Promise

38

Bölümü ariana grande - we can't be friends ile okuyunuz

Zayn söylediği gibi ertesi günün akşamında saat dokuzu on iki geçe geldi. Kapıyı bu kez ben açmıştım, geleceğini biliyordum çünkü. Dünkü gibi yine aynı yerde dikiliyordu, verandaya kadar çıkmamıştı. Elinde de bir poşet tutuyordu. Ben kapıyı açar açmaz bana dönen yüzüne bakarken ona "Hoşgeldin." dedim. Başını hafifçe sallarken "Hoşbuldum." demiş ve daha sonrasında da poşeti bana uzatmıştı verandaya doğru birkaç adım atıp. Ama yine de verandaya çıkmamıştı, poşeti almak için benim evden çıkmam gerekti. "Büyükannem sana gönderdi. Tatlı seviyorsun diye."

Kapının eşiğini geçip verandaya çıktığımda basamakların başında durmuştum. O da biraz yukarı doğru uzatmak zorunda kalmıştı poşeti. "Teşekkürler." deyip aldım poşeti. Kısa bir süre olmasına rağmen bana çok uzun bir süreymiş, saatler sürmüş gibi gelen sessizlik oluştu aramızda önce. Sonra ise bu sessizliği bozarak "Nasılsın? Yemek nasıl geçti?" diye sordum.

"İyi. Güzeldi. Veda ettim hepsine. Üzgünler epey."

Veda ettim .

Bir daha dönmeyecekmiş gibi konuşması beni de çok üzmüştü şu an. Ateş çukuruna düşmüş gibi hissediyordum. Kendisini buna inandırmasını istemiyordum. Her şeyin iyi olacağına inanmasını istiyordum. Gözlerimin dolmaya başladığını da hissediyordum bir yandan. Bu yüzden hemen başımı öne eğip gözlerimi kapattım ve "Uçağın kaçtaydı?" diye sordum. Yutkunduktan sonra da başımı kaldırıp ona baktım tekrar...yaşların gözlerime dolmasını engellediğimden emin olduktan sonra aslında.

"Bu gece ikide."

Başımı salladım. "Ne zaman gideceksin havaalanına?"

Omuz silkti. "Bilmiyorum, bir gibi orada oluruz."

Ona doğru bir adım attım "Her şeyin hazır mı?" diye sorarken. Birkaç saniye yüzüme bakmıştı ancak neden sessiz kalıp bana baktığını anlayamamıştım.

"Sayılır. Çok şey almayacağım zaten." Sonra buruk bir şekilde gülümsedi. "Hep hastanede olacağım zaten. Fazla eşyaya gerek yok."

Az önce içine düştüğümü hissettim o ateş çukurunda dibe vurmuştum şimdi. Her yerim acıyla yanıyordu. Gözlerimin de yandığını hissettim ve telaşla kapattım onları. Başımı öne eğmiştim yine yüzümdeki ifadeyi görmemesi için. Onunla bir daha bir zamanım olacak mıydı birlikte geçirmek için ya da onu bir daha görebilecek miydim gerçekten bilmiyordum. O gitmeden önce birkaç saniye bile olsa onunla vakit geçirmek istiyordum. Gerçekten...birkaç saniyeye bile razıydım.

"Zayn." dedim tekrar onun yüzüne bakmadan hemen önce. "Seninle gelebilir miyim? Eşyalarını toplamaya yardım etmek için..."

Yüzünde gördüğüm şaşkın ifadeye ek olarak gözlerinde parıltı vardı ancak o mutluluk parıltısı beklenmedik teklifimin sebep olduğu şaşkınlığı bastırıyordu. Şaşkınlıktan dolayı aralanmış dudaklarını kapatıp yutkunduktan sonra bana doğru bir adım attı ve başını sallarken aynı zamanda da "Tabii ki." dedi. "Gelebilirsin." Yüzündeki gülümseme yavaşça silindikten sonra da gözlerini kırpıştırdı. "Yani...lütfen gel." Benim onunla olmak istediğim kadar o da benimle olmak istiyordu ve onun da benim gibi düşündüğüne, belki de birlikte geçirecek vaktimizin bir daha olmayacağını düşündüğüne emindim şimdi.

"Montumu alıp geliyorum." dedm içeri girmeden hemen önce. İçeri girince koltuktan telefonumu ve odadan çantamı aldım. Teyzem mutfaktaydı, bu yüzden mutfak kapısında dikilip ona seslendim Zayn ile gittiğimi haber vermek için. "Teyze." Elindeki tuttuğu kahve makinesi haznesinden kupasına kahve dökmeyi bıraktı ve bana döndü. Hazneyi hala tutuyordu. "Ben Zayn ile gidiyorum. Onunla biraz vakit geçirmek istiyorum. Bir-iki saate dönerim." Önüne dönüp hazneyi tezgaha bıraktı ve bana yaklaşmaya başladı.Ellerini uzatıp elllerimi tuttuğunda ellerine bakıyordum ancak "İyisin değil mi?" diye sorduğunda yüzüne bakmıştım. Kaşları hafif kalkıktı ama bir yay gibi bükülmüştü de gözlerine doğru. Yumuşak bakışlarının arkasından benim için az...çok az endişelendiğini gördüm.