(!!!Bu kitap +18 içerikleri olan bir kitaptır.)
Delâl ilk aşkının hayatının en büyük hatası olduğunu anladığında henüz on sekizine yeni basmıştır. Anne babasının dahi ona el vermediği bu hayatta tuttuğu elin onu ölümün kıyısına götürmesiyle, kırılga...
Oops! Bu görüntü içerik kurallarımıza uymuyor. Yayımlamaya devam etmek için görüntüyü kaldırmayı ya da başka bir görüntü yüklemeyi deneyin.
Hissedilen neyse yaşanmış olanda odur.
Fernando Pessoa
!!!Bölümde artı on sekiz unsurlar vardır...
ÖZGÜR
Hayatım boyunca kimseyi kıskandığımı hatırlamıyorum. Ne bir sevgiliyi ne de annemi ya da babamı... Eğer göğsümün altındaki sert, yakıcı alev topunun adı kıskançlıksa ki öyle görünüyordu onunla yeni yeni tanışıyorduk ve ondan asla hoşlanmamıştım tıpkı artık hastanemizin başhekiminden de hoşlanmadığım gibi. Delâl'e bakışlarını, ameliyathanenin sisli ışığının altından bile seçebiliyordum ki hemen öncesinde gerekli uyarıyı o asansörün önünde yaptığıma da emindim.
Delâl benimdi ve benim kalması için tüm kanlım mücadeleleri de vermeye hazırdım. Çiçeğimi iade ettiği için değil ama onun bana ait olduğunu yatan hastasından tüm hastane personeline kadar herkesin bilmesini istiyordum. Hatta tüm dünyanın da...
Kanım damarlarımın altında vızıldıyordu. Aracı park ettiğimde, Delâl'in aracına ait olan park yerinde o adamın arabası vardı ve lanet olsun ki araba boştu. Birlikte Delâl'in evinde gece yarısı ne halt ediyorlardı böyle! Yukarı çıkıp, kapısını yumruklayıp bunu sorabilirdim ama bu Delâl'in bana duyduğu tiksintiyi artırmaktan başka işe yaramazdı. Üstelik o dün gece beni öptükten sonra bugün başka bir adamla bir şeyler yaşayacak türden biri de değildi.
Değil di, değil mi?
Elimde yüzümü sertçe ovuştururken, aracın önünden geçip asansörlerin olduğu koridora doğru sert adımlarla yürürken cebimden telefonumu çıkardım ve Delâl'e bir mesaj yazmaya başladım.
Asansörlerin önüne geldiğimde on kere silip baştan yazdığım mesajıma son noktayı nihayet koymuştum.
"Müsait misin, sana acil sormam gereken bir şey var."
Mesajım anında iletildi ve asansöre binip yukarı çıkana kadar gözlerimi ekrandan ayırmadım. Geçen her dakika bedenimi saran içimi deşen gerilim katlanarak artıyordu. Nihayet dairemin olduğu kata geldiğimde bir yanıt gelmişti.
"Müsait değilim."
Telefonu ısırıp dişlerimle parçalama iç güdüme karşı koysam da cihazı parmaklarımın arasında sıkarak asansörden indim. Koridorda öylece Delâl'in dairesinin olduğu yöne bakarken, gidip kapısını çalmak için sağlam bir bahane düşünüyordum. Eğer mesaj atmasaydım işim daha kolaydı, sakin değildim ve akıllıca da düşünemiyordum. Telefonu çenemle kafama vura vura koridorda birkaç kere turladım ve hatta kapısını da dinledim ama duvardan daha sağlam olan dijital çelik kapıdan en ufak bir ses işitilmiyordu.
