Perfect Devil [+18]

Rozdział 34

Była pierwsza w nocy. Przemierzałam szybkim krokiem metalowe schody idąc prosto do gabinetu Nathana. On też miał dzisiaj dostawę. Nie odbierał telefonu więc są dwie opcje, albo śpi - co jest mało prawdopodobne - albo jest w biurze. Wygrała ta druga opcja. Już wiedziałam o tym rozpoznając jego Porsche na parkingu. Zatrzymali mnie jego ochroniarze tuż przed drzwiami gabinetu.

- Lepiej żebyś tam nie wchodziła.

Powiedział jeden z nich.

- Dlaczego?

Zapytałam unosząc brwi.

- Ma gościa.

Odpowiedział z udawanym przekonaniem, jednak jego wzrok na sekundę uciekł do jego kolegi obok.

- Kto to?

Zapytałam ponownie.

- Nie możemy ci powiedzieć.

Powiedział drugi koleś. Przestań mnie wkurwiać. Bez cienia namysłu wyrwałam jedna ze swoich rąk z uścisku ochroniarza i nacisnęłam na klamkę. Weszłam do gabinetu i od razu stanęłam jak wryta. Poczułam jak wnętrze rozrywa się na miliony kawałków. Nathan siedział na fotelu za biurkiem z przymkniętymi oczami i odchyloną głową. Jego dłoń spoczywała na głowie jakiejś blondynki. Jego jęki odbijały się od ścian gabinetu. Laska opierdalała mu gałę, a ten idiota nawet mnie nie zauważył. Podeszłam do nich i chwyciłam mocno za blond kłaki. Pociągnęłam głowę blondynki do góry, a ona pisnęła przestraszona. Wstała ma nogi jednak nie ustała zbyt długo. Zacisnęłam piesc i uderzyłam prosto w jej szczękę najprawdopodobniej wybijając ją z zawiasów. Dziewczyna z krzykiem upadła na podłogę.

Spojrzałam na Nathana, który patrzył na mnie przestraszonym i zamglonym wzrokiem. Jebany ćpun. Nathan już otworzył usta aby coś powiedzieć, ja natomiast zamachnęłam się drugi raz i przyjebałam prosto w nos tej kanalii.

- Kurwa...

Syknął. Odwróciłam się i wyszłam z gabinetu. Obraz stał się rozmazany, cudem w całości zeszłam po schodach i wybiegłam z budynku. Moi ochroniarze czekali przy swoim samochodzie, a widząc mnie od razu zaczęli pytać co się stało. Nie odpowiedziałam. Nie byłam w stanie powiedzieć czekokolwiek w normalny sposób. Ogromna gula zatrzymała się w moim gardle. Wsiadłam do samochodu i zobaczyłam jak Nathan wybiega z budynku pędząc w moją stronę. Nie zdążył dobiec nawet do maski samochodu. Szybko wycofałam z parkingu i wcisnęłam gaz do dechy powodując, że mój Mercedes wyjechał z piskiem opon. Jazda samochodem przez łzy była trudniejsza niż mi się wydawało kiedykolwiek. Jechałam główna drogą w stronę domu ponad 100 km na godzinę. Nagle w całym samochodzie rozbrzmiał dzwonek telefonu. Adrien. Wcisnęłam zielona ikonkę jednak nie odezwałam się.

- Malvino nie warto prowadzić w emocjach, zwolnij, a najlepiej zatrzymaj się.

To co mówił było racjonalne, jednak czy ja byłam teraz zdolna do takiego myślenia?

- Adrien ma rację, zatrzymaj się.

Powiedział Phelipe. Kolejna łza spłynęła po moim policzku. Mieli rację, mogę spowodować niechciany wypadek, a rodzina mnie potrzebuje. Zdjęłam nogę z gazu. Samochód zwalniał z każdym metrem aż w końcu zatrzymałam się na poboczu. Odpięłam pasy bezpieczeństwa i oparłam się o fotel. A ja ci wierzyłam, że mnie pokochałeś... Że naprawdę coś dla ciebie znaczę. Drzwi po mojej lewej otworzyły się. Odwróciłam głowę i zobaczyłam Phelipe ze zmartwionym wyrazem twarzy.

- Może poprowadzę?

Zaproponował niebywale spokojnym głosem. Przełknęłam gęstą śline i skinęłam głową. Gorące łzy spływały po policzkach niczym jak woda z kranu. Mimo tego postarałam się zachować równowagę gdy przesiadłam się na miejsce pasażera. Zapięłam pasy i oparłam głowę o zagłówek. Do mojej głowy zaczęły napływać myśli różnej maści. Dlaczego nikt nie jest w stanie szczerze mnie pokochać? Co zrobiłam źle? Co jest ze mną nie tak? Czy jestem aż tak straszna? Dlaczego on to zrobił? Czy naprawdę nie kochał choć przez chwilę?