ស្អប់បងដល់ឆ្អឹង ❤️‍🔥 [ENDED ✅]

Ch8: កាំបិតសាច់

ពិធីជប់លាងមិនទាន់បញ្ចប់ស្រួលបួលផង ថេយ៉ុងក៏យកលេសសម្រាកដើម្បីលួចទៅជួបគេ។ នាយដឹងថានៅមុខគ្រប់គ្នាគេប្រឹងសម្ដែងជាមនុស្សល្អ សុភាពបុរស វិរបុរសរបស់ប្រជាជនតែធាតុពិតគេគ្រាន់តែជាជនល្មោភកាមដែលដាក់ថ្នាំនាយហើយបំពាននាយតែប៉ុណ្ណោះ។
"អាមនុស្សថោកទាប ឆាប់ចេញមក!"
មកដល់អគារស្នាក់របស់គេ នាយក៏ឃើញថាមិត្តរបស់គេក៏នៅពាសពេញជាន់ខាងក្រោម វាក៏ល្អណាស់ដែរ គ្នាច្រើនយ៉ាងនេះគេប្រហែលមិនហ៊ានធ្វើអីនាយទេ បើហ៊ាននាយនឹងស្រែកឲ្យបែកទីក្រុង។
"គេនៅខាងលើ"
បានដំណឹងហើយថេយ៉ុងក៏ដើរតាំងៗទៅរកគេឯមិត្តនិងមនុស្សជំនិតឯទៀតគ្រាន់តែលឺសម្លេងរាងតូចបិទទ្វារក្រឹប ក៏បំបែកគ្នាចូលបន្ទប់រាងខ្លួនចាត់ទុកថាគ្មានរឿងអ្វីកើតឡើងអម្បាញ់មិញ ពួកគេនឹងធ្វើមិនដឹង មិនលឺអ្វីទាំងអស់។
"ពេលនេះនៅតែយើងពីរនាក់ លោកមិនចាំបាច់លាក់បាំងធាតុពិតទៀតទេ"
ជុងហ្គុកបែមកសម្លឹងមនុស្សខ្លួនតូចមិនដាក់ភ្នែក មកដល់កន្លែងគ្រោះថ្នាក់ទៅហើយ គេនៅតែសម្ដីខ្លាំងដូចដើម។
"ចង់ឃើញធាតុពិតខ្ញុំណាស់ហេសអ្នកប្រុស?"
"គឺឯង! គឺឯងមែនទេ ជុងហ្គុក ចនណាថាន់?"
បើគេជាមនុស្សមិនធ្លាប់ស្គាល់ នាយមិនសូវខឹងប៉ុន្មានទេ តែគេធ្លាប់ជាអ្នកបម្រើរបស់នាយ គេហ៊ានបំពាននាយបានយ៉ាងដូចម្ដេច?
"បើមែនវាយ៉ាងម៉េច? ឬឈឺចិត្តដែលត្រូវមនុស្សដែលខ្លួនឯងស្អប់បំផុតលូកលាន់?"
~ផាច់
"សត្វតិរច្ឆាន! មនុស្សដូចជាឯងនេះមិនសមនៅរស់ទេ អាស"
មួយកំភ្លៀងនេះធ្វើឲ្យអ្នកដែលប្រឹងធ្វើចិត្តត្រជាក់ក្រេវក្រោធមួយរំពេចរហូតចូលទៅជិតចាប់រាងតូចរុញផ្ទប់នឹងមាត់ទ្វារមួយទំហឹង។
"អ្នកប្រុសគិតចង់សម្លាប់ខ្ញុំរហូតមកមែនទេ?"
"ហើយយ៉ាងម៉េច? ឯងជាអ្នកបម្រើដាច់ថ្លៃរបស់យើង ជីវិតឯង យើងចង់ធ្វើបែបណាក៏បាន"
ទោះកំពុងឈឺចាប់ដោយកម្លាំងដៃរបស់គេហើយក្ដី ក៏ថេយ៉ុងនៅតែមាត់រឹង និយាយបញ្ឈឺទាល់តែកែវភ្នែកអ្នកម្ខាងទៀតប្រែជាក្រហមងាំង។
"មិនដែលស្ដាយក្រោយខ្លះទេឬដែលសម្លាប់មនុស្សស្លូតត្រង់ម្នាក់?"
"មនុស្សហេស? ហឹសៗ"
គ្រាន់តែលឺថាគេចាត់ទុកខ្លួនឯងជាមនុស្សថេយ៉ុងក៏សើចចំអកគេទាំងនិយាយចំអន់ឡកឡឺយថា...
"ប្រាប់ប៉ុន្មានដងហើយថាយើងមិនដែលចាត់ទុកឯងជាមនុស្សឡើយ"
"..."
"គិតថាការបង្ហាញខ្លួនរបស់ឯងម្ដងទៀតអាចផ្លាស់ប្ដូរអ្វីបានឬ? ប្រាប់ទៅចុះ ទោះឯងប្រែជាបែបណាក៏ដោយក្នុងចិត្តយើងឯងនៅតែជាកូនឆ្កែហើយយើងនៅតែស្អប់ឯង ស្អប់ដល់ថ្នាក់មិនចង់រស់នៅផែនដីនេះជាមួយឯង"
កាន់តែនិយាយដើមដៃរបស់ខ្លួនក៏ត្រូវគេសង្កត់ខ្លាំងទៅៗរហូតរើបម្រាស់លែងរួច។ មិនដឹងថាគេយកអ្វីមកគិតដែលថ្លើមធំហ៊ានប៉ះពាល់កូនសម្ដេច។
"មើលទៅអ្នកប្រុសមិនដែលចេះដឹងកំហុសខ្លួនទេ ខ្ញុំគិតថាខ្លួនឯងធ្វើត្រូវហើយដែលនាំអ្នកប្រុសមកទីនេះ"
"ដូចជាឯងហ្នឹងអាចធ្វើអីយើងបាន? បើយើងស្រែកតែបន្តិច ឯងប្រាកដជាងាប់មិនស្អាតទេ! អាស លែង!"
គម្រាមគេមិនបានប៉ុន្មានផង ថេយ៉ុងក៏ស្រែកចាចពេលត្រូវគេលូកដៃចូលមកក្នុងអាវស្ទាបអង្អែល ច្របាច់ត្រកៀករបស់ខ្លួន។
"ដកដៃកខ្វក់របស់ឯងចេញពីរាងកាយយើងភ្លាម!"
"ចុះម៉េចមិនស្រែក! ស្រែកឲ្យខ្លាំងៗ!ទៅ"
"អាយ៎! អាចង្រៃ!"
ថេយ៉ុងចាប់ផ្ដើមរើបម្រះ ស្រែកសឹងបែបបន្ទប់ពេលគេលូកស្ទាបដល់សាច់ដើមទ្រូងតែបែជាធ្វើអីគេមិនកើតក្នុងពេលដែលដៃទាំងគូត្រូវគេចាប់ផ្គួបឡើងទៅលើក្បាល។
"អាសត្វតិរច្ឆាន លែ... អឹម"
ពាក្យជេរគេទាំងប៉ុន្មានត្រូវលេបចូលទៅក្នុងពោះវិញក្រោយបបូរមាត់ឆ្នាស់ឆ្នើមត្រូវគេចាប់បឺតជញ្ជក់គ្មានទុកឱកាសសូម្បីឲ្យនាយបានដកដង្ហើម។
"អា... ហឹម"
ថេយ៉ុងហាមាត់ចង់ដៀលគេម្ដងទៀត តែក៏ត្រូវគេឆ្លៀតគេឱកាសនេះលូកអណ្ដាតចូលមកផ្ដោះផ្ដងនឹងអណ្ដាតរបស់ខ្លួន ក្នុងពេលដៃគេលូកចុះមកខាងក្រោម ស្ទាបច្របាច់គូទនាយពីម្ខាងទៅម្ខាងដោយមិនចេះក្រែង។
"មាត់ឆ្កែរសជាតិយ៉ាងម៉េចដែរ?"
"អាស! គួរឲ្យខ្ពើមណាស់ អឹម"
ពេលនាយតូចកាន់តែប្រកែក កាន់តែស្អប់ខ្ពើមគេ គេក៏កាន់តែកញ្ជ្រោលស្ទុះមកខាំបឺតមាត់នាយដូចជាសុនកមិនខុស។
"លែងយើង! ហាស"
ថេយ៍ត្រូវមនុស្សពេញកម្លាំងចាប់រុញម្ដងទៀតរហូតដួលខ្លួនទៅលើកម្រាល រួចគេក៏ដើរមកកាន់នាយក្នុងពេលដោះអាវនៅលើខ្លួនដោយកាយវិការមួយៗ ចង់បង្អួតថាគេមិនខ្លាច មិនប្រញាប់ចាត់ការនាយនោះទេ គឺចង់ឲ្យនាយស្រែករកជំនួយឲ្យអស់ចិត្តសិន។
ឃើញសភាពរបស់គេ វាធ្វើឲ្យតូចប្រឹងរំកិលខ្លួនគេចដោយឯកឯងទោះមាត់ធ្លាប់និយាយថាមិនខ្លាចគេក៏ដោយ។ មាឌធំដំបងដែលធំជាងខ្លួននាយ២ ៣ដងរួមទាំងសាច់ដុំដែលគ្របដណ្ដប់លើរាងកាយគេទាំងស្រុងនោះ វាធ្វើឲ្យនាយមិនញាប់ញ័រ មិនញញើតមិនបាន។
"ចង់រត់ទៅណាហាស?"
"អាយ៎ លែង! អាថោកទាប"
រាងតូចត្រូវគេចាប់កជើងជាប់ទាញទៅក្រោមទ្រូងរឹងមាំ រួចក៏ឱនមកសង្គ្រប់ថើបឈ្មុសឈ្មុលលើកញ្ចឹងករបស់ខ្លួន ធ្វើឲ្យនាយស្រែកជេរនិងទះតប់គេរហូតឈឺដៃខ្លួនឯង។
"យើងប្រាប់ថាឲ្យលែង!"
ឆ្លៀតពេលដែលគេកំពុងឈ្លក់វង្វេងនឹងរាងកាយរបស់ខ្លួន នាយតូចក៏លួចយកកាំបិតដែលខ្លួនបានលាក់សៀតនៅចង្កេះ យកទៅចាក់ចំដើមទ្រូងខាងឆ្វេងរបស់គេ។
"អា៎?"
ជុងហ្គុកសម្លឹងមុខអ្នកនៅខាងក្រោមមិនដាក់ភ្នែក ក្នុងចិត្តពោរពេញដោយភាពអស់សង្ឃឹមមិនស្មានថាមនុស្សដែលខ្លួនស្រលាញ់ព្យាយាមសម្លាប់នាយម្ដងហើយម្ដងទៀត។
"នេះមែនទេដែលខ្ញុំគួរទទួលបានបន្ទាប់ការស្រលាញ់ស្ម័គ្រស្មោះចំពោះចៅហ្វាយអស់រាប់ឆ្នាំ?"
"យើងមិនត្រូវការការស្ម័គ្រស្មោះរបស់ឯងទេ! ទៅស្លាប់ទៅឆ្កែអនាថា"
កាំបិតដែលនៅក្នុងដៃត្រូវថេយ៍សង្កត់ប្រឹងទម្លុះទ្រូងរបស់គេដែលវាទៅមិនរួច កាំបិតរបស់នាយអាចត្រឹមធ្វើឲ្យគេចេញឈាមដោយការរលាត់ស្បែកតិចៗប៉ុណ្ណោះ។
"ម៉េចនឹងអាចទៅ? អូយ!"
កាំបិតខ្លីត្រូវគេចាប់ក្រវាត់ចេញពីដៃបានយ៉ាងងាយស្រួលមុននឹងខ្លួនប្រាណស្រាលស្ញើកត្រូវគេលើកបីបោះទៅលើគ្រែមួយទំហឹងទាំងមិនថ្នមដៃ។
"ឯងគិតចង់ធ្វើស្អីយើង?"
ដល់ដំណាក់កាលដែលត្រូវគេចាប់បោះលើគ្រែប៉ុណ្ណឹងហើយនាយនៅតែមិនដឹងទៀតឬថាគេចង់បានអី ចង់ធ្វើអី?
"គឺចាក់អ្នកប្រុសវិញដើម្បីសកសឹកនោះអី"
"ចង់សម្លាប់យើងហេស កុំសង្ឃឹម!"
"ទេ! ខ្ញុំគ្រាន់តែចង់ឲ្យអ្នកប្រុសស្គាល់ការឈឺចាប់ខ្លះប៉ុណ្ណោះ"
ឃើញមុខកាំបិតសស្ញាចដែលគេកំពុងកាន់ វាធ្វើឲ្យនាយអត់នឹងញញើតមិនបានព្រោះទោះនាយមិនចេះស្លាប់តែនាយក៏ចេះឈឺចាប់ដូចគ្នា។ គិតហើយក៏ប្រើស្មារតីដែលនៅមាន ប្រឹងថយរត់គេចចេញពីគេតែនៅតែត្រូវគេចាប់កជើងបានដដែលរួចហើយក៏...
"អាក៎!"
នាយតូចស្រែកដោយការឈឺចាប់ពេលខ្លួនប្រាណត្រូវមុតដោយតែកាំបិតពេលគេប្រើដើម្បីកាត់បណ្ដាច់សម្លៀកបំពាក់ទាំងអស់ចេញពីខ្លួននាយ។
"កុំ... កុំចូលមក!"
ថេយ៉ុងលើកដៃមកបិទបាំងខ្លួនប្រាណសស្អាតដែលកំពុងននលគោកនៅចំពោះមនុស្សកំណាច។ តែថាខ្លួនប្រាណរបស់រលោងស្រិល ចាំងភ្នែកពេកហើយ ទោះបិទបាំងយ៉ាងណាក៏មិនជិតដែរ។
"ខ្លាចហើយ?"
ពេលដឹងថាគេរត់លែងរួចហើយ ជុងហ្គុកក៏ងើបឈរពេញកម្ពស់ស្រាតអស់សម្លៀកបំពាក់លើខ្លួន មុននឹងដើរសម្ដៅទៅមនុស្សខ្លួនតូចដែលកំពុងនៅលើគ្រែ។
ថេយ៉ុងចាប់ផ្ដើមភ័យសឹងស្លឈាមពេលឃើញអាវុធកំណាចដែលរឹងកំព្រឹសនោះចង្អុលមករកខ្លួន។ វាវែងហើយធំគួរឲ្យខ្លាចខ្លាំងណាស់ បើនាយមិនគេចពេលនេះ ថ្ងៃក្រោយប្រាកដជាពិការមិនខាន។
"កុំប៉ះពាល់យើង! អាចង្រៃ! អាក៎!"
ជើងដែលលើកចង់ធាក់គេត្រូវអ្នកកំលោះចាប់ជាប់រួចលើកដាក់លើស្មាជំនួស ហើយក៏ដៃម្ខាងទៀតក៏ចាប់កាន់ភាពរឹងមាំហួសខ្នាតរបស់ខ្លួនសម្រុកចូលច្រលតូចចង្អៀតទាំងហឹង្សា។
"អឹក!"
រាងតូចដកកចំហរមាត់ ប្រឹងពើងខ្លួនគេចពីភាពឈឺចាប់ដែលបុករុកពីផ្នែកខាងក្រោម។ ភាពឈឺចាប់មួយនេះ វាឈឺខ្លាំងប្រៀបដូចជាត្រូវគេចាប់ហែកសាច់ស្រស់ៗ ឈឺរហូតខ្លួនប្រាណនាយប្រែជារឹងអស់ហើយ។
"ស្រួលពេកដល់ថ្នាក់ភ្លេចពាក្យជេរផងហេស អឹម?"
"ហឹកៗ អឹក"
~ផឹបៗ
គ្រាន់តែគេបន្ថែមកម្លាំងចង្កេះបន្តិចទៀត រាងតូចក៏លែងមាត់លែងក ចាប់ផ្តើមស្រក់ទឹកភ្នែកទាំងក្ដីអាម៉ាស់និងឈឺចាប់ក្រៃលែង។
"ត្រូវមនុស្សដែលខ្លួនស្អប់បំពានបែបនេះ ឈឺចិត្តណាស់ហេសអ្នកប្រុសតូច?"
"ហឹកៗ ដកចេញទៅ ឈឺណាស់"
ផ្នែកខាងក្រោមរបស់នាយ វាតូចចង្អៀតពេលត្រូវគេបំពានដោយមិនថ្នាក់ថ្នម វាក៏ដាច់រលាត់ចេញឈាមមិនព្រមស្រាកស្រាន្ត។
"កាំបិតខ្ញុំតែជ្រុលចាក់ហើយ គឺមិនងាយដកនោះទេ"
"ហាស ឆ្កែអនាថាដូចឯង ! អាស! ឯងមានសិទ្ធិអីប៉ះពាល់យើង!"
ក្នុងពេលផ្នែកខាងក្រោមកំពុងត្រូវគេជ្រៀតជ្រែក ដើមទ្រូងនាយពេលនេះក៏មិនខុសគ្នាព្រោះកំពុងត្រូវគេបឺត ច្របាច់ពីម្ខាងទៅម្ខាងរហូតដល់នាយស្រកៀរពេញខ្លួន។
"ឆ្កែៗពេញមាត់ បើស្រលាញ់ឆ្កែយ៉ាងនេះ ផ្ញើកូនឆ្កែ៤-១០ នៅក្នុងពោះផង"
"អត់ទេ! ហឹកៗ លែងទៅ ហឹកៗ"
មិនមែននាយមិនចង់រើបម្រះទេ តែព្រោះតែចុកផ្នែកខាងក្រោម និងមានឈាមហូរខ្លាំងពេកទើបនាយគ្មានកម្លាំងអីទៅតវ៉ានឹងមនុស្សមាឌយក្សដូចជាគេបានត្រឹមដេកហូរទឹកភ្នែកឲ្យគេញាំញីរាងកាយតាមអំពើរចិត្ត។
"អឹម... បានហើយ អាស"
កាន់តែហាមគេកាន់តែសម្រុកដូចជាសេះចំបាំងរហូតដល់នាយតូចចុកអួលបានត្រឹមខាំមាត់លួចសម្លក់គេទាំងកំហឹងគុំគួនពេញទ្រូង។
"អាស ហាស លែង"
រាងក្រាស់ព្រមដកភាពរឹងមាំដែលប្រឡាក់ដោយកាកសំណល់នឹងឈាមចេញទាំងទឹកមុខមានក្ដីសុខបំផុត។
"មិនស្មានថាអ្នកបម្រើថោកទាបដូចជាខ្ញុំបានសាករបស់មានតម្លៃដល់ថ្នាក់នេះ"
"ហឹកៗ"
"វាមិនទាន់បញ្ចប់ទេ មកនេះ!"
"អាស៎ ចង់ធ្វើអី?"
មនុស្សខ្លួនតូចដែលកំពុងគេងយំជោគថ្ពាល់ត្រូវរាងក្រាស់ចាប់ច្របាច់មាត់ខ្លាំងៗមុននឹងឡើងលត់ជង្គង់ពីលើហើយញ៉ុកភាពមហិមារដែលប្រឡាក់ដោយកាកសំណល់ចូលទៅក្នុងមាត់គេទាំងកម្រោល។
"អឹម... ហឹម"
ថេយ៉ុងខក់រហូតហៀរទឹកភ្នែករហាម បានត្រឹមត្រកួតជើងនឹងកម្រាលពូកខ្វៃៗព្រោះរើមិនរួចឯដៃក៏ប្រឹងទះតប់ភ្លៅរឹងមាំឲ្យគេមេត្តាតែគេមិនស្ញើប នៅតែឃោរឃៅ ប្រឹងកម្រើកចង្កេះឲ្យនាយតូចកាន់តែវេទនាថែម។
"រសជាតិកាកសំណល់នេះយ៉ាងម៉េចដែរ ហ៊ឹម?"
អ្វីដែលគេធ្លាប់ធ្វើដាក់នាយ នាយនឹងតបស្នងសងទៅគេវិញទាំងអស់ តែនឹងសងតាមបែបរបស់នាយ។ បែបរំជើបរំជួល រំជួយគ្រែបែបនេះ វាពិតជាសមចិត្តនាយខ្លាំងណាស់។

To be continued 💗

ដោយសារមានអ្នកទាំងអស់គ្នា បាន admin ខំសរសេរដល់យប់🥲🥲 សង្ឃឹមថារឿងថ្មីនេះ នឹងមានអ្នកចូលចិត្តច្រើន 💗
ចូលចិត្តតួមួយណាដែរ? 🙄 នៅខាងណាឥឡូវហ្នឹង? 😝