"Ne olursa olsun, kaybolmana izin vermeyeceğim, beni yalnız bırakmana izin vermeyeceğim... Seninle kalmam için ne kadar sürerse sürsün evrene karşı çıkacağım."
"Sen kim olduğunu sanıyorsun ha?"
"Umutsuzca kendisinin okyanusuna yansıdığını görmek is...
Oops! Bu görüntü içerik kurallarımıza uymuyor. Yayımlamaya devam etmek için görüntüyü kaldırmayı ya da başka bir görüntü yüklemeyi deneyin.
"Acaba tekrar o zamana geri dönebilir miyiz... hikayemizin nasıl biteceğini umursamadığımız zamanlara~"
"Sana zarar vermiyorum hyung." Jisung dışarı çıktı.
Sadece Jisung'un nefeslerinin duyulduğu yerde sessizlik hâkim oldu. Minho, Jisung'un kırık sesine yeterince katlandı. Hıçkırıklarını bastırmak için dudağını ısırırken gözyaşlarının akmasına izin verdi. Olduğu yerden hareket edemiyordu. Hayır, Jisung'un yakınında olmamalı. Yanlıştı ama hâlâ aşıktı.
Hayat çok adaletsiz.
"Jisung..." dedi. Jisung'un kalbi, Minho'nun sonraki sözleriyle yeniden kırılmak için bir anlığına iyileşti. "Burada duralım."
"N-ne-?"
"Birbirimizi görmeyi bırakalım."
"N-ne-?"
"Birbirimizi görmeyi bırakalım."
"Dün beni sevdiğini söylemiştin."
"Bu sonuncuydu." Minho yutkundu.
"Hyung lütfen." Jisung bağırdı. "Üzgünüm."
"Bunu söyleyen kişi ben olmalıyım. Bu kadar zamandır seni incittiğim için özür dilerim."
Jisung hayatında hiç bu kadar kalbinin kırıldığını hissetmemişti. Acaba bu olay neden olmuştu? Hiçbir hata olmadığı halde neden özür dileyen kişi Minho oldu? Birini sevmek yanlış mıydı? Bir arada kalamazlar mı?
"Benim için her şeysin."
"Jisung-"
"Hannie, senin için." Jisung onun sözünü kesti. "Bana bir daha öyle seslen. Gitmeni istemiyorum. Olduğumuz yere geri dönmek istemiyorum, kaderimizi değiştireceğini kendin söyledin...Bu konuda sana güveniyorum. Buraya kadar gelebilmişken başka kimse umurumda değil. Beni unutabilecek misin? Bunu yapsan bile ben bunu yapamam. Şimdi değil, asla. Benim için bencil ol hyung...Lütfen bana geri dön."
"Ben...yapamam. Eğer acının nedeni bensem, senden uzaklaşacağım. Bunu sana daha önce de söylemiştim... Acı çekmenin sebebi olmak istemiyorum. Unut beni Jisung."
"Söz veriyorum, seninleyken kendimi en güvende ve en mutlu hissediyorum. Bunu söylerken yalan söylemiyorum. Aptal vücudumun bunu kaldıramadığı doğru ama seni unutmak... Lütfen benden bunu yapmamı isteme. Sen benden uzak durmak istersen ben de uzaklaşırım. Eğer benimle konuşmak istemiyorsan, senin varlığın benim için sorun teşkil etmez. Eğer beni görmek istemezsen, ben seni uzaktan görürüm. Ama eğer beni artık kalbinde görmek istemiyorsan... sorun değil. Senden bunu yapmanı istemeyeceğim ama beni kendinden uzaklaştırma."
Aynı sözler, aynı satırlar, aynı duygular bir zamanlar Minho'nun hissettiği şeylerdi. Artık hiçbir duyguyu bastıramıyordu. Minho ağlarken ellerini gözlerinin üzerine koydu. Jisung da ağlayan bir karmaşa içindeydi. Dünya tarafından kabul edilememek onları üzdü.
