ္နဲ႔ အုပ္ခ်ဳပ္ထားတာဆိုေတာ့ ေတာ္႐ုံဝန္ထမ္းဟာ ေဒၚမင္းထက္သာလြန္ စိတ္ခုေစမယ့္အလုပ္မ်ိဳးဆို လုပ္ဝံ့ေလ့မရွိ။
ေဒၚမင္းထက္သာလြန္ မႏွစ္သက္တဲ့ တစ္ခုတည္းေသာ လူမွုေရးအားနည္းခ်က္ဟာ လိမ္လည္ျခင္းပါပဲ။
သူ႔ဝန္ထမ္းေတြထဲမွာ သူဘယ္ေလာက္လဲ ထိုဝန္ထမ္းကိုအားကိုးမိေနပါေစ၊ ထိုဝန္ထမ္းဟာ လိမ္လည္တယ္ဆိုတာ ေသခ်ာရင္ေတာ့ ေဒၚမင္းထက္သာလြန္ဟာ ႏွစ္ခါျပန္စဥ္းစားေလ့မရွိ။
ခ်က္ခ်င္းကို အလုပ္ထုတ္ပစ္လိုက္ေလ့ရွိတယ္။
ဒါ့ေၾကာင့္ ေဒၚမင္းထက္သာလြန္ရဲ့ လုပ္ငန္းစုထဲမွာဘယ္ဝန္ထမ္းမဆို လိမ္လည္မွုကို ဘယ္သူမွ မက်ဴးလြန္ရဲ။
ဘာလိုအပ္လဲ လိုအပ္တာကိုေျပာ၊ တတ္နိုင္သေလာက္ ျဖည့္ဆည္းေပးတာကို ရရွိေနတဲ့ေနာက္ေတာ့ မည္သူတစ္ဦးတစ္ေယာက္ကမွလည္း ေဒၚမင္းထက္သာလြန္ကို အံတုၿပီး မလိမ္လည္ဝံ့။
"က်မ ဘယ္ႏွစ္ခါေျပာရမလဲ ဦးစိုး။ ဦးစိုးဆိုတာ ဒယ္ဒီ့လက္ထပ္တည္းက အလုပ္လုပ္ခဲ့တဲ့ ၀န္ထမ္းေဟာင္း။ ဒယ္ဒီၿပီးလို႔ ဒီလုပ္ငန္းေတြကို က်မဦးစီးေတာ့လည္း ကိုယ့္လူရင္းမို႔ က်မ ယုံၾကည္ရတဲ့လူကိုပဲ ေပးအပ္လို႔ရမယ့္ ရာထူးကို ဦးစိုးကိုေပးခဲ့တာ။ က်မ ဦးစိုးကို အရမ္းယုံခဲ့တာ။ ေနာက္ၿပီး ဦးစိုးတို႔ မိသားစုကို က်မ ေစာင့္ေရွာက္ထားတာေတြက ဘာေတြမ်ား လိုအပ္ေနလို႔လဲ... ဘာေတြမ်ားလိုအပ္ေနလို႔?"
႐ုံးခန္းထဲမွာ အဲကြန္းေတြ ၿမိဳင္ဆိုင္စြာဖြင့္ထားေပမယ့္ ေဒါသေၾကာင့္ မင္းထက္သာလြန္တြင္ ေခၽြးတို႔ စို႔နင့္ေနတယ္။
ဦးစိုးဟာ ပင္ကိုယ္က အေလာင္းစားကို ၀ါသနာပါခဲ့သူျဖစ္တယ္ဆိုေတာ့ အလုပ္နားရပ္ ဖဲဝိုင္းထိုင္ရင္း ဖဲေႂကြးေတြ တနင့္တပိုးတင္သြားတယ္။
အဲဒီဖဲေႂကြးကိုဆပ္ဖို႔ ၾကားေပါက္ရေငြ ဘယ္လိုရွာရမလဲဆိုတာ အႀကံထုတ္မရတဲ့အဆုံး စတိုထဲက ကုန္ၾကမ္းေတြကို ခိုးထုတ္ေရာင္းစားဖို႔လုုပ္ရင္း ဦးစိုးလုပ္ရပ္ကို လူမိသြားခဲ့တာ။
ဦးစိုးကို မင္းထက္သာလြန္က ယုံၾကည္လြန္းလို႔ကို စတိုမန္ေနဂ်ာရာထူးကိုေပးအပ္ခဲ့တာ။
ပင္ကိုယ္ပညာအခံဘာမွမရွိပဲ ဒီလိုရာထူးကို ခပ္လြယ္လြယ္ရခဲ့တဲ့အတြက္ ဦးစိုး တန္ဖိုးထားရေကာင္းမွန္း နားမလည္။
အခုမွ သူ႔လုပ္ရပ္ေတြမွားေနပါတယ္ဆိုၿပီး မင္းထက္သာလြန္ကို ေျခသလုံးဖက္ေတာင္းပန္ေနလို႔လည္း ဘာမွထူးေတာ့မွာ မဟုတ္။
မင္းထက္သာလြန္အနာက်ဥ္ဆုံးအလုပ္က သူ႔ကို လိမ္လည္ျခင္းပဲျဖစ္တယ္။
"ကၽြန္ေတာ္ေတာင္းပန္ပါတယ္။ ေတာင္းပန္ပါတယ္ဗ်ာ။ ကၽြန္ေတာ္လည္း တကယ္ကိုခက္ခဲ ေနလို႔ပါ MD ရယ္၊ တကယ့္ကို ေဘးက်ပ္နံက်ပ္ျဖစ္ေနမိလို႔ အခုလို ႀကံမိႀကံရာ ႀကံလိုက္မိတာပါ..."
"မေတာင္းပန္ပါနဲ႔ေတာ့ဦးစိုးရယ္။ စာရိတၱေဖာက္ဖ်က္တဲ့ ခင္ဗ်ားကို လစာမဲ့အလုပ္ျဖဳတ္လို႔ရတယ္။ ဒါေပမဲ့ ခင္ဗ်ားကို သုံးလစာေပးၿပီး အလုပ္ ျဖဳတ္လိုက္မယ္ဆိုရင္ ခင္ဗ်ားေက်နပ္နိုင္မလား? စာရိတၱေဖာက္ဖ်က္သြားတဲ့ ခင္ဗ်ားကိုေတာ့ သံေယာဇဥ္ ဘယ္ေလာက္ပဲရွိေနပါေစ က်မဘယ္လိုမွ အလုပ္ဆက္ မခန႔္ထားနိုင္ေတာ့ဘူး"
သူမရဲ့ ျပတ္သားလွတဲ့ ဆုံးျဖတ္ခ်က္ဟာ ေနာက္တစ္ခါျပင္ဆင္ေလ့မရွိဘူးဆိုတာကိုသိေနတဲ့ ဦးစိုးအဖို႔ေတာ့ ၀မ္းနည္းမိ႐ုံမွအပ ဘာမ်ားတတ္နိုင္ဦးမွာလဲ။
အလုပ္ဆက္ခန႔္ထားဖို႔ ေျခသလုံးဖက္ေတာင္းပန္ေနလို႔လဲ ထူးေတာ့မွာမဟုတ္ဘူးဆိုတာ ဦးစိုးသိေနၿပီေလ။
ဘာပဲျဖစ္ျဖစ္ ေျခလြတ္လက္လြတ္ အလုပ္ျဖဳတ္ပစ္လို႔ရရဲ့သားနဲ႔ ၃ လစာေပးတယ္ဆိုတာကိုပဲ ေက်းဇူးတင္ရဦးမယ္။
"ေက်နပ္တာေပါ့ MDရယ္။ ကၽြန္ေတာ္ကမွားလည္းမွားေသးတယ္။ ဆရာက လစာပါထပ္ေပးမယ္ဆိုေတာ့...ကၽြန္ေတာ္ မေက်နပ္စရာ ဘာအေၾကာင္းမွ မရွိပါဘူး။ ေနာက္ၿပီး က်ေတာ္ ေလးေလးနက္နက္ေျပာခ်င္တဲ့စကားက ေတာင္းပန္ပါတယ္ဆိုတဲ့စကားပါပဲ။ MD ဟာ လိမ္လည္တာကိုမုန္းတယ္၊ ေနာက္ေက်ာဓါးနဲ႔ထိုးတဲ့လုပ္ရပ္မ်ိဳးကို မုန္းတယ္ဆိုတာ က်ေတာ္သိေနရဲ့သားနဲ႔ အခုလို MD အေပၚ သစၥာေဖာက္မိတယ္ဆိုတာကလည္း မလႊဲသာလြန္းလို႔ပါ။ ဒါေပမဲ့ ထားပါ။ က်ေတာ္ လြန္တာက လြန္တာပါပဲ။ ဒီေတာ့ က်ေတာ္ ေတာင္းပန္ပါတယ္ MD..."
ဦးစိုးေျပာရင္း အသံမ်ားတိမ္ဝင္သြားေလၿပီ။
ခါတိုင္းဆိုလၽွင္ ေဒၚမင္းထက္သာလြန္သည္ ဦးစိုးကို သနားမိနိုင္ေသးတယ္။
ဘာျဖစ္လို႔လဲဆိုေတာ့ ဦးစိုးဆိုတာ မင္းထက္သာလြန္ ငယ္စဥ္တည္းက ဒယ္ဒီ့ဆီမွာ ၀န္ထမ္းလုပ္ခဲ့တာ။
မင္းထက္သာလြန္ကို ေက်ာင္းပို႔ေက်ာင္းႀကိဳကားကို ဦးစိုးပဲ ေမာင္းႏွင္ေပးခဲ့တာ။
သံေယာဇဥ္က ခိုင္ေနၿပီ။ ဒါေပမယ့္ ယုံၾကည္လြန္းသူက ေနာက္ေက်ာကို ထိုးတဲ့ဓါးခ်က္ဟာ ပိုၿပီး နာက်ဥ္ရတယ္ဆိုတဲ့အတိုင္း ဦးစိုးလုပ္ရပ္အတြက္၊ ဦးစိုးျပစ္မွုအတြက္ မင္းထက္သာလြန္ သနားမိေတာ့မွာမဟုတ္ေတာ့။
"ကဲ... အဲဒါဆိုရင္ ခင္ဗ်ားလစာကို Chief Account ဆီကေနထုတ္ယူသြားေတာ့။ ဒါေပမဲ့ ေနာက္ေနာင္ ခင္ဗ်ား ဘယ္ေလာက္ပဲခက္ခဲပါေစ အဲလိုအလုပ္မ်ိဳးကိုထပ္မလုပ္မိေစနဲ႔။ လိမ္တာတို႔ ခိုးတာတို႔ ဆိုတာ လူ႔အသိုင္းအဝိုင္းက လက္မခံနိုင္တဲ့ကိစၥပဲရွင့္..."
"ေက်းဇူးတင္ပါတယ္ MDရယ္... ေက်းဇူးတင္ပါတယ္..."
ေက်းဇူးတင္စကားအထပ္ထပ္ေျပာသြားတဲ့ ဦးစိုးရဲ့ေက်ာဖက္ကို ၾကည့္ရင္း စိတ္ေမာစြာျဖင့္ သက္ျပင္းရွည္တစ္ခုကို ခ်မိတယ္။
ငယ္စဥ္တည္းက ျပည့္စုံတဲ့အသိုင္းအဝိုင္းမွာ ေမြးဖြားခဲ့ရၿပီး အရြယ္ေရာက္တဲ့အထိ အပူအပင္ကင္းကင္းနဲ႔ ႀကီးျပင္းခဲ့ရတယ္။
အဲဒါေၾကာင့္ ေလာကမွာ ရွိတဲ့ သက္ရွိလူသားေတြအတြက္ အေရးအႀကီးဆုံးေသာလိုအပ္ခ်က္က စာရိတၱေကာင္းမြန္ျခင္းပဲ ျဖစ္ရမယ္လို႔ မင္းထက္သာလြန္ ငယ္စဥ္တည္းက ခံယူထားၿပီး လိမ္လည္ျခင္း၊ သစၥာေဖာက္ျခင္းကို လြန္စြာရြံမုန္းတတ္တယ္။
စာရိတၱေဖာက္ဖ်က္ေသာလူႏွင့္လည္း တစ္ခါဖူးမွ အေပါင္းအသင္းမလုပ္ေခ်။
သူ႔အသက္ႏွစ္ဆယ့္ငါးႏွစ္္တြင္ သူ႔မိဘႏွစ္ပါးလုံး နိုင္ငံျခားတြင္ အေျခခ်ေနထိုင္ရန္ ထြက္ခြာသြားခဲ့ၿပီးေနာက္ သိပ္မၾကာခင္မွာပဲ သူ႔မိခင္က နိုင္ငံျခားတြင္ ဆုံးပါးသြားခဲ့ရတယ္။
အသက္ရြယ္ရင့္က်က္လာတဲ့အမၽွ ေတာ္႐ုံလူကိုလည္း ယုံၾကည္ဖို႔ အားအင္ေလ်ာ့နည္းလာခဲ့ရေပၿပီ။
သူငယ္ခ်င္းအရင္းႀကီးေတြကေတာင္ ေငြအတြက္ဆို သူမ ေက်ာကို ဓါးနဲ႔ထိုးေလ့ရွိတာကို ခံခဲ့ရတဲ့ေနာက္ပိုင္း မင္းထက္သာလြန္ဟာ ေတာ္႐ုံလူကို မယုံၾကည္ရဲေတာ့။
၀န္ထမ္းလူယုံတစ္ေယာက္ခန႔္အပ္ဖို႔ကိုေတာင္ ဒီေလာက္ ခ်ီတုံခ်တုံျဖစ္ေလ့ရွိတဲ့ ေဒၚမင္းထက္သာလြန္အဖို႔ သူမဘဝရဲ့ လက္တြဲေဖာ္ကိုရွာေဖြေတြ႕ရွိဖို႔ဆိုတာ ေတာ္ေတာ္ေလးကို ခဲယဥ္းလွတယ္ေလ။
ပိုင္ဆိုင္မွုေငြေၾကးဂုဏ္ျဒပ္ေတြမ်ားေလေလ ထိုလူအတြက္ ဘဝလက္တြဲေဖာ္စစ္ရွာေတြ႕ဖို႔ ခဲယဥ္းေလေလဆိုတဲ့စိတ္နဲ႔ မင္းထက္သာလြန္လည္း အခ်စ္ေရးကို လွည့္မၾကည့္အားခဲ့။
ဒါ့အျပင္ တည္ေထာင္ထားတဲ့ လုပ္ငန္းေတြဟာလည္း အမ်ိဳးအမည္စုံလင္စြာ မ်ားျပားလြန္းေသာေၾကာင့္ မင္းထက္သာလြန္အဖို႔ ပ်င္းရိဖို႔ အခ်ိန္ပင္မရွိ။
ရည္းစားမရွိ၊ ခ်စ္သူမရွိေပမယ့္ သူမမွာ တစ္ေယာက္တည္း အထီးက်န္ဖို႔အတြက္ အခ်ိန္ကိုေတာင္ မနည္းျပန္လုေနရသလိုျဖစ္ေနေလတယ္။
-------------------------------------------------
ဆက္ရန္
YOU ARE READING
လေဒီရှူးအနီနဲ့... ကောင်မလေး
Romanceကျိုးပဲ့ပျက်စီးလွယ်ပြီး ကြောက်စရာကောင်းလှတဲ့ လှည့်ကွက်တွေ နာကျဉ်စရာဒဏ်ရာတွေနဲ့ ပြည့်နှက်နေခဲ့တာ ကျွန်မရဲ့ဘဝပါပဲ။
