V.E. -TAMAMLANDI-

SENSEDİM

VARLIĞIN BİLE TANRIYA

İLTİFAT,

EDERİM İTİRAF

SENİ

TANIMLAYAMAZ

HİÇBİ' LAF

(KÜVET/EZHEL)

SENSEDİM: Susamak gibi, sensiz kaldım, sana hasret kaldım, seni özledim anlamına gelmektedir.

ALPAY:

Özlemiştim onları. Daha yeni ayrılmama rağmen özlemiştim. Yanımda ne annem, ne Ayris, ne Gece vardı. Tek başıma kalmıştım. Babam işteydi. Balkonda oturuyordum öylece. Babaannem ise uyuyordu.

Saate baktım. Gördüğüm saat ise şaşırmama sebep oldu.

02.24

Yaklaşık iki saattir burada oturuyordum. Bu süre nasıl bu kadar hızlı geçmişti?

Oturuyordum sanki birini bekliyor gibi. Gelmeyeceğini bildiğim halde bekliyordum. Gözlerimin dolmaya başladığını hissettim. Gözlerimi sıkıca kapattım ağlamamak için. Gözlerimin önüne gelen görüntü ise buna engel oldu. Hızlıca açtım gözlerimi. Gözümden akan yaşları ise kontrol edemedim.

Bir çift mavi göz...

Annemin gözleri.

O gittiğinden beri güneş eskisi gibi parlamıyordu.

Yıldızlar yol göstermiyordu bana. Zaten onun gittiği günde yol göstermemişlerdi bana.

Gündüzleri bile gökyüzü masmavi değildi artık bana göre çünkü benim hayatımda en sevdiğim maviler yoktu artık.

Annemin bana bakan masmavi gözleri yoktu. Annem yoktu...

Ondan bana kalan ise birkaç eşya ve fotoğraftı. Kan içinde bir yüzük, kıyafetler ve fotoğraflar vardı. Ona aldığım yüzük son nefesinde bile elindeydi. Yıkamamıştım o yüzüğü. Etrafındaki kanın gitmesini istememiştim. Annemden geri kalan şeylere dokunmamıştım. Canımı acıtıyordu.

En çok ise o yüzük canımı acıtıyordu. Ben almıştım o yüzüğü ona. Ayris, Gece ve ben almıştık.

Özlemiştim. Çok özlemiştim...

Geleli kısa bir süre olmuştu ama çok özlemiştim. Saymamıştım günleri çünkü biliyordum uzun bir süre konuşmayacaktık. Belki de unutacaklardı. Ben ise asla unutamayacaktım. Ne onları, nede annemin öldüğü günü.

Uyuyamıyordum günlerdir. Annemi görüyordum rüyalarımda. Kan içinde olan halini, son defa ağladığı anı, bana son gülüşünü, son sarılışını, son seslenişini, iyi anıları, yanımda olduğu zamanları görüyordum.

Hepsi ise canımı acıtıyordu çünkü hepsinin sonu aynıydı. Ölüm...

Annemin ölümü...

♥♥♥♥♥

AYRİS:

Doktorları odaya girdiği için ben kapının önüne çıktım.

Elimse ilk kalbime gitti. O yokken atmaktan vazgeçen kalbim göğüs kafesime çarpıyordu. Onu yeniden gördüğümde bile bu kadar heyecanlanmamıştım. O olduğunu öğrendiğimde bile bu denli heyecanlı hissetmemiştim. O bırakmamıştı beni.

Bırakmak istememişti. Ağlamıyordum.

Kafamı çevirdiğimde ise bana doğru yaklaşan Gece'yi gördüm. Bende ona doğru bir adım attım. Aramızda bir adım mesafe kaldığın ikimizde birbirimize baktık bir an. Sonra ise sımsıkı sarıldık.