Perfect Devil [+18]

Rozdział 1

Rzeczywistość

Kiedy tata co wieczór powtarzał mi te słowa, że będę najlepszą szefową, nie rozumiałam o co mu chodziło. Jakoś nigdy nie wyobrażałam sobie siebie jako szefową, o której mówił mi w kółko, a nie chciał powiedzieć o co dokładnie mu chodziło. Nie zrozumiałam aż do dnia, w którym dowiedziałam się, że mój ojciec został zamordowany, a dokładniej tydzień temu. Mój ojciec wraz z wujkiem Haroldem byli w Ameryce, aby odnaleźć w końcu moją siostrę i sprowadzić ją do nas. Do prawdziwej rodziny. Ten skurwesyn David Rogers naslał kogoś na mojego tatę i wujka aby ich zabił. Właśnie tego dnia wujek Daniel i Joseph wytłumaczyli mi, na czym to wszystko polega. Otóż mój ojciec nie miał tylko i wyłącznie firmy i kilku kasyn czy klubów. Mój ojciec był znanym szefem mafii, który robił najróżniejsze przekręty dzięki, którym dostawał grube pieniądze.

Główną zasadą tego popieprzonego świata było to, że jeżeli szef umrze, wówczas jego najstarsze dziecko przejmuje pałeczkę. Mówiąc w gigantyczny skrócie, teraz to ja jestem szefową mafii, o której wcześniej nie miałam bladego pojęcia.

Stojąc przed mogiłą mojego ojca i wujka przysięgam sobie, że znajdę człowieka, który zabił mojego tatę. Zrobię to samo co on z moim ojcem i nawet nie mrugnę przy tym okiem. Słyszałam głośne szlochanie moich sióstr i macochy, a także dziadków. Kolejność powinna być znacznie inna. To mój ojciec powinien pochować swoich rodziców, nigdy nie na odwrót. Czułam się dziwnie. Nie płakałam patrząc jak trumna z ciałem mojego ojca opuszcza się w trzy metrowy dół. Co nie oznaczało, że nie byłam smutna z powodu śmierci mojego ojca. Wręcz przeciwnie, ja cierpiałam. Płakałam wewnętrznie, krzyczałam z rozpaczy.

Kto teraz będzie mi mówił, że będę najlepszą szefową na dobranoc?
Kto jak nie mój tatuś?

Trzymałam splecione dłonie i spuściłam swoją głową kiedy trumna zniknęła. Zacisnęłam swoje oczy i przysięgałam, że znajdę tego kto zabił mojego tatę. Mimo wszystko to musiało się wydarzyć. Najwyraźniej tata ufał mi na tyle mocno, że odszedł ze spokojem. Moja intuicja tak mi mówiła. Czułam, że sobie poradzę mimo, że sama w to nie wierzyłam. Ja miałam wrażenie, że to za szybko, że nie jestem wystarczająco dobra aby zostać szefową. Potrzebowałam więcej czasu, jednak wszechświat i moja podświadomość mówiły zupełnie coś innego. Trumna z ciałem wujka Harolda spoczęła tuż obok ojca. Zostali pochowani w jednym grobowcu rodziny Lefebré. 

Jako pierwsza podeszłam do mogiły i wyrzuciłam do niej czerwoną różę, którą ojciec przywoził mi za każdym razem kiedy wracał z podróży służbowej. Teraz ja podarowałam ją jemu, różnica była jedynie taka, że ja zaczynam swoją podróż, wówczas on ją kończy. Obsunęłam się aby moje siostry i reszta rodziny mogli ostatecznie pożegnać się z naszym ojcem i wujkiem. Każdy z nich odchodząc dziwnie się na mnie patrzył. Ciocie, kuzynki, wujkowie, znajomi rodziny, współpracownicy ojca, którzy teraz są moimi współpracownikami. Doskonale wiedziałam dlaczego się patrzą. Nie uroniłam ani jednej łzy i to był ich powód. Tylko, że ja nie potrafiłam inaczej, nie potrafiłam okazywać swoich uczuć przy swojej rodzinie, a co dopiero przy tak dużej liczbie osób. Ja się popłaczę gdy wszyscy pójdą i tak się stało. Ceremonia pogrzebowa dobiegła końca i każdy zaczynał się rozchodzić. Zostałam tylko ja.

Z trzęsącymi się dłońmi usiadłam na sąsiedniej ławce przodem do mogiły. Schowałam swoją twarz w dłoniach i zaszlochałam cicho. Wzięłam drżący oddech próbując się uspokoić. Kiedy to stało się trudniejsze niż się spodziewałam, wyciągnęłam paczkę papierosów i zaplaiłam jednego. Zaciągnęłam się nikotyną i wypuściłam powietrze wraz z dymem. Popatrzyłam na wielki dół.

Jak do tego doszło? Zapytałam sama siebie w myślach. Podparłam swoją głowę opierając łokieć o swoje kolano. Zdążyłam wypalić papierosa do połowy, aż nagle przed moimi oczami pojawiła się dłoń pokryta tatuażami. Uniosłam głowę i spojrzałam na mężczyznę z szarymi oczami. Ciemna włosy ścięte krótko na Buzzcut podkreślały jego tatuaże na karku i szyi.