ស្អប់បងដល់ឆ្អឹង ❤️‍🔥 [ENDED ✅]

Ch28: អូនសុំទោស អូនខុសហើយ

តាំងពីព្រឹកដល់ថ្ងៃថ្មើរនេះ ក្នុងទីក្រុងខាណាដិទាំងមូលកំពុងតែអ៊ូអរ ប្រជាជនទាំងអស់បានជុំគ្នាមកតម្រង់ជួរសងខាងផ្លូវតាំងពីមាត់ទ្វារក្រុងដើម្បីចាំទទួលក្រុមណាយនិងក្រុមកម្ចាត់បិសាចខ្លាំងពូកែពីទីក្រុងផ្សេងទៀត។
ដើមហេតុព្រោះតែការទស្សទាយដែលធ្វើឡើងនៅថ្ងៃចម្រើនព្រះជន្មរបស់ព្រះអង្គថាបិសាចនឹងចេញមកអុកឡុកក្នុងទីក្រុងនេះថែមទាំងយាយីដល់ដំណាក់ព្រះអង្គផងដែរ។ រឿងនេះធ្វើឲ្យអ្នកទាំងអស់គ្នាត្រូវតែប្រញាប់មកការពារនិងដាក់ផែនការកំចាត់បិសាចនោះឲ្យបាន។
"ទីក្រុងនេះស្រស់ស្អាតមិនប្រែសោះ"
ថេរីសម្លឹងមើលទៅជុំវិញសែននឹករលឹកដល់ផ្ទះរបស់ខ្លួនតែបែជាគ្មានមុខអីហ៊ានត្រឡប់ទៅវិញ។ ត្បិតថានាងដើរជាមួយក្រុមណាយយកឈ្មោះខាណាដិសាងគុណសម្បត្តិជាច្រើនឲ្យគ្រួសារតែនាងនៅតែខ្លាចថាគ្រប់គ្នាមិនព្រមទទួលស្គាល់ក្រោយរឿងហេតុកាលនោះបានកើតឡើង។
"កុំគិតច្រើនអី ល្ងាចនេះពួកយើងមានប្រជុំផង កុំឲ្យបែកអារម្មណ៍"
ជេយ៉ុនមើលដឹងថានាងសោកសៅទើបចូលមកលួងលោម។ នាយចង់ឲ្យនាងបានសមបំណង ចង់នាំនាងទៅគោរពប៉ាក្មេកដែរតែពេលនឹកដល់ទង្វើព្រៃផ្សៃរបស់គាត់ នាយក៏លែងចង់ឲ្យថេរីទៅវិញ។ នាយខ្លាចថាថេរីប្រែដូចជាបងប្រុសរបស់នាងអ៊ីចឹង។
ការប្រជុំនេះ ដើមឡើយត្រូវធ្វើឡើងនៅពេលថ្ងៃទេតែពេលលឺថាម្ចាស់តូចដែលដំណាងឲ្យទីក្រុងនេះបដិសេធថារវល់បែបនេះបែបនោះទើបលើកមកល្ងាចវិញតែពេលដល់ម៉ោងកំណត់ហើយបែរជាមិនទាន់បង្ហាញខ្លួនធ្វើឲ្យគ្រប់គ្នាអង្គុយចាំយ៉ាងយូរ។ គេគ្រប់គ្នាមើលទៅមិនសូវក្រហល់ក្រហាយទេ ណាស់តែអ្នកដែលនៅក្បាលតុប៉ុណ្ណោះដែលអង្គុយលែងសុខ ចាប់ផ្ដើមមួរម៉ៅសសឹងតែផ្ទុះ។
~តុកៗ
"ម្ចាស់តូចមកដល់ហើយ"
"សុំទោសទាំងអស់គ្នា អធ្យាស្រ័យផងដែលឲ្យរង់ចាំ"
រាងតូចដែលបង្ហាញខ្លួនឡើងជាមួយអាវរងាររោមសាត់ពណ៌សវែងអូសដីរបស់ខ្លួនធ្វើឲ្យម្នាក់ៗអង្គុយឆ្កឹងសម្លឹងមិនដាក់ភ្នែក ជាពិសេសគឺថ្ពាល់ប៉ោងៗដែលឡើងក្រហមដោយសារអាកាសធាតុត្រជាក់ពីខាងក្រៅនិងសក់វែងដល់កញ្ចឹងកដែលមានជាប់ព្រិលតិចៗ។ មើលយ៉ាងណាក៏យល់ថាមិនមែនមនុស្សដែរ។ សារភាពថាគេស្អាតតែគ្រប់គ្នាសុទ្ធតែដឹងថាគេជាមនុស្សរបស់អ្នកណា។
"លឺថាម្ចាស់តូចដូចជាលែងលះគ្នាហើយ..."
"កុំមាត់លឺពេក ប្រយ័ត្ន!"
~ផាំង
"អាចប្រជុំបានហើយឬនៅ?"
សម្លេងគោះតុខ្លាំងៗរបស់អ្នកក្បាលតុធ្វើឲ្យគ្រប់គ្នាស្ងាត់ស្ងៀមលែងចចែកវែកញែករឿងគ្រួសារអ្នកដទៃ។ ចំំណែកថេយ៍វិញបានត្រឹមមើលទៅរឹកពាប្រងើយកណ្តើយរបស់ស្វាមីខ្លួនដោយទឹកភ្នែករលីងរលោង។ រូបរាងគេមិនប្រែប្រួលសោះនៅតែសង្ហាដូចដើមគ្រាន់តែសក់គេដុះវែងដល់កញ្ចឹងកទៅហើយ។ ឬមួយគេមិនដែលកាត់សក់ទេតាំងពីបែកនាយមក?
"ក្រុមរបស់យើងនិងបន្តដាក់រាយប៉ាយពេញទីក្រុងដើម្បីសុវត្ថិភាពប្រជាជនក៏ដូចជាមើលស្ថានភាពផងដែរ ដូច្នេះពួកយើងនឹងដឹងមុនបើមានការវាយប្រហារណាមួយកើតឡើង"
"លោកប្រធានក្រុម! ចុះពួកយើងវិញនោះ?"
"អ្នកកម្រិតAនិងSទាំងអស់ត្រូវបំបែកគ្នាជាក្រុមទៅប្រចាំការតាមទីតាំងមួយៗដែលខ្ញុំកំណត់
ដើម្បីងាយស្រួលការពារពេលមានបិសាចលេចឡើង"
"ល្អណាស់"
"ខ្ញុំយល់ស្រប"
ពេលជុងហ្គុកលើកផែនការនេះឡើង គ្មាននរណាម្នាក់ដែលបដិសេធនោះទេ។ ហើយយ៉ាងណាមិញគ្រប់គ្នាក៏បានដឹងពីសមត្ថភាពរបស់គេ បើមានបញ្ហាអីមែននោះ ប្រាកដជាគេអាចទៅជួយទាន់ពេលមិនខាន។
"ខ្ញុំសុំបដិសេធ!"
ថេយ៉ុងលើកដៃជំទាស់នឹងបញ្ជារបស់គេធ្វើឲ្យគ្រប់គ្នាចាប់ផ្ដើមធ្វើខ្លួនមិនត្រូវនិងកាន់តែច្បាស់ចិត្តថាពួកគេលែងលះគ្នាមែន។
"មានអីចង់តវ៉ា?"
"អ្នកដទៃទៀតទៅចុះហើយក្រុមរបស់ខ្ញុំក៏នឹងចូលរួមដូចគ្នាប៉ុន្តែខ្ញុំមិនអាចទៅតាមទីតាំងដែលលោកប្រធានបានកំណត់ទេ ខ្ញុំសុំនៅផ្ទះដូចដើម"
លឺការស្នើសុំរបស់ថេយ៍ នាយធំក៏មិនបានប្រកែកអ្វីដែរគ្រាន់តែងាកសម្លក់គេបន្តិច គិតថាគេជាមនុស្សរឿងច្រើន មុននឹងយល់ព្រមប៉ុណ្ណោះ។
"បាន! មាននរណាចង់សុំអីទៀតទេ?"
"គ្មានទេ"
"បើគ្មានទេ ពួកយើងរំសាយទៅ"
ត្បិតថាម្នាក់ៗងើបចេញអស់ហើយតែរាងតូចនៅតែមិនទាន់ដើរចេញពីបន្ទប់ធ្វើការរបស់គេនៅឡើយ។  នាយនៅក្រឡេកមើលជុំវិញទីនេះមិនដាក់ភ្នែកហើយចាំបានយ៉ាងច្បាស់ថាពួកគេទាំងពីរធ្លាប់ធ្វើស្អីខ្លះនៅទីនេះ។
"ចេញបានហើយ! មិនលឺទេហេស?"
"អូនមានរឿងចង់និយាយជាមួយបងតែពីរនាក់"
"ក្រៅពីរឿងការងារ ពួកយើងដូចជាគ្មានអីត្រូវនិយាយជាមួយគ្នាទៀតទេ"
ពាក្យសម្ដីសោះកក្រោះ គ្មានភាពផ្អែមល្ហែមដូចមុនវាបាត់បង់អស់ទៅហើយ សូម្បីតែមុខក៏គេមិនខ្ចីមើលនាយដែរ គេប្រហែលខឹងស្អប់នាយណាស់ហើយ តើធ្វើយ៉ាងម៉េចទៅ?
"អូនសុំទោសផងដែលធ្វើរឿងមិនល្អដាក់បង"
"មិនចាំបាច់ទេ ឈប់រំលឹកទៅព្រោះពួកយើងលែងត្រូវជាអ្វីនឹងគ្នាហើយ"
ជុងហ្គុកបែមកសម្លឹងមនុស្សខ្លួនតូចជាពិសេសត្រង់ក្បាលពោះរាបស្មើរបស់គេ វាសបញ្ជាក់ឲ្យឃើញថាគេពិតជាដាច់ចិត្តទម្លាក់កូនខ្លួនឯងចោលពិតមែន។
"តែបើតាមច្បាប់ពួកយើងនៅតែជាប្ដីប្រពន្ធនឹងគ្នា អូនមិនទាន់បានស៊ីញ៉េលែងលះនឹងបងទេ"
"ហេតុអី? ម៉េចមិនព្រមលែងឲ្យដាច់ៗទៅ ឬមួយអូននៅចង់បានអីពីបងទៀត?"
ពេលរាងក្រាស់ដើរមកជិត ប្រើសំណួរដាក់គំនៀបដូច្នេះ ថេយ៍ក៏រអៀសខ្លួនត្បិតនាយពិតជាមានរឿងចង់ពឹងគេពិតមែនតែនោះមិនមែនជាហេតុផលដែលខ្លួនមិនព្រមលែងលះទេ។
"តាមពិតអូន... អូនពិតជាមានរឿងចង់ឲ្យបងជួយមែន ប៉ុន្តែ..."
"ហឹស! ពិតជាស្មានមិនខុសមែន បើគ្មានរឿងអី អូនម៉េចនឹងអាចនឹកឃើញប្ដីល្ងង់ម្នាក់នេះទៅ"
ទោះគេនិយាយត្រគោះបោះបោក តែមួយម៉ាត់ៗវាបង្កប់ដោយការឈឺចាប់។ នាយមិនចង់ឃើញគេបែបនេះ វាពិតជាពិបាកទ្រាំខ្លាំងណាស់។
"បងយល់ច្រលំហើយ អូនមិនបានមានន័យបែបហ្នឹងទេ"
"និយាយឲ្យចប់ៗមកថាត្រូវការអីទៀត?"
"គឺ... គឺអូនសង្ស័យថាសម្ដេចប៉ាត្រូវបិសាចគ្រប់គ្រប់ទើបចង់មករកបងឲ្យជួយ"
"..."
"អូនដឹងថាបងនៅខឹងអូនប៉ុន្តែយល់ដល់ពួកយើងជាប្ដីប្រពន្ធនឹងគ្នា បងអាចជួយអូនម្ដងនេះទៀតបានទេ?"
កែវភ្នែកស្រទន់ដែលមើលមកនាយធ្វើឲ្យបេះដូងដែលរឹងកំព្រឹសចាប់ផ្ដើមលោតញាប់សារជាថ្មី។ នាយដឹងខ្លួនថាកំពុងចាញ់ប្រៀបគេ ចាញ់ទឹកភ្នែកនិងកែវភ្នែកទន់ភ្លន់មិនដឹងអីមួយគូនេះ ប៉ុន្តែនៅតែប្រឹងធ្វើចិត្តធ្ងន់ក្រវាសដៃដែលគេកំពុងតាមតោងនាយទាល់តែបាន។
"ប្ដីប្រពន្ធ? ប្រពន្ធឯណាចង់សម្លាប់ប្ដីខ្លួនឯងម្ដងហើយម្ដងទៀត?"
"ជុង! ហឹកៗ អូនសុំទោស តែអូនចង់សុំអង្វរបង បងទៅជួយគាត់ផងទៅ អូនសន្យាថាអូននឹងព្រមលែងលះឲ្យបង មិនពាក់ព័ន្ធនឹងបងទៀតទេ"
គំនិតនាយគឺចង់ឱ្យគេបានសមបំណងហើយក៏មិនហ៊ានរៀបចំផែនការធ្វើបាបគេទៀតដែរ។ តែគេវិញបែជាគិតថានាយប្រើប្រាស់គេអស់ចិត្តអស់ចង់ហើយក៏លែងលះគេចោលតែម្ដង។
"ទៅវិញទៅ! បងគ្មានហេតុផលអីត្រូវជួយមនុស្សចិត្តខ្មៅដូចអូនទេ" 
"ហឹកៗ លោកប្ដី! លោកប្ដីកុំទៅអី"
ពេលគេដាច់ចិត្តចង់ដើរចេញ ថេយ៍ស្រាប់តែលត់ជង្គង់អង្វរព្រមទាំងឱបជើងជាប់មិនព្រមឲ្យទៅណា។ នាយដឹងថាធ្វើបែបនេះគឺគ្មានភាពជាខ្លួនឯងតែនាយអស់ជម្រើសហើយ។ នាយចង់បានគេមកវិញ ចង់ឲ្យគេលើកលែងទោសហើយថែមទាំងចង់ឲ្យគេជួយខ្លួនទៀតផង។ តើវាច្រើនពេកដែរទេ?
"អូនខុសហើយ អូនសុំទោសលោកប្ដី តើអូនគួរធ្វើបែបណាទើបបងព្រមលើកលែងឲ្យអូន?"
គ្រប់ទង្វើដែលនាយបានធ្វើតាំងពីដើមមកគឺអាក្រក់ឃោរឃៅនិងអាត្មានិយមខ្លាំងណាស់។ ដឹងខ្លួនថាទោះចង់តបស្នងបែបណាក៏សងគេមិនអស់ដែរ។
"ហឹកៗ បងប្រាប់អូនមក ឲ្យតែអូនអាចធ្វើបាន អូននឹងធ្វើជូនបង"
"អូនហ្នឹងហេស? ក្រៅពីលើកជើងឲ្យប្ដី អូនចេះអីខ្លះ? អូនដែលធ្វើស្អីខ្លះដើម្បីបងក្រៅពីរឿងលើគ្រែ?"
ពេលលឺសម្តីស្វាមីតិះដៀល មើលងាយខ្លួនដល់ថ្នាក់នេះ នាយក៏ចេះខឹង ចេះអន់ចិត្ត ដឹងហើយថានាយជាមនុស្សស្រលាញ់កិត្តិយសតែគេនៅថាស្ដីមិនប្រណីសោះទើបជូតទឹកភ្នែកនិងតបតទៅគេវិញទាំងអណ្តឺតអណ្ដក។
"មែនហើយ! អូនចេះតែប៉ុណ្ណឹង ក្រែងបងក៏ពេញចិត្តមិនអ៊ីចឹង?"
"ហើយយ៉ាងម៉េច? លើកនេះចង់យកខ្លួនមកប្ដូរទៀតហើយហេស?"
បើជ្រុលជាគេមើលងាយដល់ថ្នាក់នេះ រាងតូចក៏មិនចង់ចាញ់ចិត្ត ងើបឈរដោះអាវក្រៅលើខ្លួនចេញឌឺដងទៅគេនៅសល់តែអាវរឹបរាងមួយប៉ុណ្ណោះ។
"បើធ្វើឲ្យបងសប្បាយចិត្តបាន ព្រមតាមសំណើរបស់អូន អូនព្រម! ព្រោះដូចដែលបងថា អូនចេះតែលើកជើងឲ្យបងស្រាប់ហើយ"
"អូនពិតជាហ៊ានមែន!"
នាយមិនស្មានសោះថាបែកគ្នាត្រឹមតែប៉ុន្មានខែ រូបរាងគេប្រែជាល្អឥតខ្ចោះដល់ម្លឹង។ ដើមទ្រូងដែលរីកធំច្រាលជាងរាល់ដងនិងត្រកៀករីកសាយ វាបានពង្វក់ចិត្តនាយឲ្យចង់តែចាប់ហែកសម្លៀកបំពាក់លើខ្លួនគេចេញឲ្យអស់។ ម្ដងនេះនាយនឹងឲ្យគេស្គាល់ថ្នាំខ្លាំង ថាកុំចេះតែស្រាតផ្ដេសផ្ដាសនៅចំពោះមុខអ្នកដទៃ។
"អូនគ្រាន់តែធ្វើអ្វីដែលអូនអាចធ្វើបានដើម្បីបងប៉ុណ្ណោះ"
"ល្អតាស៎! អ៊ីចឹងបងគួរតែប្រើប្រាស់រាងកាយអូនឲ្យមានប្រយោជន៍ហើយ"
"ឈប់... ឈប់សិន! បងចង់ធ្វើអី?"
ពេលឃើញកែវភ្នែករបស់គេប្រែជាមានពណ៌ភ្លឺផ្លេក ចំណែកក្រចកដៃក៏ចាប់ផ្ដើមដុះឡើងបន្តិចម្ដង ថេយ៍ក៏ចាប់ផ្តើមមិនស្រណុកខ្លួនទើបថយគេចតែគេចមិនទាន់ផុតផងក៏ត្រូវរាងក្រាស់ចាប់បីដាក់លើស្មាដើរចេញទៅខាងក្រៅ។
"អា៎ លែងអូនទៅ!"
"មានរឿងអីជេខេ?"
គ្រាន់តែឃើញគេបីថេយ៉ុងចេញពីបន្ទប់ បម្រុងចូលទៅលំហភពមួយទៀត ជេយ៉ុនក៏សួរឡើងព្រោះលើកនេះទំនងមិនដូចលើកមុនទេអាចនឹងធ្ងន់ធ្ងរជាងលើកមុន។
"យើងគ្រាន់តែយកគេកាត់ស្ត្រេសប៉ុណ្ណោះ មិនយូរទេនឹងមកវិញ"
"កុំ! កុំអីជុង! ជួយផងៗ"
"ជេខេ! កុំធ្វើអ៊ីចឹងអី ជេ...!"
មីនឃ្យូនិយាយមិនទាន់ផុតពីមាត់ផង ជុងហ្គុកក៏នាំថេយ៍ចូលទៅក្នុងនោះបាត់។ ពិតណាស់ វាជាកន្លែងចាស់ដែលគេបានចាប់រាងតូចឃុំនៅក្នុងនោះឯង។
"ហ៊ឹម! ម្ដងនេះបើមិនស្លាប់ក៏ពិការដែរ"
"ជេយ៉ុន! បងថ្លៃចាប់បងអូនយកទៅណា? ម៉េចក៏បងមិនជួយគាត់?"
"អឺគឺ... ទោះចូលទៅពេលនេះក៏ខ្លាចថាលែងទាន់ដែរ"
"ថា... ថាម៉េច? ទោះយ៉ាងណាក៏ត្រូវតែទៅដែរ បងមិនឃើញទេហេសថាបងអូនគាត់ខ្លាចប៉ុណ្ណា?"
"បានហើយៗ! ចាំបងនាំអូនទៅ"
អ្វីដែលជេយ៉ុនពោលគឺសុទ្ធសឹងតែជាការពិត ព្រោះបើពួកគេចូលទៅក្រោយជុងហ្គុកតែប៉ុន្មាននាទីនោះ ក្នុងភពនោះវាប្រហែលកន្លងផុតជាច្រើនម៉ោងទៅហើយ ខ្លាចតែទៅដល់បានឃើញតែរឿងមិនគួរឃើញ...
"អាក៎ ហឹកៗ ឈឺណាស់ៗ"
ពេលជុងហ្គុកប្រែទៅជារូបរាងពិតដែលជាចចកខ្លួនធំជាងនាយបួនដប់ដង ថេយ៍បានត្រឹមតែស្រែកយំដោយភាពភ័យខ្លាច ខ្លួនប្រាណញ័រទទ្រើកឲ្យគេខាំលិតសព្វសាច់ទាំងអស់ គ្មានកម្លាំងតវ៉ាឡើយ។
"ហឹកៗ បងកុំធ្វើបែបហ្នឹងអី អូនខ្លាចហើយ អូនលែងហ៊ានហើយ បងដោះលែងអូនទៅ"
ពេលទៅជាសត្វបែបហ្នឹង គេលែងស្ដាប់លែងខ្វល់អ្វីទាំងអស់ រឿងដែលគេចង់បានគឺការចូលមកក្នុងខ្លួននាយ។
"អា៎ កុំំណា!"
ថេយ៍ស្រែកភ្លាត់មាត់ពេលគេចាប់នាយខ្ទប់លើស្មៅមុននឹងទាញវត្ថុរឹងមាំដែលធំសឹងប៉ិនកជើងរបស់ខ្លួននោះទៅញុលៗទៅត្រង់ចន្លោះភ្លៅហើយក៏ញ៉ុកភ្លុចចូលមកខាងក្នុងដោយមិនថ្នាក់ថ្នម។
"អឹក! ហឹកៗ"
វាឈឺចាប់ស្ទើរតែធ្វើឲ្យនាយដាច់ខ្យល់ហើយលើកនេះវាកាន់តែឈឺពេលខ្លួនប្រាណគេប្រែជាកើនកម្ដៅខ្លាំងទៅៗ។ ម្ដងនេះគេដូចគ្មានចេតនាប្រណីដល់នាយដូចលើកដំបូងទេ។
~ផ្លាប់
"អាក៎ ឈឺ... ឈឺណាស់ ឈប់ទៅ អឹម"
គេគួរឲ្យស្អប់ គួរឲ្យខ្ពើមខ្លាំងណាស់! អណ្តាតវែងរបស់គេពេលថើប លិតនាយម្ដងៗ វាតែងតែធ្វើឲ្យនាយឈ្លក់ខ្យល់។ នាយទទួលយកមិនបានដែលត្រូវមានអីជាមួយគ្នាក្នុងពេលដែលគេមានរូបរាងបែបនេះ នាយមិនមែនជាពពួកសត្វដូចជាគេ រឿងអីអាចទ្រាំបានពេលគេរំលោភបំពានយ៉ាងព្រៃផ្សៃនៅកណ្ដាលព្រៃដូច្នេះ?

To be continued 💗

ទៅណាអស់ហើយ? មានចាំរឿងនេះអត់? 🥹🥹
សង្ឃឹមថាអានហើយពេញចិត្ត cmt ច្រើនៗ 😘♥️