V.E. -TAMAMLANDI-

YÜZLEŞME

Lunaparktaydık. Dönme dolaba binmiştik. Gece gülümsüyordu. Aşağıdan Alev teyze bana el salladı. Bende ona el salladım. Kafamı çevirip Gece'ye doğru baktığımda Gece yoktu. Gecenin olduğu yerde ise bir bebek vardı. Ağlıyordu. Aşağıya doğru baktığımda ise Sinem Doğru oradaydı. Kucağında bir bebek vardı büyük ihtimalle Elzem'di. O da ağlıyordu.

Uyandığımda güneş daha yeni doğuyordu. Etraf biraz aydınlanmıştı. Daha rüyanın şokunu atlatamamışken kapı çalındı. Gece kapının önündeydi. Yana çekilip içeri girmesini bekledim. Derin bir nefes alıp içeri girdi. Yattığım kanepeye oturdu. Üşümüştü. Battaniyeyi omuzlarına serdiğimde sadece bakıyordu. "Nasıl bu kadar sakinsin? Anne baba dediğin insanla annen ve baban değil. Nasıl bu kadar sakin olabilirsin?" Cevap veremedim çünkü sakin değildim belli etmek istemedim. "Hiç mi düşünmüyorsun gerçek ailem kim diye? Ya ben yıllarca tanımadığımdoğru düzgün konuşmadığım babam için ağladım. Şimdi öğreniyorum ki o benimbabam değilmiş." Söylenebilecek bir şey yoktu çünkü haklıydı. "Gece annem öldüğünde ne kadar ağladığımı biliyorsun. Bende düşünüyorum o kadar anımyalan mıydı gerçek ailem kim, ben kimim diye ama yapabileceğim bir şey yok.Yapabileceğimiz tek şey gerçek ailemiz yaşıyor mu diye araştırmak. Senin zatenbir ailen var. Benim ise kimsem yok." dediğimde hiçbir şey demedi. "Alev teyzene olursa olsun seni çok seviyor. Ona da kendine de bunu yapma." "Bilmiyorum." Dedi ve bana el sallayıp gitti.

Belli bir süre öylece oturduğum yerde kaldıktan sonra nihayet ayağa kalktığımda başım döndü. Hiçbir şey yememiştim. Karnım açtı ama canım bir şey yemek istemiyordu çünkü yersem her zamanki gibi midem bulanırdı. Babamın yanına gidecektim. Onunla konuştuktan sonra Gece ile biraz vakit geçirip gidecektim. Buraya geri döndüğümden beri her şey alt üst olmuştu. Doğru bildiğim her şey yalan çıkmıştı.

Babamın evinin kapısını çaldığımda yeni eşi kapıyı açtı. Bana gülümsedibende ona gülümsedim çünkü onun hiçbir suçu yoktu. Suç babamındı daha doğrusuüvey babamındı. Babamı sevmememin tek sebebi annemin ölümünden çok kısa birsüre sonra evlenmiş olmasıydı. Kadın bana bir anda elini uzattı. "Senigördüğüme çok sevindim Ayris. Ben Aylin." Dediğinde elini sıktım. "Babam evdemi?" "İçerde yemek yapmıştım gel sende otur. Hem tanışmış oluruz." Dediğinde birazdüşündüm ama bu kesinlikle onların yanında konuşacağımız bir konu değildi.Onunda bir kızı vardı yıllar sonra hiç tanımadığı üvey ablası olarak hayatınagirmek istemedim. "Teşekkür ederim ama evde konuşmamız doğru olmaz. Dışarıdabaş başa konuşsak daha iyi olur."  Dediğimde kafasını aşağı yukarı salladı ve içeri girip babamı çağırdı.Babam kapıya doğru geldiğinde Aylin babamın arkasında bana gülümsedi. Babamın yüzüsolgundu, gözleri şişti. Kızı babamın çıktığı odanın kapısının önünden banabakıyordu. Çok tatlıydı ve oda aynı annesi gibi bana gülümsüyordu. Babamkapının önüne geldiğinde arkamı döndüm ve eve yakın olan parka doğru yürüdüm.Arkamdan geldi ama hiç konuşmadı.

Parka gelip bir banka oturduğumuzda tüm vücudum titriyordu. Ben tamkonuşmak için hazırlanırken konuşmaya başladı. "Anlatacağım ama sadece dinle."Dediğinde kafamı aşağı yukarı salladım. "Bir çocuğumuz olacaktı annen hamileydive biz çok mutluyduk ama annen düşük yaptı. Tabi ki çok üzüldük ve evlatlıkedinmeye karar verdik. En azından bir çocuğun çocukluğu yetimhanedegeçmeyecekti. Annen ve ben seni kendi çocuğumuz gibi sevdik. Aileniaraştırmadık seni bırakıp gittiklerini biliyorum o kadar. Annen eğer kiyaşasaydı bunu sana söyleyecekti. Kendi kararlarını verebilecek bir yaşagelmeni bekleyecektik." Dediğinde sustu. Ağlamamak için kendini sıkıyordu. Yüzükızarmıştı. "O yaşasaydı söylerdi ama ben söyleyemedim. Seni görmedim de.Benimle konuşmak istemiyor olabilirsin ama annene kızma çünkü elinde olsaydı o asla seni bırakmazdı." "Gerçek ailem yaşıyor muydu?" "Bilmiyorum, kimse bilmiyor. Hiç mi düşünmedik sanıyorsun? Aylarca araştırdık kimin çocuğusun diye ama kimseyi bulamadık. Ben bundan dolayı öğrenmeni istemedim. Olmayan bir aileyi arayıp kendini üzmemen için." Cevap veremedim konuşamadım. Sadece baktım. "Kendini yalnız hissetme Ayris. Ne olursa olsun ben senin babanım." Dediğinde ayağa kalktım. "Bir daha ne zaman görüşürüz veya görüşür müyüz bilmiyorum. Burada daha fazla kalmak istemiyorum. En kısa sürede gideceğim" dedim ve ona sarıldım.

Gece'nin yanına doğru giderken bütün cümleler. Beynimin içindedönüyordu. Babamın söylediği her şey Gece'ye söylediğim cümleyi doğruluyordu.Benim gerçekten kimsem yoktu. Bir tek Gece ardı normalde Gece her zaman yanımda olurdu ama şuan ondan yanımda olmasını isteyemezdim. Onun kafası benimkinden de karışıktı çünkü Alev teyzeyi gerçekten seviyordu.

Yolun yarısında fikir değiştirdim çünkü Alev teyzenin yüzüne bile bakamıyordum. Eski evimize gidip orada dinlendikten sonra yarın buradan gidecektim. Burada kaldığım her gün cehennemdi.

Eve gelip üstümü değiştirdikten sonra yine dünakşam uyuduğum kanepeye uzandım. Kafam çok doluydu. Dün akşam gördüğüm rüya neanlatmak istiyordu? Bir yanım Alev teyze ile konuşup Gece'yi nasıl evlatlıkedindiklerini öğrenmek isterken bir yanım Alev teyzenin yüzüne bile bakamazdı.Alev teyze bana da annelik yapmıştı. Bana kendi kızıymışım gibi davranmıştı.Şimdi ise Gece ile konuşmamasının sebebi bendim. Acaba konuşmuşlar mıydı? Gece şuan ne yapıyordu? Alev teyze her şeye rağmen beni seviyor muydu?