V.E. -TAMAMLANDI-

ETTEN DUVAR

NE GİYERSE

GİDERDİ

HOŞUMA

ÖYLE TATLI

BELA Kİ

BAŞIMA

(GİDERDİ HOŞUMA/YAŞLI AMCA)

Oğuz ve Gece yeniden içeri girdiğinde Alpay ve ben baş başaydık. Söyledikleri ise canımı yakıyordu. Ölebileceği düşüncesi bile korkunçtu.

"Yine düşüncelere daldın."

Dediğinde ona döndüm.

"Normal değil mi?"

"Neden normal olsun?"

"Korkuyorum çünkü."

"Neden, neyden?"

"Senin gibi ölümden korkmayan bir adamın ölümünden korktuğum için."

"Ölümden korkmadığımı kim söyledi?"

Dediğinde gözlerim doluydu.

"Fotoğrafına bakıp ölürüm ne demek Alpay? Ölümü bekliyormuş gibi konuşuyorsun."

"Ölümü ben bekliyor muyum bilmemde benim ölümümü bekleyenler olduğu kesin ama içini rahatlatacaksa ölmekten korkuyorum. Sen hayatıma girmeden önce evet korkmuyordum ama artık korkuyorum."

Dediğinde devam etti.

"Ama öleceksem de bunun fotoğrafına bakarak olmasını isterdim çünkü yanımda olman bile bana güç veriyor."

Dediğinde sustum ama o susmadı.

"Önemli olan senin güçlü olup olmaman değil Ayris. Önemli olan yanımda olman bir kalbimin olduğunu bana hissettirmen. O kalbin atması için sebep olman çünkü ben sen yanımda olmayınca bir kalbim olduğunu unutuyorum. Sen yanımda olmadığında içimde sadece bir his oluyor."

Yutkunduğunda gözlerinde endişe ve üzüntü vardı.

"Korku. Ben rüya görmem Ayris ben birine kendimden çok değer vermem, ben aşık olmam, ben kalpsizin biriyim Ayris, ben korkmam bu böyleydi. Ben böyle bir insandım. Ben sevdiği herkesi kaybettiği için kimseyi sevemeyen bir adamım. Yani öyleydim seni görene kadar. Sen hayat demektin benim için. Mutluluk, çocukluk, aile demektin."

"Beni bırakma o zaman ölmeyi düşünme benimle yaşamayı düşün."

Dediğimde konuşmasına izin vermeden sarıldım ona. Gözlerim arkasındaki cama kaydığında ise Gece ve Elzem'i gördüm. Konuşuyorlardı. Olasılığı, ihtimali dahi beni korkutsa da aklıma tek bir şey geldi.

GECE VE ELZEM YA KARDEŞSE

Bu düşünce afallamama neden olmuştu ama bu düşünceyi kafamdan atamıyordum. Ya Gece Elzem'in kayıp kardeşiyse.

"Seni seviyorum Ayris, seni kendimden herkesten çok seviyorum."

"Bende seni çok seviyorum Alpay ama ölümden söz etme artık çünkü senin ölümün demek hayatın sonu demek. Senin ölümün demek benim ölümüm demek. Bir gün yeniden konuşacağımızı bildiğim halde konuşmamamız bile canımı bu kadar acıttıysa senin tamamen gidişinle nasıl yaşarım ben?"

Dediğimde ona baktım ve devam ettim.

"Yaşayamam Alpay."

Dediğimde kafamı yine omzuna koydum.

Defile başlıyordu. Bizde Alpay ile beraber içeriye girdik. Dördümüzde kenardaki sandalyelere oturduğumuzda Elzem podyuma çıktı.

"Hepinize geldiğiniz için çok teşekkür ederim."