V.E. -TAMAMLANDI-

GÜÇ

DOLUYORSA

GÖZLERİM

SENDİN

SEBEBİM

(KEDİLER VE ŞARKILAR/YAŞLI AMCA)

Gözlerimi açtığımda salondaydım. Gece yanımda oturuyordu. Bayılmıştım. Gece hemen mutfağa gidip elinde bir bardakla geri döndü. Bana su getirmişti. "Cevap verdi mi?" Dedim Gece'ye anlamamıştı. Kendime tam olarak geldiğimde Gece'ye o adamla karşılaştığımı ve gördüğüm hayali anlattım.

Telefonumu aldığımda bir bildirim gelmişti. İçimde yeniden bir umut oluşmuştu. Mesaja baktığımda mesaj Elzem 'den gelmişti. Gözlerim dolmuştu. O beni geri aramamıştı. Merak etmemişti. Belki de görmemiştir diye düşündüm ama o ne olursa olsun yanımda kalıp beni korumak yerine terk etmeyi seçmişti. Beni koruyabilecek tek kişi o iken o beni korumamıştı. Hâlbuki yanımda olsa Alpay diğerlerinden önce beni kendimden korurdu. Bu da en ihtiyacım olan şeydi.

23 Şubat Cuma günü markamızın bir defilesi var. Defilede seni görmekten çok memnun olurum.

ELZEM

Cevap vermedim. Şuan katılacak durumda değildim ama vakit vardı.

"Önemli bir işim olmazsa katılmak isterim." Yazdım. Büyük ihtimalle bir işim çıkacaktı. Gitmek istemiyordum çünkü. Gece'ye bu mesajdan söz etmedim çünkü gitmemi isteyecekti biliyordum. Bende gitmek istemeyecektim çünkü kendimi çok yorgun hissediyordum. Gece'ye yorgun olduğumu uyumak istediğimi bir şey olursa beni uyandırmasını söyledim. Odama girdiğimde yatağımın başucundaki komodinin üstünde bir kolye vardı. Ucunda lale olan o kolye vardı. Kolyeyi alıp boynuma taktım. Aynaya baktığımda doğum günüm geldi aklıma. Alpay ile kutladığım doğum günüm. Alpay ne olursa olsun beni mutlu etmişti. Beni son zamanlarda en çok mutlu edende oydu en mutsuz edende. Gitmek zorundaydı diye düşündüm. Zorunda olmasa gitmezdi diye ama bu sözler bile yetersizdi bana artık. Ben olsam gidemezdim çünkü. Bana sorsa onunla ölmeyi bile göze alabilirdim ama şimdi o yoktu. Ya bir gün karşılaşırsak diye düşündüm. Bu sefer onu tanır mıydım? Söylediği son söz geldi aklıma.

Umarım bir gün yeniden karşılaşırız hem belki o gün beni tanırsın.

Bu cümleyi söylemişti gitmeden önce. Cevap vermeme izin bile vermeden gitmişti. Bir gün karşılaşırsak yüzüme bakabilir miydi? Ben ondan nefret eder miydim? Bilmiyordum. Hiçbir sorunun cevabını bilmiyordum. Sadece geri dönsün istedim. Bir an önce geri dönsün. Canımı daha fazla yakmadan geri dönsün. Acaba oda üzgün müdür? Düşünceler ardı ardına geliyordu aklıma. Kolyemle oynarken düşündüm acaba o adam sadece bahane miydi?

Cesur olduğunu söylemişlerdi ama cesurlar bile korkabiliyor bunun en güzel örneği de Alpay değil mi?

Bu cümle geldi aklıma. Alpay benim için yapmıştı bunu. Beni korumak için benden uzak durmuştu ama yokluğu varlığından daha çok zarar veriyordu. Yokluğu çok daha fazla zarar veriyordu. Varlığı huzurdu yokluğu ise yangın. Kalbimden geriye küller kalmıştı. Ya karşılaştığımızda beni görmezden gelirse diye düşündüm. Karşılaşacağımızdan emindim. Yıllar sonra bir kez karşılaşmıştık. Bir daha karşılaşacaktık. Aradan yıllar geçmemesini umdum. O kadar uzun bir zaman geçerse ondan nefret ederdim. Biliyordum. Ondan nefret etmek istemiyordum. Yanımda olmasını istiyorum. Bana bir şey olsa endişelenir miydi? Beni sevmiş miydi? Yoksa onun için hayattan yorulunca mola verdiği bir yer miydim? Bunları düşünmek bana zarar veriyordu ama düşünmeden duramıyordum. Bir anda hayatıma girip bir anda çıkmıştı ama ona katılıyordum. Böyle bırakıp gideceğine o gün benimle hiç konuşmamalıydı.

Eski mesajlarımıza bakmaya başladım. Bana bol n ile yazdığı günaydın mesajını görünce gözlerim doldu. Alpay gerçekten tam bir korkaktı. Yanımda dursaydı ben onunla her şeyin üstesinden gelebilirdim ama o kaçmayı tercih etti. O beni bırakmayı tercih etti. Ben kendimi bir tek onun yanında güvende hissederken o beni korkularımla baş başa bırakıp gitti.

Boynumdaki kolye canımı yakmaya başlamıştı. Sanki boynumda değdiği yerler yanıyordu. Etraftaki her şey canımı yakıyordu. O varken mutlu eden her şey artık ağlamam için birer sebepti. Ağlamadım. Ağlamak güçsüzlüktü ve ben ağlayamazdım.