Yalan Paradoksu

1. bölüm: ödül töreni

Oturduğum koltukta sabırsızca kıpırdanıp etrafıma tecrübesiz bakışlar atıyordum.

Ben sabırsız olmayacaktım da kim olacaktı.

Bir salon dolusu ünlü ile aynı ortamda oturmuş ödül almayı bekliyordum.

Şike ile aldığımız ödül. Diye beni Düzelten iç sesim yada vicdanımı göz ardı ettim.

Ne olmuş yani daha çok tanınayım diye jüri üyelerini para karşılığında beni yılın parlayan ismi seçmelerini sağladıysam.

Adam öldürmedim ya.

Sadece ufak bir oyun.

Aldığım derin nefesle inip kalkan göğüs kafesimle birlikte bu seferde sağ ve sol yanımda oturan isimlere baktım. Kendimi oyalayacak bir şey arıyordum. İnşallah bulurum. Yoksa heyecandan bayılıp kalacam burada.

Sağ tarafımda atmışlı yaşlarında olan bir adam oturmuştu.

"Sizde mi ödül alacaksınız?" Diye sorunca yaşlı adam benim bulunduğum tarafa dönmüştü

"Hayır." Tek kelime kurup geri önüne döndüğünde. Huysuz biri olduğunu anlayıp dudak bükerek diğer tarafımda oturan kişiye döndüm.

Sol tarafımda oturan kişiye baktığımda işe siyah takım elbise içinde en fazla yirmili yaşların başında olduğunu tahmin ettiğim bir adam oturmuş, bir elini alt dudağına sürterek sahneyi inceliyordu.

Bu adamı daha önce görmüş olabilirdim. Azıcık tanıdık geliyordu yan profilden gördüğüm yüzü.

Hem kim olduğunu hemde üstümdeki heyecanı bir tarafa bırakmak için kulağına doğru eğildim.

"Siz de mi ödül alacaksınız?" Böyle birşey beklemiyormuş gibi ilkilerek bana döndüğünde nefesimi tuttum. Gördüğüm yüz bir daha unutamayacağım kadar iyiydi.
Zaten daha önce görmüştüm bu yüzü ve pek unutamadığım için böyle bir düşünce akışı geçmişti içimden.
Çikolata kahvesi gözleri ateşe değmiş gibi hızlıca önüne dönünce yutkunarak yan çehresine baktım.

Musa Barlas,

Futbolcu,

Beşiktaş'ın yeni parlayan yüzü,

Bütün sosyal medyanın hayran olduğu adam,

Benim de.

Şimdi yanı başımda mı oturmuştu? Gözlerimi gördüğüm bu görüntüyü teyit ettirmek amacıyla bir kaç defa üst üste açıp kapatım ve halen silinmeyen görüntü ile onun gerçekliğine inandım.

İşte şimdi bütün dikkatim dağılmıştı.

Koltuktan birazcık ona doğru kayıp Yine kulağına fısıldadım.

Kimse ne yaptığımı sorgulamasın.

"Fotoğraf çekine bilirmiyiz?" Sorduğum soru ile benden uzaklaşmak için Kendini biraz geriye çekti ama daha fazla uzaklaşabileceği imkanı yoktu.

"Hanım efendi iki de bir kulağıma eğilmeyin lütfen." Derken bıkın bir şekilde ceketinin yakasını düzelti.

Heyecanla konuştum. "Ama ben sizin hayranınızsım. bütün Beşiktaş maçlarına geldim sizi görmek için, ama nasip olmadı." Dedim morelim bozulmuştu, hatırladığım şeyler ile çünkü en son onu göreyim diye maç sonunda oyuncuları dışarıya çıkmasını yağan yağmura inat beklemiştim ama mallesef ki onları yakalayamamış, üstüne üstlük hasta olmuştum.