ស្អប់បងដល់ឆ្អឹង ❤️‍🔥 [ENDED ✅]

Ch18: ផ្សំដំណេក 🫂

ពេលដែលគេចេញទៅបាត់ ថេយ៍គេងលក់មិនស្ងប់ឡើយ មិនមែនមកពីផ្ទះថ្មីពួកគេតែព្រោះគ្មានវត្តមានស្វាមីទៅវិញទេ។ យប់គេងមិនលក់ព្រឹកឡើងក៏ងើបទាំងឈឺក្បាល ធ្ងន់កណ្ដុកហើយក៏មិនដឹងថាមានភ្ញៀវមកផ្ទះតាំងពីពេលណា។
"វ៉ុនវូ មកមានការអី?"
"ហ៊ើយ! ខ្ញុំសរសើរបងណាស់ ស្វាមីកំពុងមានគ្រោះថ្នាក់ប៉ុណ្ណឹងហើយ បងនៅគេងលក់ទៀត?"
"គេមានគ្រោះថ្នាក់ហេស?"
នរណាថានាយគេងលក់? នាយក៏បារម្ភពីសុវត្ថិភាពគ្រប់គ្នាហើយក៏បារម្ភ... បារម្ភពីគេណាស់ដែរ។
"បិសាចនោះសូម្បីតែជើងខ្លាំងកម្រិតS ប្រចាំក្រុងមួយនោះក៏ទប់ទល់មិនបានផង បងគិតថាពួកគេអាចឬ?"
"ចុះគ្រប់គ្នាយ៉ាងម៉េចហើយ?"
"លឺថាទីក្រុងនោះខូចខាតមិនតិចទេ មនុស្សស្លាប់ច្រើននាក់ណាស់"
មកពីបែបនេះហើយ ទើបគ្រប់គ្នាចាកចេញទៅដោយមិនបាននាំវ៉ុនវូទៅជាមួយហើយពេលនេះគេក៏កើតទុក្ខមិនសុខចិត្ត ជាពិសេសគឺគិតដល់ប្រុសមាត់អត់គម្របម្នាក់ ខ្លាចថាគេមានរឿងអីណាស់ គេជាអ្នកវាយបើកមុខផង។
"ហើយមកប្រាប់ធ្វើអី?"
"ពួកយើងទៅរកពួកគេទៅ!"
"ថាម៉េច?"
ថេយ៉ុងស្ទើរតែមិនជឿថាមនុស្សដូចជាប្អូនជីដូនមួយខ្លួនស្មោះស្ម័គ្រនឹងមនុស្សប្រុសដល់ម្ល៉ឹង។ មិនគិតសម្ងំយកសុខខ្លួនឯងទេ បែជាចង់ទៅជួយគេ។
"ខ្ញុំនិយាយមែន បើបងមិនទៅ ខ្ញូំទៅម្នាក់ឯង"
"ឈប់!   ឯងជាព្រះបុត្រាណា៎ កុំទៅអី! ប្រយ័ត្នមានគ្រោះថ្នាក់"
"មិនបាច់មកបារម្ភទេ បើបងគ្មានចិត្តផងនោះ! ក្នុងនាមជាគ្រូពេទ្យទេវតា បងមិនខ្វល់ពីប្ដី មិនខ្វល់ពីប្អូន មិនខ្វល់ពីរាស្រ្ត បងចិត្តអាក្រក់ណាស់! ខ្ញុំទៅស្លាប់ម្នាក់ឯងក៏បាន"
ថាហើយ មនុស្សចិត្តខ្លាំងក៏ងើបក្រោសគិតចង់ចេញពីទីក្រុងនេះមែនទើបថេយ៍អត់មិនបាននឹងឃាំងឃាត់គេ មិនឲ្យគេធ្វើអីតាមចិត្តខឹង។
"ឈប់ភ្លាម! យើងទៅជាមួយឯង"
"ពិតមែនហេស?"
"អឹម!"
"ល្អណាស់ ហិហិ"
"តែសន្យាមកថាមិនធ្វើអីផ្ដេសផ្ដាស កុំសម្រុកទៅកន្លែងគ្រោះថ្នាក់ ដឹងទេ?"
"ខ្ញុំយល់ហើយ! បងប្រុសចិត្តល្អបំផុត"
ពេលនិយាយត្រូវគ្នា ពួកគេក៏ឱបរឹតគ្នាយ៉ាងណែនមុននឹងសម្រេចចិត្តចេញដំណើរ។ ត្បិតថាពីទីនេះទៅក្រុងនោះគឺឆ្ងាយគួរសមហើយផ្លូវគោកពោរពេញដោយគ្រោះថ្នាក់ខ្លាំងទៀតប៉ុន្តែសំណាងណាស់ដែលសម្ដេចប៉ាយល់ព្រមឲ្យសត្វវេទមន្តដែលជាហង្សទេព្វរបស់គាត់ជូនពួកនាយទៅដោយផ្ទាល់។
...
នៅទីក្រុងដែលក្រុមណាយធ្វើការឯណេះវិញ គ្រប់គ្នាកំពុងដុតដៃដុតជើងព្រោះតែបិសាចភ្នំអស់នោះវាយលុកមិនស្រាកស្រាន្តទាល់តែសោះ គ្នាវាក៏ច្រើនរាប់មិនអស់ហើយថែមទាំងតាន់ទៀតផងដូច្នេះពិតជាពិបាកទប់ទល់ខ្លាំងណាស់។
"វាយបើកផ្លូវឲ្យយើង យើងត្រូវការចម្ចាត់មេរបស់វា"
ជុងហ្កុកចាប់ផ្ដើមវាយលុកចូលទៅរកមេរបស់ពួកវាដើម្បីបញ្ចប់សង្គ្រាមឲ្យបានលឿនបំផុតតាមដែលអាចធ្វើបាន មិនអ៊ីចឹងទេមានមនុស្សច្រើនណាស់ដែលរងគ្រោះដោយសារបិសាចអស់នោះមិនថាកូនក្រុមរបស់នាយឬប្រជាជនស្លូតត្រង់។
"ឆាប់ចូលទៅ!"
កងទ័ពថ្មអស់នោះមិនសូវខ្លាំងប៉ុន្មានពិតមែន តែព្រោះពួកវាមានគ្នាច្រើនពេកជេយ៉ុនក៏ពិបាកក្នុងការប្រើវេទមន្តទប់ទល់ជាមួយវាដែរតែសំណាងហើយដែលមានវ៉ុនវូចូលមកជួយទាន់។ គ្រាន់តែគេក្រវាសដាវតែបន្តិច បិសាចអស់នោះក៏ដេកដួលងាប់អស់ជាច្រើន។ ចំណែកជុងហ្គុកបានឱកាសនេះហើយក៏ស្ទុះចូលទៅកម្ចាត់មេបិសាចថ្មភ្នំនោះទាល់តែបានសម្រេច។
"ពួកយើងឈ្នះហើយ"
ជុងហ្គុកប្រើដាវជាជំហរដើម្បីទប់ខ្លួនមិនឲ្យដួលក្រោយពេលប្រើកម្លាំងខ្លាំងពេកពេលប្រយុទ្វអម្បាញ់មិញ។ តែភ្លាមៗនាយស្រាប់តែក្រោកឡើងដើរមើលជុំវិញព្រោះមិនឃើញវត្តមានអ៊ុនវូនៅម្ដុំនេះ ឬមួយគេមានគ្រោះថ្នាក់អី?
"អ៊ុនវូ?"
សម្លេងស្រែករបស់នាយធ្វើឲ្យមិត្តឯទៀតចាប់ផ្ដើមឆ្លេឆ្លាស្វែងរកគេហើយបន្តិចក្រោយមកក៏បានឃើញគេដេកដួលក្នុងថ្លុកឈាមទាំងសន្លប់មិនដឹងស្មារតី។
"អ៊ុនវូ! ដឹងខ្លួនឡើង!"
សភាពរបស់គេ នាយមិនគិតថាគេអាចដឹងខ្លួនឡើងវិញបាននោះទេប៉ុន្តែភ្លាមនោះស្រាប់តែមានពន្លឺផ្លេកៗពណ៌បៃតងជាច្រើនធ្លាក់មកពីលើមេឃហើយពន្លឺនោះក៏ចាប់ផ្ដើមជួយព្យាបាលគ្រប់គ្នាដែលនៅទីនេះបន្តិចម្ដងៗរហូតធ្វើឲ្យអ្នកដែលរបួសស្រាលក៏ជាសះស្បើយ អ្នករបួសធ្ងន់ក៏ប្រែជាធូរស្រាលហើយមនុស្សជិតស្លាប់ក៏ដឹងខ្លួនឡើងវិញរួមទាំងអ៊ុនវូផងដែរ។ អ្នកដែលមានថ្វីដៃខ្លាំងពូកែ អាចព្យាបាលមនុស្សជាច្រើនក្នុងពេលតែមួយបែបនេះ គ្មាននរណាក្រៅពីថេយ៉ុងនោះទេ។
"ឯងយ៉ាងម៉េចហើយ អ៊ុនវូ?"
"មិនអីទេ"
ជុងហ្គុកតាមមើលពន្លឺពណ៌បៃតងចែងចាំងដែលធ្លាក់មកពីលើនោះមិនដាក់ភ្នែករហូតវាប្រែក្លាយជារូបរាងមនុស្សម្នាក់ទៀត។ ពេលគេបែមករករាងក្រាស់ក៏តាមមើលគេរហូតភ្លឹកស្មារតី មិនថាតែនាយទេគ្រប់គ្នានៅទីនេះសុទ្ធតែយល់ថាគេប្រៀបដូចទេវតាដែលចុះមកប្រោសជីវិត។ គ្រប់ជំហានដែលគេដើរមក ធ្វើឲ្យអ្នកនៅជិតនោះកាន់តែជាសះស្បើយថែមមួយកម្រិតទៀត។ បើគ្មានវត្តមានគេ មិនដឹងថាមិត្តនាយនិងប្រជាជនដែលរងគ្រោះទៅជាយ៉ាងណានោះទេ។
"ផឹកថ្នាំនេះសិនទៅ"
ពេលឃើញអ្នករបួសធ្ងន់ធ្ងរ រាងតូចក៏ហុចថ្នាំព្យាបាលរបួសខាងក្នុងឲ្យពួកគេម្នាក់មួយគ្រាប់ទៀតហើយក៏ដល់វេនរបស់អ៊ុនវូដែលគេមើលទៅវិះនឹងបាត់បង់ជីវិតទៅហើយ។
"សំណាងហើយដែលគេមានអ្នកចាំថែរក្សាការពារ មិនអ៊ីចឹងមិនដឹងថាមានជីវិតរស់ឬអត់ទេ"
បន្ទាប់ពីព្យាបាលអ៊ុនវូឲ្យដឹងខ្លួនហើយ ថេយ៉ុងក៏ឲ្យថ្នាំក្រុមពួកគេម្នាក់មួយគ្រាប់បន្ថែមទៀតដើម្បីបង្កើនថាមពលមកវិញ លើកលែងតែស្វាមីថ្មីថ្មោងដែលរាងតូចគិតចុះគិតឡើងបែបមិនចង់ឲ្យ។
"លោកប្រធានក្រុម អង្គុយចុះមកចាំពួកយើងព្យាបាលឲ្យ"
មើលទៅដូចនាយស្មានមិនខុសមែន មកដល់ទីក្រុងនេះទៅហើយនៅមានស្រីៗតាមដូចស្រមោច។ ណ្ហើយចុះ! គេប្រហែលមិនត្រូវការនាយឲ្យជួយនោះទេ។
~វូសៗ
សម្លេងព្រុសរបស់កូនឆ្កែនៅជិតខ្លួនធ្វើឲ្យរាងតូចលែងចាប់អារម្មណ៍រឿងរបួសស្វាមី បែលើកបីវាឡើងមកត្រកងថ្នមៗហើយថែមទាំងបញ្ចុកថ្នាំមួយគ្រាប់ឲ្យវាដើម្បីឌឺប្ដីដែលនៅជិតនេះផង។ តាមថាសល់ថ្នាំមួយគ្រាប់នេះគួរណាតែឲ្យគេនោះទេ តែឥឡូវនេះយល់ថាលែងចាំបាច់ហើយ ឲ្យឆ្កែវិញប្រសើរជាង។
សកម្មភាពរបស់ថេយ៍ រាងក្រាស់តាមមើលគ្រប់ជំហានតែមិនបានមាត់តវ៉ា ត្រឹមគេមករកនាយដល់ទីនេះមិនថាព្រោះហេតុផលអ្វីក៏ដោយនាយក៏រំភើបណាស់ទៅហើយ។
"ទីនេះបាក់បែកអស់ហើយ ប្រុងឲ្យពួកយើងសម្រាកត្រង់ណា?"
វ៉ុនវូចាប់ផ្ដើមរករឿង កើតទុក្ខមិនសុខចិត្តពេលនៅជុំវិញនេះសុទ្ធតែព្រៃទាំងអស់ហើយណាមួយទម្រាំដោះស្រាយគ្រប់យ៉ាងបាន វាក៏យប់ណាស់ហើយ ម្នាក់ៗគ្មានកម្លាំងដើររកកន្លែងស្នាក់នៅល្អជាងនេះទៀតទេ។
"ពួកយើងបោះតង់នៅជិតនេះ"
មីនឃ្យូព្យាយាមពន្យល់ដែរតែមនុស្សរឹកធំ ស្គាល់តែស្រណុកដូចជាវ៉ុនវូមិនព្រមស្ដាប់នោះទេ។
"យើងមិនដេកក្នុងព្រៃទេ! បងជីដូនមួយជួយនិយាយជាមួយលោកគ្រូបន្តិចទៅ"
រាងតូចក៏មិនអាចកាន់ជើងគេបានដែរព្រោះមើលតាមស្ថានការណ៍គ្រប់គ្នានឿយហត់ខ្លាំងណាស់សូម្បីតែគេ។
"ពួកយើងគេងក្នុងតង់មួយយប់សិនទៅ ព្រឹកឡើងចាំគិតទៀត"
សម្រេចបែបនោះទៅហើយ គ្រប់គ្នាក៏រូតរះធ្វើដំណើរថ្មើជើងដើម្បីរកកន្លែងគួរសមបោះជុំរុំរួមគ្នា។
"អា៎ ផ្លួវនេះសុទ្ធតែភក់"
ថេយ៉ុងមិនចង់ឈានជើងដើរទៅណាទាល់តែសោះព្រោះមិនចង់ប្រឡុកប្រឡាក់ រឹតតែខ្លាចស្បែកជើងនិងសម្លៀកបំពាក់ថ្លៃៗរបស់ខ្លួនប្រឡាក់អស់។
"អុ៎ ធ្វើអីហ្នឹង?"
រាងក្រាស់មិនបាននិយាយអ្វីទាំងអស់ សុខៗក៏លើកបីនាយឡើងដើរកាត់ទឹក កាត់ភក់ទាំងនៅលើខ្នងមានអីវ៉ាន់សំពីងសំពោងច្រើនណាស់ទៅហើយ។
"ខ្លាចអូនប្រឡាក់ជើង"
នាយតូចលែងតវ៉ាព្រមឱបកគេជាប់ក្នុងពេលដែលគេក៏ក្រសោបនាយណែនដូចគ្នា។ នាយដឹងថាគេហត់ គេកំពុងរងរបួសតែមកដល់ពេលនេះទៅហើយគេនៅបារម្ភពីនាយសូម្បីតែរឿងតូចតាចទៀត។ កំពុងសម្ដែងឬមួយមិនមែន?
"រួចរាល់ហើយ!"
ពេលរៀបចំតង់បានរួចរាល់ ទើបជុងហ្គុកហៅថេយ៍ឲ្យចូលទៅខាងក្នុងពិនិត្យសភាពរៀបរយថាពេញចិត្តឬអត់។ តែរឿងមួយទៀតដែលថេយ៉ុងមិនពេញចិត្តនឹងការមកដេកនៅកណ្ដាលព្រៃនេះគឺការមិនទាន់ងូតហ្នឹងហើយ។
"កុំប្រាប់ថាត្រូវទៅងូតនៅក្នុងបឹងនេះណា? ខ្ញុំមិនទៅទេ"
"មិនអីទេ បងងូតកំដរអូនតាស"
"មិនងូតទេ ត្រជាក់ណាស់ហើយល្ហល្ហេវទៀត"
"អ៊ីចឹងអូនចាំនៅទីនេះហើយ បងដងទឹកឲ្យអូនងូត"
ដឹងថាថេយ៍ជាមនុស្សរឿងច្រើនហើយតាមតែចិត្តខ្លួនឯងតែគេនៅតែស្របតាមដែលមិនរអ៊ូអ្វីបន្តិច។ទង្វើរល្អៗរបស់គេវាធ្វើឲ្យថេយ៍ចាប់ផ្ដើមទន់ចិត្តបន្តិចម្ដងៗដោយមិនដឹងខ្លួនតែក៏មិនព្រមទទួលស្គាល់អារម្មណ៍ខ្លួនឯង បែបខួរក្បាលកំពុងប្រឆាំងនឹងបេះដូងថាមិនអាចគិតគេក្នុងផ្លូវល្អបានហើយក៏មិនត្រូវចិត្តទន់ចំពោះគេដាច់ខាត។
បន្ទាប់ពីនាយតូចងូតទឹកផ្លាស់សម្លៀកបំពាក់ថ្មីហើយរួចរាល់ ក៏ឃើញថាមនុស្សមាឌមាំសម្ងំគេងមុនបាត់ទៅហើយ។ ហើយឲ្យនាយគេងយ៉ាងម៉េចទៅបើទីនេះគ្មានពូកទន់ៗ គ្មានម៉ាស៊ីត្រជាក់ផងហ្នឹង?
"គេងលើបងមក"
នាយស្មានថាគេគេងបាត់ហើយតាស តែសុខៗក៏ស្រាប់តែមកបញ្ចេញសំឡេង។ ពេលគេបើកភ្នែកហុចដៃមករក ថេយ៍ក៏សម្រូតខ្លួនទៅគេងលើដើមទ្រូងគេភ្លែតព្រមតាមសំណើរគេ។
"រឹងៗ ពិបាកគេងណាស់"
"ចង់និយាយពីខាងលើឬខាងក្រោម?"
"មនុស្សឆ្កួត"
បើមិនបានញ៉ោះ ធ្វើបាបនាយគេបាយមិនឆ្ងាញ់ ដេកមិនលក់ទេយ៉ាង។ សម្ដីឈ្លើយៗបែបនេះ គួរឲ្យគក់ណាស់។
"អូយ៎ បងឈឺ"
"ស្បែករឹងដូចដែក ចេះឈឺដែរហេស?"
"ពេលនេះឈឺពេញខ្លួន"
ថេយ៉ុងទម្លាក់ទឹកមុខបន្តិចក្រោយដឹងថាគេមិនបាននិយាយលេងព្រោះខ្លួនប្រាណរបស់គេនៅមានជាំច្រើនកន្លែងហើយរបួសក៏ប្រហែលមិនទាន់ជាដូចគ្នា។ អ្នកព្យាបាលអស់នោះ គ្មានថ្វីដៃទាល់តែសោះ។
"ឥឡូវបានធូរខ្លះទេ?"
ពេលបាតដៃស្រឡូនលើកដាក់លើថ្ពាល់របស់គេ ពន្លឺបៃតងផ្លេកៗក៏លេចឡើងម្ដងទៀតហើយខ្លួនរបស់រាងក្រាស់ក៏ចាប់ផ្ដើមមានកម្លាំងដូចដើមត្រឹមការបានស្រូបយកថាមពលតិចតួច។
"ជាដាច់តែម្ដង មានកម្លាំងព្រឹស ដូចលែងចង់គេង"
~ផាច់
"កុំគិតផ្ដេសផ្ដាស ឆាប់គេងភ្លាម"
ត្រូវមួយកំភ្លៀងនេះហើយគឺកាន់តែស្វាងលែងចង់គេងតែម្ដង តែចង់ធ្វើអ្វីផ្សេងដូចជាធ្វើអ្នកដែលនៅជិតនេះ។
"ពួកយើងមិនទាន់ផ្សំដំណេកទេណា៎ ប្រពន្ធសម្លាញ់"
"គ្មាននរណាមកផ្សំដំណេកក្នុងព្រៃនោះទេ"
"សុំតែមួយក៏មិនបានដែរហេស?"
"មួយស្អី? មនុស្សត្រេកកាម! កុំចង់មកបោក"
ដូចជាគេហ្នឹងហេស ត្រឹមតែមួយស្កប់ស្កប់? រាល់ដងយ៉ាងតិចណាស់ក៏៤-៥ដែរ មិនជឿទេ!
"អូនដឹងចិត្តបងដល់ហើយ សមជាប្រពន្ធបងមែន"
"លែង! កុំប៉ះ! ខ្ញុំខំជួយលោកណា៎"
"ផ្សំដំណេកនៅទីនេះហើយ ទុកថាផ្លាស់ប្ដូរបរិយាកាស"
"អាស អត់ទេ"
វិនាទីដែលគេក្រលាស់ខ្លួនឡើងទ្របលើនាយវិញនោះ នាយក៏ដឹងខ្លួនថាគេចទៅណាលែងរួចហើយបើស្រែកឲ្យគេជួយពេលនេះក៏មិនបានព្រោះពួកគេក្លាយជាប្ដីប្រពន្ធនឹងគ្នាស្របច្បាប់ គ្មាននរណាមកជឿថាប្ដីរំលោភប្រពន្ធទេ។
"បងធ្វើតិចៗទេ ទុកចិត្តចុះ"
"អឹម ហឹម"
ដៃម្ខាងលើកបំបិទមាត់ភរិយាមុខស្រស់ឯដៃម្ខាងទៀតកំពុងចាប់ចង្កេះតូចជាប់ប្រឹងសម្រុកថ្នមៗតែជ្រៅៗរហូតធ្វើឲ្យអ្នកដែលរងគ្រោះមិនស្រក់ទឹកភ្នែកមិនបាន។ មិនមែននាយមិនចង់លើកលែងឲ្យទេ តែខ្លួនប្រាណថេយ៉ុងទាក់ទាញពេកពេលបានប៉ះពាល់ ផ្ដេកផ្ដិតជិតគ្នា នាយក៏ចាប់មានអារម្មណ៍ពុះកញ្រ្ជោលឡើងភ្លែត មិនរើសទីកន្លែង។
"ស្រួលដល់ហើយ ប្រពន្ធសម្លាញ់"
"អឹម ហឹកៗ"
"ថ្ងូរតិចៗ ប្រយ័ត្នមានគេលឺ"
ក្រោយពីគម្រាមប្រពន្ធហើយ នាយក៏ចាប់ផ្ដើមសម្រុកកាន់តែញាប់ទៅៗ ខ្លាំងទៅៗដោយសារតែតណ្ហាបាំងមុខ ក៏ភ្លេចអ្វីគ្រប់យ៉ាងនៅជិតខ្លួនទាំងអស់។ បើអ្នកដែលដើរកាត់តង់របស់ពួកគេ ប្រាកដជារត់បះសក់តែម្ដងព្រោះតែតង់រង្គោះរង្គើនិងសម្លេងស្រែកថ្ងួចថ្ងូរឥតល្ហែ។

To be continued 💗

Admin  ចង់ផុសរាល់ថ្ងៃ ចង់ផុសមួយថ្ងៃ4-10 ភាគតាមអីដែលអ្នកទាំងអស់គ្នាសំណូមពរណាស់តែសរសេរអត់ទាន់ 🤧🤧ចឹងហើយ តាមសម្រួលទៅណា ណាមួយរវល់ធ្វើការដែរ ចឹងអត់សូវបានសរសេរទេ 😚😚