Sokakta uyuşturucu bağımlısı olan Choi San, önemsiz işe yaramaz biri olduğunu düşünüyordu. Ta ki ona her şeyden yakın olan insanı tanıyana kadar. Onun hikayesi, kendi hayatına girmesiyle başlıyordu, ve bunun geri dönüşü yoktu
{081021}
-Uyuşturucu...
Oops! Bu görüntü içerik kurallarımıza uymuyor. Yayımlamaya devam etmek için görüntüyü kaldırmayı ya da başka bir görüntü yüklemeyi deneyin.
Hava neredeyse kararmıştı lakin bırakın San'ı bulmayı, ona dair bir iz bile bulamamışlardı. Hwa arabayı bir sahil kenarına çekmişti.
Hepsi yan yana oturmuş gökyüzüne bakıyordu. Adonis neredeyse ağlayacak gibiydi. Göğsünde öyle bir burukluk vardı ki, her şey onun suçuydu. San'ı bulmaktan bile acizdi.
"Biliyordum ben, San onu bulmamızı istemediği sürece bulamayız biz onu" Yeosang pes etmiş bir biçimde konuşunca Adonis sinirlendi "Bir yolu olmalı. Olmak zorunda" elindeki fotoğrafla beraber kalkıp gidecekken gözlerinin kararmasıyla duraksadı.
"Tutuyorum Lee bekle" "San dökülüyor napacağız?" "Bilmiyorum lanet olsun"
"ADONİS! Ne oldu? Iyi misin?" Hwa ve Yeosang yere düşen Adonis'i görünce oturdukları yerden kalkıp yanına koştular. Adonis kendine gelmeye başladığında onlara baktı
"Ben- ben San'ı gördüm" Diğerleri kaşlarını çatıp ona baktılar "O ne demek?"
"Bi şekilde onu gördüm. Rüya gibi kesik kesik ve buğuluydu ama onun gözlerinden gördüm" Hepsi şaşırarak birbirine bakıyordu "Benimle bağ kurdu. Eğer kolyede olduğunu gibi onun yerine geçip onu kontrol edebilirsem nerede olduğunu öğrenebiliriz" Adonis kollarından kurtulup arabaya doğru koşarken Hwa ve Yeosang birbirlerine baktılar.
__________
San cafeyi kapatıp, masaları düzenleyip yarına hazırladıktan sonra ışıkları ve kapıyı kapatıp mutfağın arkasında bulunan, ona verdikleri odaya geçti. Üstündeki önlüğü çıkarıp odaya baktı. Duvardaki boya sararmış, kanepenin telleri gözle görülür hale gelmişti. Bomboş eski ahşap bir masanın üstünde bir iki kağıt parçası ve ne zamandan kaldığı belli olmayan bir kaç izmarit vardı.
San yeni evini inceledikten sonra ona verilen battaniyeyi de alıp kanepeye uzandı. Lakin uyumak için gözlerini kapattığı anda aklına Mingi'nin evi geldi.
Ahhh ne özlemişti o evi.. beraber peynir ekmek yediği geceyi, temizlik yaptıkları günü. Mingi yanında olsa, o zaman o evi terk etmek zorunda kalmazdı. Ne yapacağını bilirdi.
