A.K.A II

Bölüm 5

"Umay'ı dinleyip geri bassan iyi olur kabadayı. Kıskançlığının sonuçlarını o öder çünkü. İnan bana hiçbir şey olmaz. Ayrıca o benimle kalmak istiyor. Başka sarışınlara yönelsen iyi edersin. Buradan sana ekmek çıkmaz gibi duruyor. Üzülmeni istemem."

Bu kez bin tane Umay birleşse beni engelleyemezdi. Gözümün döndüğü o noktada Kaan denen it yerdeydi ve benim askeri eğitimden yeni çıkmış yumruklarım onun yüzündeydi. Arkamdan gelen çığlıkların sahibini bildiğim için umursamadan önümdeki şerefsize odaklanıp "o ekmeği sana yediririm it! Sana bir kez daha Umay'ı aramaman konusunda uyarı yaptım! Ama sen bu dilden anladığını söylüyorsun! İnatla kaşınıyorsun! İnatla!" dedim her cümlemde bir yumruk indirerek.

Hala gülerek bana bakan yüzüne son bir yumruk indirdiğimde elim cebindeki telefona gitti. Karşı koyamayacak kadar bitkindi ama yine de elimi itmeye çalışıyordu. Sertçe elini yere savurup telefonu çıkardım ve üstünden kalktım. Yerde ceset gibi yatarken işaret parmağımı ona doğru sallayıp "oğlum bu seni son uyarım" dedim. "Bir kez daha bu kızı rahatsız ettiğini görürsem işte o zaman yersin ekmeği."

Umay elleri yanaklarında öylece dururken gözlerim saniyelik ona değip çekildiler bal rengi gözlerinden. Elimde telefonla arabaya doğru ilerlerken çevreden bana dönen meraklı gözleri aldırmadan yürüyordum. Umay hızlı adımlarla yanıma gelip "mafya mısın sen Aziz? Öylece gidiyor musun? Sana halledeceğimi söyledim!" deyince asla durmadan devam ettim. Önce işimi halletmeliydim. Arabadaki çantadan cihazları çıkarıp telefonu gerekli yere yerleştirdim. Şifre kırma, mail adresinden fotoğrafın yedeklerini silme ve bulunduğu tüm cihazlardan yok edip telefonu sıfırlama. Tam olarak bu sıralamayı yapmam bir buçuk dakika sürmüştü.

"Kime diyorum Aziz! Nasıl buldun beni? Konuş! Şikâyetçi olursa ne olacak? Neden sonunu düşünmeden hareket ediyorsun? Seninle konuşuyorum!"

Asla susmamıştı. İşim bitene kadar devam etmişti korku dolu ifadesiyle bana bağırması. Artık tamamen güvende olduğundan emin olduktan sonra çantayı arabaya bırakıp Kaan'a yöneldim. Umay ikinci bir kavga ihtimaline karşı koşar adımlarla yanıma gelmişti. Onu cevapsız bıraktığım için öfkesini ve korkusunu görebiliyordum ama şimdi değildi. Onunla da bir tur kavga edecektik zaten.

Telefonu kucağına fırlatıp "artık o beylik lafların bir işe yaramaz aslan parçası. Bir daha Umay'ı görünce yolunu değiştireceksin. Seni onun yanında gördüğüm an bugünün filmini çekerim sana. Bunun fragman olduğunu söylememe gerek yoktur eminim ki" diyerek Umay'ı kolundan tuttum ve "şimdi konuş" dedim arabaya ilerlerken. "Senin sıran."

Şimdi ise o susuyordu. Az önce yaşananların gerginliğiyle yüksek çıkan sesi kesilmişti. Başına gelecekleri bildiğine emindim. Tuğrul amcanın beni öldürmesini de göze alırdım bugün. Bana artık neden güvenmediğini soracaktım. Bağıra bağıra soracaktım hem de. Zoruma gitmişti.

"Susman gereken yeri hiç bilmiyorsun ufaklık."

Arabanın önüne geldiğimizde kolunu hırsla çekip çocuksu öfkesiyle bakan gözlerini gözlerime dikerek "seninle gelmeyeceğim" dedi sakince. Delireyim istiyordu. O herifi dövdüm diye bağırıp çağıran kız, kendisine sıra gelince mızmız bir çocuk oluyordu. Daha fazla dayanamayarak "başın beladayken bana gelmiyorsun artık. Güvenmiyor musun artık bana?" dediğimde gözleri dolmuştu ama tanıdığım Umay bu durumda bile dik başlılığını korurdu.

"Artık on yaşında değilim" dedi sesi titrerken. Karşımdaki kız kesinlikle on yaşında değildi. Büyümüştü evet ama bedenen. Ruhunu görebildiğim bir insanın seneler içindeki değişimine inanmalı mıydım yani? Bunu kabullenemiyordum. Yüzüne doğru eğilip "bu da on yaşındaki Umay'ın sorunlarından değil zaten Umay! Bir tane kılkuyruk seni zorla yanında tutarken öylece beklememi mi istiyordun yani? Beni biraz bile tanımamışsın kızım sen! Böyle bir şeye müsaade etmeyeceğim!" dedim net bir şekilde. Şimdiden yanakları ıslanmıştı bile. Sesimi kontrol edemiyordum şu an. Öfkeden ziyade kırgınlıklarla doluydu içim. Ve bu da sesimden bir haykırış olarak yansıyordu ona.