My first love | [G×G]

Bölüm 2.

Bölüm 2 | Coup de Foudre

Geçmiş-20 sene önce🍃

Aynada kendime bakarken derin bir iç çektim. Zengin olmak iyi ve güzeldi ama sürekli babamın verdiği iş yemeği davetlerine katılmaktan sıkılmıştım. Zaten onun tanıdıklarından hiçbirinin çocuğuyla iyi geçinmiyordum. Herhangi bir arkadaşım da yoktu orada. Ne yapacaktım ki? Sürekli oturup, somurtunca da neden yüzün asık diye sorup duruyordu.

Tekrar ofladığımda kapı çalmıştı. Kafamı oraya çevirerek, "Gel." dedim.

Ahmet ağabey içeri girdiğinde beni görüp gülümseyerek, "Çok güzel olmuşsunuz, Balın hanım." demişti.

Ben de gülümseyerek, "Sağ ol Ahmet ağabey sen de çok şık olmuşsun." diye karşılık vermiştim.

Ardından yüzümü tekrar aynaya çevirdim. Yüzümdeki gülümseme yeniden yok olmuştu. Bir davete gidip, saatlerce böm böm etrafa bakmak istemiyordum. Kendi evimde oturmuş, bilgisayarımla oynamak, dizi izlemek istiyordum. Bu tanımadığım insanlarla dolu yere gitmek bana ne kazandıracaktı ki?

Bunu fark eden Ahmet ağabey, "Ne oldu? Gitmek istemiyor musun yine?" diye sormuştu gülerek.

O da alışmıştı artık benim bu davetlere gitmek istememe. Hatta birkaç kez beni oradan kaçırmasını bile söylemiştim. Of, en azından Begüm orada olsaydı.

Kafamı sallayarak, "Evet, çok sıkıcı orası. Kimseyle tanışmıyorum zaten." demiştim sitem dolu bir sesle.

Ahmet ağabey sakin bir şekilde bana, "Fakat biliyorsunuz, babanız tüm ailenin bu davette olmasına özen gösteriyor." dedi.

Oflayarak sessiz kaldım. Doğru, şimdi gitmesem bile babam illa ki gelip beni oraya götürecekti. Sonunda yenilgiyle omuzlarımı indirdim ve çantamı da alarak odadan çıktım. Arkamdan gelen Ahmet ağabey kapıyı kapatmıştı.

Önde ben arkamda o evden çıkmıştık. Arabaya doğru giderken Ahmet ağabey öne geçmiş, benim için kapıyı açmıştı. Ona gülümsedikten sonra arabaya bindim.

Bu ev benim kendime aitti. 18 yaşım tamam olduğunda babamdan izin alarak bu eve taşınmıştım. Biz 6 çocuktuk ve diğer beş ağabeyim beni pek sevmiyordu. Çünkü ailenin tek kızı olarak babam tarafından fazla şımartıldığımı düşünüyorlardı. Belki de öyleydi, fakat babam onlara karşı ilgisiz falan değildi. Eğer böyle düşünüyor olsalardı nankör olurlardı. Babam bana karşı fazla ilgiliydi belki ama onlara da üvey evlat muamelesi yapmıyordu. Gerçi aramızda çok fark olduğu da söylenmezdi. Sadece kız evlat olduğum için üzerime fazla titriyordu o kadar.

Ama bu bir şey değiştirmiyordu onlar için. Babamın bana fazla ilgi gösterdiğini söylerek benden nefret etmeyi seçmişlerdi. Belki de sebebi aynı anneye sahip olmamamızdır. Çünkü benim annem babamın sekreteriydi. Yasak bir ilişki sonucu dünyaya gelmiştim, fakat benim bunda ne suçum vardı? Ben mi dedim onlara sevişip, beni yapsınlar diye?

Benim sessiz bir şekilde pencereden dışarısını izlediğimi gören Ahmet ağabey, "Balın hanım, şimdiden böyle yapmayın ama. Eminim ki orada birkaç kişiyle anlaşabilirsiniz." demişti.

Kafamı iki yana sallayarak, "Buna ihtiyacım yok. Ben sadece eve gitmek istiyorum." dedim cevap olarak.

Gerçekten sadece evde oturmak istiyordum. Zaten okullarda açılmıştı. Gerçi ben okula da genel olarak sadece Begüm ile görüşmek için gidiyordum. Derslerim çok iyiydi ama okul hâlâ çok sıkıcı ve bunaltıcı geliyordu bana. Ayrıca bu okulu okumak yerine babam bana işi öğretse daha kolay olurdu. Boşuna gidiyordum okula.