My Ruthless Professor(COMPLETED)

Kabanata 61- The Visitor

  "We are taught you must blame your father, your sisters, your brothers, the school, the teachers - but never blame yourself. It's never your fault. But it's always your fault, because if you wanted to change you're the one who has got to change."
― ,Katharine Hepburn, Me: Stories of my life   

*****

"Walang hiya ka. Paano mo nagagawa ang bagay na to? Wala ka bang konsensya? Ha?! How could you send us a death threat?"

Halos manginig ako sa galit sa pagsigaw ko. I hold my phone hardly na kung di lang siguro matibay ay nadurog na. How can I be fooled by this human? Hindi ko akalaing siya pala ang may pakana nang pagpapadala nang bagay na iyon kagabi. Alam kong kahit hindi niya na sabihin, pinatutunayan niya na iyon sa pamamagitan nang mga salita niya.

Ang akala ko noong una ay tahimik lang talaga siya at mahal na mahal niya si Ynna kaya siya nagkakaganon. But what the hell? Did he just really show his true color? Naging ahas nga ba talaga siya? Hindi ko lubos maisip na oo nga at nasa kabilang linya na ang patunay sa pagpapalit anyo niya na yun. Ano to? Naging thriller na ang flow nang nangyayari? This is bullshit.

Inaatake nang pag-aalala, takot at pangamba ang kalooban ko. Ito na oh. Kausap ko si Richmond Yuu. Nagsasalita nang nakakatakot na tono sa kabilang linya. Nagbabanta. At kahit paulit-ulit ko man sigurong iproseso sa utak ko ang mga nangyayari, nagpakita na ang tunay na kalaban. Hindi man personally pero he did show up.

Pumikit ako at sinikap habulin ang hininga ko na nagsisimulang magharumentado. This can't be happening but for holy fucking sake this IS really happening! Lorraine face the reality! Wala ka na sa lovey dovey stage dahil may mga nakakalaban ka nang hindi karaniwan! Oh God. Napaface palm ako. Parang ngayon lang talaga nag sink it sa utak ko na hindi na nga biro to. Hindi lang palabas o teleserye kundi nangyayari na talaga to.

"Death threat? Did I?"

"Alam mo Richmond pwede ba kung wala kang magawa sa buhay mo, itigil mo na ang kalokohang to."

"Ano? Nagpapatawa ka ba? Kalokohan?" Natatawa tawa siya sa kabilang linya na tipong hindi siya makapaniwala sa sinasabi ko.

"Stop this. Will you?" I tried my best not to tremble my voice. Ang totoo, nagtatapang tapangan lang ako kahit ang totoo ay hindi na matahimik ang dibdib ko. Kailangan ko lang gawin to para kahit man lang sa pakiusap ko ay tigilan niya na ang inuumpisahang laro.

"Lorraine, babe... hindi ito kalokohan." He chuckled sarcastically. "Iniisip mo pa lang kalokohan to? Why? Can't believe I am doing this? Hindi ka makapaniwalang ang Richmond na kilala mong tahimik ay makakayang magsalita at gumawa nang mga ganito? Le'me give you this advice... Hindi lahat nang nakikita at nakikilala mo ay sila kapag nakatalikod ka.... yes. Ako ang nagpadala nang patay na daga. Good surprise, yeah?"

"I hate you!"

"I don't love you so I hate you too! Nostalgic right?" Pagkatapos ay dinagdagan niya nang nakakaasar na tawa.

Napamura ako nang wala sa oras na mas kinatawa niya. Yeah. That was a long time conversation between us. Memories flashed suddenly dahil sa sinabi niya. Lahat nang nagawa at pinag usapan namin dati ay bumalik lahat. Ang tapang tapang ko pa sa kaniya noon pero ngayon parang nag-aalinlangan na ako. The way he talked angrily kapag pinagtatanggol niya si Ynna, nung sisihin niya ako kung bakit umiyak at nagpakalunod sa alak si Ynna at ang pagpapakilala niya kina Veronica at Ynna para mabunyag sa school ang tungkol sa amin ni Thorin. All of this was all his fault! Alam kong masama siya pero hindi ko alam na aabot sa sukdulan ang magagawa niya! And God knows what can he possibly do in the future kapag di namin siya napigilan. Anong klaseng lalaki ka ba Richmond? Didn't know he is capable of becoming worse. Ugh.