V.E. -TAMAMLANDI-

GEL

GELMİYORSUN

GÖRMÜYORSUN

NE HALDEYİM

HİÇ

SEN

BİLİYOR MUSUN

(BENİ NEDEN SEVMEDİN/VUGAR HUSEYNOV)

"Konuşmak istese bile adım atmaz. Bende ona adım atamam artık Gece."

"Ya o adım atarsa onu affederim dedin ama ona yine güvenebilecek misin? Onu yine sevebilecek misin?"

"Bilmiyorum Gece. Ona güvenir miyim bilmiyorum ama onu severim zaten onu sevmeyi hiç bırakmadım ki." Dediğimde kendimi tutamamıştım. Ağlamaya başlamıştım. Gece ise bana sarılmıştı.

"Ya gelip benimle konuşmazsa ya bana adım atmazsa Gece."

İşte bu ihtimal bile beni korkutuyordu. Onun beni görmemesi bile beni korkutuyordu.

Konuyu değiştirdim daha fazla ağlamak istemiyordum.

"Arkadaşınla ne zaman buluşacaksınız?"

"Yarından sonraki gün yarın alışverişe çıkalım mı?"

"Olur, çıkalım hem sana burayı gezdirmiş olurum."

ALPAY:

Uykudan gözlerim kapanıyordu ama ben düşünmeden edemiyordum. Aramızdaki hain kimdi? Bizi kim kurtarmıştı. Yarın erken kalkacaktım. Gidip Batın ile buluşacaktım. Uyumam gerekiyordu ama ben uyuyamıyordum gözlerim başucumdaki kolyeye kaydı. Papatyalı o kolyeye annesinin kolyesine benziyordu. Beğenir diye almıştım ama verememiştim acaba o adam ona yine mi çiçek göndermişti? Yüzüm olsa gider sorardım ama benim gidip nasıl olduğunu soracak yüzüm bile yoktu.

Ben korkaktım çünkü sevdiğim halde bırakıp gitmiştim onu ama giderken bile onu özlemiş, onun gelmesini beklemiştim. Sadece onu beklemiştim. Sadece onu özlemiştim.

Bugün ölseydim tek pişmanlığım ona son kez sarılamamak olacaktı ama o zaman en azından yanına gitmem ona sarılmam imkânsız olacaktı. Öldü derdi öldüğü için gelmedi. Şimdi de gidemiyordum onun yanına gidebilirdim ama gidemiyordum. Kokusunu özlemiştim ama kokusunu doyasıya içime çekememiştim. Gülüşünü özlemiştim ama onu çok ağlatmıştım gülmediği için onu suçlayamazdım. Ona sarılmayı özlemiştim ama onu kendimden uzaklaştırmıştım.

Ne oluyor sana dedim kendi kendime. Yıllardır ağlamayan sana ne oluyor? Yediğim kurşunlar bile canımı bu kadar acıtmamışken canım şuan niye bu kadar acıyordu. Onlarca gülümseme görmüşken niye bir tek onun gülümsemesi içimi ısıtıyordu?

AYRİS:

Ben mutfağı topladım Gece ise salonda kaldı. Arkadaşı ile konuşuyordu yani sözde arkadaşı olan o çocukla.

Salona girdiğimde Gece gülüyordu Gece'nin bu hali beni çok mutlu etmişti ama bir yandan da korkuyordum ya bu çocuk onu daha çok üzerse diye çünkü her zaman en mutlu eden en çok üzerdi.

"Yüzünden gülümseme eksik olmuyor arkadaşınla aranız çok iyi galiba."

"Biraz iyi ama çok azıcık."

Dediğinde daha çok gülümsemişti. Bu çocuk ona çok iyi gelmişti.

Telefonunu kenara bıraktığında bana baktı. Gelip bir anda bana sarıldı.

"İnanır mısın bu gün çok neşeliyim."

Dediğinde bende güldüm.

"Hiç belli olmuyor."

Dediğimde o da gülmüştü.

İşte aile buydu. Bazen benimle ağlıyordu bazen benimle gülüyordu hepsinden önce beni bırakmıyordu her zaman yanımdaydı. Benim ailem Gece'ydi.

"Gece."

"Ailen, arkadaşın, kardeşin her şeyin olurum ben senin beni bırakma olur mu?"

"Söz."

"Gece sözü."

Dediğinde daha çok güldüm. Gece'nin sarılışı bile huzurdu. Gece huzur demekti bana göre.

Telefonumu aldığımda Batın mesaj atmıştı.

"Şimdi konuştum iyiymiş. Haberin olsun."

"Biliyorum. Konuştum."

"Ne? Ne demek konuştum? Barıştınız mı?"

"Hayır. İyi olup olmadığını sordum o kadar."

"Cevap verdi mi?"

"Verdi."

"Tam barıştınız diye sevinmiştim ama olsun bu da bir şey."

"Barışamayız Batın. Ne o gelir benimle konuşmak için ne ben giderim."

Gidemezdim zaten o yanına gitmemem için ayaklarımı kesmişti. Bir zamanlar mutluluktan ayaklarımı yerden keserken şimdi ona gidemeyeyim diye ayaklarımı kesmişti. Ona giden tüm yolları kapatmıştı.

"Biliyorum barışacaksınız."

"Ama ben bilmiyorum Batın."

"Öğrenirsin."

"Öğrenemem."

"Öğrenirsin."

"Öğretmez ki."

"Öğretir, öğretecek."

"Öğretsin."

"Ben konuşacağım onunla sen merak etme. İyi geceler."

"İyi geceler Batın."

Gerçekleri öğretsin bana diye düşündüm. Barışacağımızı öğretsin bunu bilememi sağlasın. Barışacağımızı o öğretsin ki ben bir daha unutmayayım. O öğretsin ki kendi de öğrensin. O öğrensin ki biz bir daha hiç ayrılmayalım.