V.E. -TAMAMLANDI-

DİLHUN

BİR

YOL

GÖSTER

SANA

İHTİYACIM

VAR

(SONRAKİ GÜN/SENA ŞENER)

DİLHUN: İçi kan ağlayan. Büyük bir üzüntü içinde olan.

Alpay gidecekti. Alev teyze söylemişti. Gece ve ben Alpay'ı son kez görmeye gidecektik. Onu son kez görecek olmak ikimizi de çok üzmüştü. Ben gitmek istememiştim. Bana veda etmezse gitmez diye. Hatta hasta numarası bile yapmıştım ama Alev teyze onun gitmek zorunda olduğunu söylemişti eğer ki şimdi gitmezsem beni görmeden gideceğini söylemişti. Bende mecburen gidiyordum vedalardan nefret ederdim. Annem beni bırakıp gittiğinden beri vedalardan nefret ederdim ama vedasız gidişlerden daha çok nefret ediyordum. Annem veda etmeden gitmişti. Bana son bir kez sarılmadan gitmişti. Sevdiğim kişilerin gitmesinden nefret ediyordum. Bu vedadan daha çok nefret etmiştim çünkü Alpay gidiyordu ve ben Alpay'ı çok seviyordum. Komikti, eğlenceliydi benim ağlamama izin vermezdi. Her zaman güldürürdü beni ama o gidince artık çok ağlardım biliyordum. Evlerinin önüne geldiğimizde o evin kapısının önünde duruyordu. Yüzü solgundu.

"Alpay." Dediğimde bize doğru baktı.

"Efendim Ayris." Bu cümleyi soğuk bir şekilde söylemişti. Bana gülmemişti. Gidecekti çok üzülmemi istemiyordu ondan dolayı böyle davranıyordu biliyordum.

"Gideceğin için bana kötü davranıyorsun değil mi?" Diye sordum.

"Belki kötü davranırsam çok üzülmezsin." Dediğinde koluna yavaşça vurdum.

"Kötü davranma bana hoşuma gitmiyor."

"Tamam, ama çok ağlama olur mu?"

"Gitmesen olmaz mı?"

"Olmaz Ayris." Dediğinde devam etti.

"Ağlama olur mu ben gidince? Söz verdin bana unutma. Hem ben geri geleceğim hem de kocaman bir adam olarak."

"Hiç gitme. Hem kocaman bir adam olduğunda ya geri gelmezsen?"

"Gelirim Ayris."

"Ya beni tanımazsan? O zaman nasıl geleceksin Alpay?"

"Ben tanırım seni. Hem nasıl unutabilirim ki seni?"

"Ya unutursan o zaman ne olacak?"

"Söz veriyorum unutmam."

♥♥♥♥♥

Gözlerimi açtığımda bir hastane odasındaydım. Yanımda ise kimse yoktu. Ayağa kalkıp kapıya doğru ilerledim.

"Gece." Dedim kapının önünde onu görünce. Ağlıyordu. İçimi ise büyük bir korku sarmıştı.

"Ne oldu?" Dedim dizlerimin bağı çözülmeye başlamıştı. Vücudum titriyordu. Gece geldi ve bana sarıldı.

"Ameliyattan çıktı ama..." Dediğinde sustu.

"Ama ne?" Diye sordum.

"Hayati tehlikesi varmış. Doktor durumu ağır dedi." Bu cümle bir nebze içimi rahatlatsa da içimdeki korku büyüdü.

"Onu görebilir miyim?" Dedim biliyordum. Alpay yanında olduğumu hissederse beni bırakmazdı. Kendini daha güçlü hissederdi.

"Doktoru ile birazdan konuşuruz ama ilk önce kendine gelmen lazım. İyi değilsin." Dediğinde beni kolumdan tuttu ve kapının yanındaki koltuğa oturttu arkasında Atlas, Yağız, Alper ve Batın'ı gördüm. Hepsi ağlamış gibiydi. Batın ve Atlas bize yaklaştı.