ស្អប់បងដល់ឆ្អឹង ❤️‍🔥 [ENDED ✅]

Ch9: នរណាប្រពន្ធឯង?

តាំងពីតូចដល់ធំ នាយមិនធ្លាប់ត្រូវនរណាប្រមាថដល់ថ្នាក់នេះ មិនដែលសូម្បីតែឲ្យតែនរណាប៉ះពាល់ខ្លួនផ្ដេសផ្ដាសតែពេលនេះបែជាត្រូវអ្នកបម្រើដែលខ្លួនស្អប់ខ្ពើមបំផុត រំលោភបំពានយ៉ាងព្រៃផ្សៃ។
"លេបឲ្យអស់! បើលេបមិនអស់ខ្ញុំនឹងបំបាក់ជើងអ្នកប្រុសមិនខាន"
ថេយ៉ុងហូរទឹកភ្នែករហេមរហាមគួរឲ្យអាណិតពេលត្រូវគេបង្ខំឲ្យលេបកាកសំណល់ដ៏គួរឲ្យរអើមនោះ។ នាយចង់ខ្ជាក់ក៏ខ្ជាក់មិនបានព្រោះត្រូវគេចាប់ថើបបំបិទមាត់និងប្រើអណ្ដាតរុញគ្រប់យ៉ាងចូលទៅក្នុងបំពង់កឲ្យនាយព្រមលេបទាំងត្រដរ។
"អឹក អាស"
"ក្រែងចូលចិត្តបង្ខំអ្នកដទៃណាស់ហេស ត្រូវគេបង្ខំវិញមានអារម្មណ៍បែបណា?"
ថ្ងៃដែលគេប្រើមនុស្សឲ្យបង្ខំនាយលេបសំណល់អាហារកាលពីដប់ឆ្នាំមុន នាយនៅតែចងចាំគ្មានថ្ងៃណាមួយដែលអាចភ្លេចនោះទេ។ ថ្ងៃនោះទោះនាយខំអង្វរគេយ៉ាងណាក៏គេមិនងាកក្រោយ មិនមេត្តាដល់នាយដែរ។
"យើង... ហឹក យើងនឹងសម្លាប់ឯង"
បើជាជុងហ្គុកពីមុនអាចនឹងខ្លាចក្រោយស្ដាប់ប្រយោគនេះតែជេខេនៅពេលនេះគឺខុសគ្នា។ ទោះគេចង់គម្រាមនាយយ៉ាងណាក៏នាយមិនព្រឺជាមួយដែរ បើមិនបានតបស្នងគេឲ្យសមចិត្ត នាយនឹងមិនដោះលែងគេដាច់ខាត។
"ទម្រាំតែអាចសម្លាប់ខ្ញុំបាន អ្នកប្រុសប្រហែលជាត្រូវខ្ញុំស៊ីសុះសាច់ទៅហើយ"
"អាគម្រក់! អាស លែងយើង!"
មនុស្សខ្លួនតូចដែលប្រឹងជេរគេមិនដកមាត់ត្រូវអ្នកខាងលើចាប់ក្រលាស់ខ្លួនឲ្យគេងផ្កាប់មុខ ទាញដៃទាំងសងខាងមកចងស្លាបសេកមុននឹងលើកត្រកៀកសស្អាតលើកឡើងរួចក៏...
~ផាច់ៗ
"អាក៎ ឈឺៗ ហឹក"
គេប្រើកម្លាំងដៃលើកទះសាច់គូទទន់ល្មើយដោយមិនថ្នាក់ថ្នមរួចក៏ឱនទៅខាំនិងលិតវាពីម្ខាងទៅម្ខាងរហូតបង្ដើតបានជាស្នាមស្នេហ៍ពេញទាំងខ្លួនប្រាណទាំងអស់។
"ហឹកៗ កុំធ្វើអីយើង លែងយើងទៅ ហាស"
ហាមយ៉ាងណាក៏គេមិនស្ដាប់ដែរ គេនៅតែប្រើអណ្ដាតឃោរឃៅនោះលិតក្រលាស់ត្រង់ចំណុចទន់ជ្រាយនិងវាយលុកត្រង់នោះជ្រៅទៅៗរហូតដល់នាយរមួលពេញខ្លួននិងដល់កំពូលដោយហាមខ្លួនឯងមិនបាន។
"មិនអាចទេ ហឹកៗ"
"ចាំបាច់លេងខ្លួនធ្វើអី បើអ្នកប្រុសក៏ពេញចិត្តនឹងអណ្ដាតខ្ញុំដែរ?"
"មិនពិត! យើងស្អប់ឯង! យើងស្អប់ការប៉ះពាល់របស់ឯង!"
"ប្លែកណាស់! គ្រប់ពេលដែលអ្នកប្រុសនិយាយថាស្អប់ខ្ញុំ ខ្ញុំបែជារឹតតែមានអារម្មណ៍"
"អាមនុស្សរោគចិត្ត"
គេមិនត្រឹមតែនិយាយទេនៅចាប់អាវុធធំវែងនោះមកជ្រលោលើស្រទាប់ផ្ការបស់នាយទៀតផង។
"កុំ... កុំណា៎! ហឹកៗ ឈឺណាស់"
របួសនាយមុននេះមិនទាន់ជាសះស្បើយស្រួលបួលផង គេក៏រុករានចូលមកម្ដងទៀតធ្វើឲ្យចំណុចនោះហូរឈាមសារជាថ្មីរហូតរាងកាយរបស់ថេយ៍មិនអាចព្យាបាលដោយខ្លួនឯងទាន់ពេល បើគេគិតតែពីបង្ករបួសថ្មីឲ្យនាយជាហូរហែ។
"វាមិនស្លាប់ទេ យូរទៅនឹងជាដោយខ្លួនឯងហើយមិនអ៊ីចឹង?"
"អាស អឹស ថ្នមៗ ហឹកៗ ក្ដៅណាស់"
ខ្លួនប្រាណគេចាប់ផ្ដើមក្ដៅទៅៗដូចជាភ្នំភ្លើងមិនលើកលែងសូម្បីតែភាពមហិមានោះ។ ហើយពេលជាដាក់ចូលមក ខ្លួនប្រាណថេយ៍ប្រៀបដូចកំពុងត្រូវគេដុតទាំងរស់ដោយកម្ដៅរាប់ពាន់អង្សា។
អស់ពីលេងពីក្រោយគេក៏ចាប់រាងតូចសម្រុកចូលពីចំណិតត្រសក់វិញ ហើយល្បែងស្នេហ៍មួយនេះក៏នៅបន្តជាហូរហែមិនថាថេយ៉ុងបិទភ្នែក រកសន្លប់ប៉ុន្មានដងក៏ត្រូវភ្ញាក់ឡើងវិញនៅក្រោមទ្រូងរបស់គេដូចដើមដល់ថ្នាក់នាយឈប់ជេរស្ដី លែងមាត់កអ្វីទាំងអស់ គិតតែដេកយោគខ្លួនសម្លឹងមើលពិតាន បន់ស្រន់ឲ្យរឿងថ្ងៃនេះគ្រាន់តែជាសុបិន្តអាក្រក់មួយទៅចុះ។
...
ព្រឹកថ្ងៃថ្មីមកដល់ រាងតូចបើកភ្នែកឡើងទាំងរាងកាយចុករោយសព្វពេញមួយតួខ្លួនព្រោះតែត្រូវមនុស្សចិត្តខ្មៅធ្វើបាបពេញមួយយប់។ គេសមតែនាយដៀលថាសត្វមិនខុសទេ មនុស្សធម្មតាឯណាធ្វើរឿងលើគ្រែជាមួយគ្នាម្ដងរាប់សិបម៉ោងនោះ។
"អូយ៎!"
ថេយ៉ុងស្រែកត្អូញត្អែព្រោះតែភាពឈឺចាប់នៅលើខ្លួនរួចក៏សម្រេចដាក់ខ្លួនគេងម្ដងទៀតពេលដឹងថាងើបខ្លួនឯងមិនរួច។ នាយមិនគិតថានឹងមានថ្ងៃនេះ ថ្ងៃដែលខ្លួនត្រូវគេបំពានយ៉ាងព្រៃផ្សៃនិងមិនអាចសូម្បីតែធ្វើការតបត។
"ភ្ញាក់ហើយហេស? ចង់ញ៉ាំអាហារពេលព្រឹកបន្តិចទេ?"
ជុងហ្គុកដើរមកទាំងញញឹមពព្រាយជាមួយនឹងបរបរគ្រឿងសមុទ្រមួយចាននៅក្នុងដៃ។ នាយដឹងថាថេយ៍ចូលចិត្តញ៉ាំវាណាស់ទើបខំភ្ញាក់ពីព្រលឹមដើម្បីរៀបចំជាពិសេសឲ្យគេ។
"អាចង្រៃ!"
គេមិនដឹងទេថាស្នាមញញឹមលាក់ពុតរបស់គេធ្វើឲ្យរាងតូចមើលហើយកាន់តែក្ដៅក្រហាយនិងយល់ថាពិបាកសូម្បីតែដកដង្ហើមក្បែរប្រុសម្នាក់នេះ។
"ងើបញ៉ាំខ្លួនឯងរួចទេ? បើមិនរួច ចាំប្ដីបញ្ចុក"
មាត់ថាចង់ជួយយកអាសារគេតែភ្នែកគិតតែសម្លឹងទៅរាងកាយកក្រាតដែលគ្មានអ្វីបិទបាំងក្រៅពីភួយសស្ដើងមួយ។ ចំណែកនាយក៏មិនបានទៅស្លៀកពាក់អីស្រួលបួលដែរមានតែខោរលុងៗជើងវែងមួយ ក៏អាចដើរបានពេញផ្ទះ។
"នរណាប្រពន្ធឯង? កុំយកមកជិតយើង! យើងមិនស៊ីទេ!"
រាងតូចដេកបែមុខចេញ បោះសម្ដីគំរោះគំរើយដាក់មនុស្សដែលខ្លួនស្អប់បើងើបបាន នាយនឹងរត់ចេញឲ្យឆ្ងាយហើយផ្ដឹងសម្ដេចប៉ាពីរឿងនេះ ឲ្យគាត់កាប់ចិញ្ច្រាំគេជាបួនដប់កំណាត់ឲ្យសមចិត្ត។
"មិនព្រមញ៉ាំឬចង់ធ្វើអីផ្សេង?"
"នែ៎! អាឆ្កួត លែងយើង!"
ភួយនៅលើខ្លួនត្រូវម្ចាស់តូចខ្ញាំជាប់មិនឲ្យរបូតពីរាងកាយពេលត្រូវរាងក្រាស់ចាប់លើកពីលើគ្រែឲ្យងើបទៅអង្គុយញ៉ាំបាយជាមួយ។ នាយរើមិនបានក្នុងពេលគេសង្កត់ជាប់ឲ្យអង្គុយលើភ្លៅ។
"ហាមាត់មកចាំប្ដីបញ្ចុក"
"ប្រាប់ហើយថាមិនស៊ី! អាយ!"
ថេយ៉ុងស្រែកភ្លាត់មាត់ ពេលនៅសុខៗស្រាប់តែភួយរបូតចេញពីខ្លួន។ ដឹងថាមិនខ្លួន នាយក៏ប្រើកម្លាំងដែលនៅសល់តិចតួចចង់រើចេញពីភ្លៅគេ តែមិនទាន់គេផុតផងក៏ត្រូវគេចាប់បានលើកត្រកៀកឡើង ចាប់អុកទម្លាក់លើភាពរឹងមាំមួយចាស់ដៃរហូតធ្វើឲ្យនាយតូចចុកឆ្អល់ដល់សភ្នែក។
"អឹក ហឹកៗ"
"បបរក្ដៅពេកឬទើបដលើថ្នាក់ស្រក់ទឹកភ្នែក? *សឺតៗ"
ឃើញគេចាប់ផ្ដើមស្រក់ទឹកភ្នែកឥតឈប់ ទើបជុងហ្គុកឱនទៅលួងលោម ថើបស្មានិងសាច់ខ្នងសខ្ចីមិនព្រមដកមាត់ខណៈដែលដៃរឹងមាំឱបចង្កេះតូចពីក្រោយជាប់ មិនឲ្យងើបទៅណាបាន។
"ក្ដៅ... ក្ដៅណាស់ ហឹកៗ"
"អ៊ីចឹង ចាំប្ដីផ្លុំឲ្យ"
រាងស្ដើងក្រវីក្បាលជាប់បដិសេធនឹងបំណងល្អរបស់គេ។ នាយចង់និយាយពីផ្នែកខាងក្រោមរបស់គេដែលកំពុងធ្វើឲ្យនាយពិបាកទ្រាំព្រោះតែកម្ដៅនិងភាពរួមរឹត។ បើមិនមែននាយ ហើយជាអ្នកផ្សេងវិញនោះ ពួកគេអស់ជីវិតតាំងពីវិនាទីដំបីងបាត់ទៅហើយ។
"ហាមាត់!"
"អឹម អត់ទេ! អាស"
ពេលថេយ៍បដិសេធមិនព្រមធ្វើតាម គេក៏ចាប់នាយអុកខ្លាំងៗម្ដងទៀតទាល់តែម្ចាស់រាងកាយតូចសឹងសន្លប់ម្ដងៗលើដើមទ្រូងគេ។
"ញ៉ាំបន្តិចទៅ ប្ដីបារម្ភ"
រាងក្រាស់ថើបកញ្ចឹងកនិងថ្ពាល់ទន់ៗដោយឈ្លក់វង្វេង។ ហេតុអីក៏រាងកាយរបស់ថេយ៍ល្អឥតខ្ចោះយ៉ាងនេះ វាហាក់សាកសមនឹងទទួលយកនាយដល់ហើយ មិនដែលមានអ្នកទ្រាំបានជាមួយនាយដល់ច្រើនទឹកយ៉ាងនេះទេ។
"ហឹកៗ លែងទៅ អាស"
ដោយសារតែថេយ៉ុងនៅតែប្រកែកមិនព្រមញ៉ាំ ខ្លួនប្រាណនាយក៏ចាប់រង្គោះរង្គើសារជាថ្មីដោយកម្លាំងមនុស្សមាឌមាំ។
"ហាស អាស"
"ក្រអូបណាស់ *សឺត"
ព្រឹកមិនទាន់ ពួកគេអ្នកពីរក៏ចាប់ផ្ដើមបែកញើសហូរសស្រាក់ហើយប្រាកដណាស់អ្នកដែលត្រូវធ្ងន់ជាងគេរហូតងើបលែងរួចនោះគឺជាថេយ៉ុងហ្នឹងឯង។
~ព្រុស
"ហឹក ជួយ... ជួយផង"
ថេយ៉ុងទម្លាក់ខ្លួននៅលើកម្រាល ប្រឹងក្ដោបភួយនៅលើខ្លួនមិនឲ្យរបូតខណៈភ្នែកចេះតែក្រឡេកទៅមាត់ទ្វារក្រែងលោមានអ្នកខាងក្រៅស្ដាប់លឺនិងមកជួយនាយ។
ហេតុអីក៏គ្មាននរណាមក? ឬមួយពួកគេជាគ្នីគ្នាតែមួយទើបគ្មានអ្នកណាមានចិត្តមកជួយនាយ? ចុះប៉ា ហេតុអីប៉ាមិនតាមរកនាយ? នាយបាត់ខ្លួនមួយយប់មួយថ្ងៃហើយ ម៉េចមិនទាន់ឃើញគាត់តាមរកនាយទៀត?
"ចង់រត់ផងហេស?"
"ជួយផង! ហឹកៗ"
"បែបនេះចុះ! ចាំប្ដីទុកឱកាសឲ្យរត់"
រាងក្រាស់ឈរសម្លឹងមើលមនុស្សជាទីស្រឡាញ់ដេកយំខ្សឹកខ្សួលយ៉ាងមានក្ដីសុខបំផុត។ នាយមានមោទនភាពពេលឃើញរាងកាយរបស់គេមានសុទ្ធតែស្នាមស្នេហ៍ដែលនាយបន្សល់ឲ្យ។ មើលទៅទោះជាគេពូកែព្យាបាលយ៉ាងណា ក៏មិនឈ្នះអ្នកបង្កហេតុដែរ។
"បងរាប់ពី១ដល់១០ បើអូនអាចចេញពីមាត់ទ្វារបន្ទប់នេះបាន បងនឹងដោះលែងអូន"
មាត់ទ្វារនៅជិតបង្កើយតែថេយ៍ហាក់មិនសូវមានទំនុកចិត្តទាល់តែសោះ។ កុំថាឡើយរត់ សូម្បីតែងើបឈរក៏នាយធ្វើមិនបានផង។
"១..."
តែបើមានឱកាសចេញពីទីនេះទៅហើយ ទោះខ្លួនប្រាណនៅឈឺក៏នាយនៅតែជំនះប្រឹងរំកិលខ្លួនចេញពីទីនេះឲ្យទាល់តែបាន។
"បន្តិចទៀតប៉ុណ្ណោះ"
"៨..."
~ក្រាក
"ចេញបានហើយ"
ឲ្យតែចេញពីទ្វារនេះរួចគេប្រាកដជាដោះលែងនាយហើយនាយនឹងមានសេរីភាព។
"ហេតុ... ហេតុអី? ម៉េចក៏ទៅជាបែបនេះ?"
ស្នាមញញឹមរបស់នាយតូចត្រូវរលុបមួយរំពេចពេលឃើញទិដ្ឋភាពដែលនៅចំពោះមុខមិនដូចអ្វីដែលខ្លួនចង់បាន។
ជាក់ស្តែងនៅជុំវិញនេះសុទ្ធតែព្រៃទាំងអស់ វាមិនដូចរូបភាពដែលនាយបានឃើញពីយប់នោះអីបន្តិច។ យប់នោះនាយបានទៅរកគេនៅអគារស្នាក់ក្នុងក្រុងច្បាស់ណាស់ ហេតុបន្ទប់មួយនេះប្រែក្លាយជាផ្ទះតូចដែលនៅក្នុងព្រៃទៅវិញ។
"៩... ១០"
"មិនពិតទេ!"
"មើលទៅ អូនរត់ពីបងមិនផុតទេ"
"អាស! ឯងបានធ្វើស្អីខ្លះ? ឯងនាំយើងមកកន្លែងណា? ឆាប់ប្រាប់មកអាចង្រៃ!"
ទោះស្ថិតក្នុងដៃគេក៏ដោយ ក៏មនុស្សឆ្នាស់ឆ្នើមនៅតែជេរតិះដៀលគេមិនដកមាត់ ទាមទារចម្លើយពិតប្រាកដគេ។
"បងប្រាប់អូនបាន តែពួកយើងទៅនិយាយគ្នានៅលើគ្រែវិញយ៉ាងម៉េចដែរ?"
"ហឹកៗ អត់ទេៗ កុំប៉ះយើង! លែងយើង!"
មិនដឹងថាគេសន្សំកម្លាំងមកពីណាទេ ទើបបានជារឹងមាំនិងមិនព្រមថមថយទាល់តែសោះទាំងដែលពួកគេធ្វើវាជាមួយគ្នាទាំងយប់ទាំងថ្ងៃតែគេនៅតែដដែល។
ថេយ៉ុងសន្លប់ម្ដងហើយម្ដងទៀតទាល់តែភ្លេចចំនួនថ្ងៃដែលខ្លួនបានជាប់ឃុំនៅទីនេះ។ ប៉ុន្តែសំណាងល្អដែលនាយបានយកឈើស្រួចមកគូសចំណាំនៅលើជញ្ជាំងក្បាលគ្រែ ពុំនោះទេនាយប្រហែលមិនដឹងថាខ្លួនត្រូវបានគេបំពានអស់៥ថ្ងៃ៥យប់ទៅហើយ។

To be continued 💗

5 ថ្ងៃហើយតែមិនទាន់ដឹងថាមានសង្ឃឹមរួចខ្លួនអត់ផង 🙂🙂 ដាក់ទាល់តែវារទៅផ្ទះម៉ងលើកនេះដើម្បីសងសឹក ធ្វើបាបកូនប្រុសគេ 😮‍💨❤️‍🩹