ស្អប់បងដល់ឆ្អឹង ❤️‍🔥 [ENDED ✅]

Ch10: មិនមែនសុបិន្ត 💔

យប់នេះផ្ទៃមេឃស្រឡះល្អណាស់ សូម្បីនៅក្នុងបន្ទប់ក៏អាចសម្លឹងមើលព្រះចន្ទដែលជិតពេញបរមីតាមមាត់បង្អួចបានច្បាស់ល្អដែរ។ អាកាសធាតុនៅខាងក្រៅត្រជាក់ខ្លាំងពេលយប់ វាអាចប្រហែលមកពីជុងហ្គុកបាននាំនាយមកលើភ្នំ។
ប៉ុន្តែប្លែកដែរ ពួកគេនៅជាមួយគ្នារហូត គេនាំនាយមកទីនេះដោយរបៀបណា? លុះត្រាតែគេចេះបង្កើតទ្វារលំហមួយទៀតដែលអាចធ្វើឱ្យនាយដើរចូលមកទីនេះដោយខ្លួនឯង។ គេមិនអាចខ្លាំងយ៉ាងនេះទេដឹង!
"បាត់ទៅណាហើយ?"
ថេយ៉ុងនាំខ្លួនប្រាណទ្រុឌទ្រោមប្រឹងដើរចេញពីបន្ទប់ឲ្យទាល់តែបាន។ នាយមិនមែនមិនធ្លាប់រត់គេច តែពេលសម្លឹងមើលទិដ្ឋភាពជុំវិញ នាយមិនដឹងគួររត់ទៅណាព្រោះជុំវិញនេះសុទ្ធតែព្រៃទាំងអស់។
"ទីនេះគួរតែ..."
វាហាក់ដូចជាកន្លែងដែលនាយធ្លាប់ស្គាល់ បើនាយចាំមិនខុស វាជាភ្នំភ្លើងដែលធ្លាប់ផ្ទុះកាលពីមុន?
"គេមានផែនការអី?"
"*អឹប តាមពិតនៅទីនេះសោះ បងខំតែភ័យខ្លាចអូនរត់បាត់"
"អូយ!"
នៅសុខៗ គេស្រាប់តែបង្ហាញខ្លួនមកឱបចង្កេះតូចពីក្រោយស្អិតបេះមិនចេញ។ តើឲ្យនាយរត់យ៉ាងម៉េច បើគេតាមស្អិតបែបនេះ? ហើយបើរត់ត្រូវគេចាប់បាន ប្រាកដជាមិនរស់ទេ។
"ធំក្លិនឆ្អាបឈាមណាស់! ទើបមកពីណា?"
នាយតូចព្យាយាមរុញច្រានគេចេញពេលអ្នកម្ខាងទៀតប្រឹងត្រសុលមករកទាំងញើសនិងឈាមពេញខ្លួន។
"សម្លាប់មនុស្ស"
"ថាម៉េច?"
"លោលេង! បងទើបមកពីសម្លាប់បិសាចជួយប៉ាក្មេកហ្នឹងណា៎"
"ប៉ា! ចុះសម្ដេចប៉ានិងមនុស្សក្នុងក្រុមខាណាដិយ៉ាងម៉េចហើយ?"
គេធ្វើមុខស្មើហាក់មិនចង់ឆ្លើយនឹងសំណួរនាយដែលទាំងដែលម្ចាស់ខ្លួនកំពុងអន្ទះអន្ទែងចង់ដឹងពីសុខទុក្ខអ្នកផ្ទះ។
"បងធ្លាប់ប្រាប់អូនហើយ មានរឿងអីអាចនិយាយគ្នាលើគ្រែបាន ម៉ោះ!"
"អេ៎! ដាក់យើងចុះ!"
"បងដាក់ចុះហើយ"
ដាក់ចុះហើយរបស់គេ គ្មានអីក្រៅពីនៅលើគ្រែនោះទេ។ ឲ្យតែមកដល់ត្រង់នេះ នាយតូចចាប់ភ័យស្លន់ស្លោភ្លាមព្រោះដឹងហើយថាគេល្មោភប៉ុណ្ណា។
"មិនទាន់ដឹងអីផង ចង់យំហើយហេស?"
"ឆាប់និយាយមក!"
"ប៉ាអូនមិនអីទេតែសង្គ្រាមលើកនេះមានអ្នកស្លាប់ច្រើនដែរ"
"នរណាស្លាប់? ចុះដុងហា អេនណា ហើយអឹម..."
និយាយមិនទាន់ចប់ផង បបូរមាត់ហើមជាំក៏ត្រូវអ្នកម្ខាងទៀតឱនមកបឺតជញ្ជក់សឹងតែធ្វើឲ្យម្ចាស់ខ្លួនឈ្លក់ខ្យល់ទើបគេព្រមដោះលែង។
"ក្នុងចំណោមមិត្តអូនបួនប្រាំនាក់ ក៏មានអ្នកស្លាប់ដែរ"
"ហឹកៗ នរណា? នរណាខ្លះ?"
"បើដឹងហើយ វាយ៉ាងម៉េច? គិតថាសមត្ថភាពរបស់អូនអាចជួយមនុស្សឲ្យរស់ឡើងវិញបាន?"
គេនិយាយទាំងគ្មានមនោសញ្ចេតនាអ្វីទាំងអស់ ចាត់ទុកការស្លាប់របស់ពួកគេមិនស្មើសត្វធាតុផង។
"យើងមិនជឿថាពួកគេស្លាប់ទេ ឆាប់ដោះលែងយើងទៅ យើងទៅជួយពួកគេ!"
"គឺពួកគេល្ងង់ខ្លួនឯង សមហើយដែលត្រូវស្លាប់"
"ថាម៉េច? ឯង! ឯងបានធ្វើអីពួកគេ?"
"មិនបានធ្វើអីទេ គឺពួកគេសម្រុកចូលទៅរកបិសាចនោះដោយខ្លួនឯង ចុងក្រោយក៏ត្រូវវាសម្លាប់"
"មិនពិត! ឯងប្រាកដជាប្រើល្បិចអីហើយ! ប្រាប់យើងមកៗ! អាស!"
ជាថ្មីម្ដងទៀតដែលថេយ៍ត្រូវគេសង្កត់ជាប់នៅលើគ្រែហើយប្រាកដណាស់ថានាយជៀសមិនផុតដែលត្រូវគេជិះជាន់នោះទេ។
"ល្មមឈប់រំអួយបានហើយ! នៅជាមួយប្ដីកុំគិតពីអ្នកផ្សេង មកនិយាយរឿងយើងវិញ ហ៊ឹម?"
"អត់ទេ! ហាស ដោះលែងយើងទៅ!"
"ដល់ពេល បងគង់តែលែងអូនទេ"
"ដល់ពេលនោះ យើងនឹងសម្លាប់ឯង! យើងនឹងចាក់ឯងដោយផ្ទាល់ដៃ អាក៎!"
ថេយ៉ុងប្រែជាស្ងាត់បាត់មាត់ឈឹង ពេលស្រាប់តែត្រូវគេចាក់ទម្លុះខ្លួនប្រាណមួយទំហឹងតាមកម្លាំងមនុស្សមាឌមាំ។ ខ្លួនប្រាណផ្នែកខាងក្រោមឈឺស្ពឹក ក្រហាយរហូតកម្រើកមិនបានព្រោះគេព្យាយាមបញ្ចេញកម្ដៅទាំងប៉ុន្មានមកលើខ្លួននាយទាំងអស់ឲ្យតែពួកគេមានអីជាមួយគ្នា។
"ឈឺណាស់ហេស? ហើយក្ដៅខ្លាំងទេ?"
ឃើញទឹកមុខពិបាកទ្រាំរបស់ថេយ៍ វាធ្វើឲ្យនាយកាន់តែយល់ថាពុះកញ្ជ្រោល។ នាយដឹងថាគេឈឺចាប់ តែមិនឈឺស្មើអ្វីដែលនាយធ្លាប់ជួបទេ។
"ហឹកៗ ដកចេញ ដកចេញទៅ"
ក្នុងខ្លួននាយក្ដៅក្រហល់ខ្លាំងណាស់ មិនដឹងខ្លួនប្រាណគេធ្វើពីអីទេ រាល់ពេលដែលនេបនិត្យគ្នា នាយតូចហាក់កំពុងត្រូវគេដុតទាំងរស់យ៉ាងអ៊ីចឹង។
"ប៉ុណ្ណឹងក៏ស្រែកហើយហេស? ចុះទម្រាំក្មេងប្រុសម្នាក់ដែលត្រូវធ្លាក់ចូលភ្នំភ្លើងទៀតនោះ តើគេឈឺប៉ុណ្ណា? ក្ដៅប៉ុណ្ណា?"
"អាស ហឹកៗ ឈឺណាស់"
រាងតូចស្រែកយំផង ប្រឹងងាកមុខគេចពីបបូរមាត់ព្រៃផ្សៃដែលកំពុងរុករានខ្លួនផងចំណែកឯខ្លួនប្រាណខាងក្រោមត្រូវគេរុករានអស់ហើយ នាយគ្មានសល់អ្វីទៀតទេ។ ភាពបរិសុទ្ធដែលខំតែអស់ជាច្រើនឆ្នាំមកនេះត្រូវមនុស្សចិត្តតិរច្ឆានជាន់ឈ្លីដូចសម្រាម។
"កន្ធែកជើងបន្តិចទៅ បើមិនចង់ឲ្យវាដាច់រហែកជាងនេះ"
ជើងស្រឡូនទាំងគូរត្រូវហែកចែកចេញពីគ្នា ដោយម្ខាងក៏ត្រូវគេលើកពាក់លើស្មាខ្ពស់ហួសក្បាល។ ដៃរឹងមាំចាប់ច្របាច់ចង្កេះមួយក្ដាប់ជាប់មិនឲ្យគេចទៅណា មុននឹងត្រកៀកបាវខ្សាច់ចាប់ផ្ដើមធ្វើចលនាកាន់តែញាប់ទៅៗរហូតបង្កើតបានជាសម្លេងរំជួយជើងគ្រែ។
"ហាស អាស កុំ... កុំខ្លាំងពេក"
"អា៎ អង្វរបងមកអូនសម្លាញ់ បងនឹងមេត្តាដល់អូន"
"ហឹកៗ តិចៗ អាក៎!"
ពេលនិយាយមិនត្រូវចិត្ត គេចាប់ផ្ដើមកាន់តែហិង្សានិងគ្មានហេតុផល។ សូម្បីតែនាយហូរឈាមរហូតដល់គល់ភ្លៅក៏គេមិនខ្វល់ដែរ។
"ជុង... អាស មេត្តាៗ អូនផង"
"គួរឲ្យស្រលាញ់ណាស់ អឹម"
មួយរយៈក្រោយនេះទោះរាងតូចនៅឆ្នាស់ឆ្នើមជេរមុខជេរក្រោយប៉ុន្តែឲ្យតែនាយធ្វើបាប រំលោភគេញយដង គេក៏ចេះអង្វរនាយ និយាយផ្អែមល្ហែមដាក់នាយខ្លះ។
"ហាស អឹស ហឹកៗ"
ថេយ៉ុងខាំមាត់ ប្រឹងលើកដៃឱបក្រសោបរាងកាយគេទាំងខ្លួនប្រាណញ័រទទ្រើកពេលគេឱនមកថើបបំបោសអង្អែលរាងកាយ។ នាយស្អប់គេ រអើមគេ ខ្លួនប្រាណពេលគេប្រឡាក់សុទ្ធតែឈាមនិងញើស ជាពិសេសក្លិនសត្វចចកដែលនៅលើខ្លួនគេ វាធ្វើឲ្យនាយរកកល់ចង់ក្អួត។ នាយស្អប់ខ្លួនឯងណាស់ ហេតុអីត្រូវមកប្រឡូកប្រឡាក់នឹងមនុស្សដូចគេ?
ឲ្យតែគិតដល់កិត្តិយសនិងមុខមាត់ខ្លួនឯងដែលត្រូវគេជាន់ឈ្លី ថេយ៍ស្ទើរតែសម្លាប់ខ្លួនម្ដងៗតែចុងក្រោយធ្វើមិនបាន ចង់ស្លាប់ក៏មិនអាចស្លាប់។
បន្ទាប់ពីធ្វើបាបនៅលើគ្រែអស់ចិត្ត គេក៏បន្តពរនាយដើរជុំវិញផ្ទះរកតែថេយ៍បិទភ្នែកគេងមិនបានព្រោះត្រូវរលាក់ខ្លួនលើទៅក្រោមតាមកម្លាំងដៃគេ។ ខ្លួនប្រាណគេមាំណាស់ថែមទាំងរឹងដូចដែក នាយវិញតូចតែមួយគ្មានអ្វីអាចស៊ូនឹងគេឡើយ។
"កុំ... អឹម... កុំដាក់ចូល"
រាងស្ដើងប្រឹងបដិសេធទាំងរវើរវាយពេលគេឡើងទៅដល់ចំណុចកំពូលនិងបញ្ចូលគ្រប់យ៉ាងមកក្នុងខ្លួននាយ។ អ្នកដែលមានកម្រិតSដូចជាគេ ការធ្វើឲ្យនាយមានកូនមិនមែនជារឿងលំបាកទេ គេក៏ដឹងដែរតែហេតុអីនៅតែធ្វើបែបនេះ?
"បង្កើតកូនឆ្កែឲ្យបងពីរបីមក ចាំបងជួយចិញ្ចឹម"
"ទេ! ហឹកៗ ហឹម"
"សន្លប់ទៀតហើយហេស?"
គេយំរហូតដល់តែទន់ខ្លួន បាត់មាត់បាត់កទើបជុងហ្គុកព្រមបញ្ឈប់ ដាក់ឲ្យគេងនៅទៅលើគ្រែវិញ។ មួយសន្ទុះក្រោយមក នាយធំក៏លើកទឹកក្ដៅនិងកន្សែងមកជូតខ្លួនប្រាណគេដោយកាយវិការយកចិត្តទុកដាក់។ លើខ្លួនគេមានស្នាមជាំ ស្នាមខាំជាច្រើនដែលនាយជ្រុលដៃខ្លះនិងមានចេតនាខ្លះតែវាគង់តែនឹងបាត់ដដែលទើបនាយគ្មានអារម្មណ៍រអៀសខ្លួនឬដឹងខុស។
"នៅមានឈាមទៀតហេស?"
ផ្នែកខាងក្រោមរបស់គេប្រែជាហើម រលាក ដាច់រលាត់ដោយសារតែនាយហិង្សាទាំងយប់ទាំងថ្ងៃ។ គេប្រហែលជាឈឺណាស់តែមិនស្មើនឹងអ្វីដែលនាយបានជួបនោះទេ វាឈឺជាងនេះរាប់រយដង។
...
សម្លេងខ្យល់ល្វើយៗនិងក្លិនក្រអូបរបស់ផ្កាដែលនៅជិតច្រមុះធ្វើឲ្យម្ចាស់តូចដឹងខ្លួនឡើងម្ដងទៀតទាំងស្រពិចស្រពិលមិនដឹងថាខ្លួននៅទីណាឲ្យប្រាកដហើយមកដល់ទីនេះដោយរបៀបណានោះទេ។
"ខ្ញុំ... ខ្ញុំនៅឯណា?"
ថេយ៉ុងសម្លឹងមើលជុំវិញតែមិនឃើញអ្វីក្រៅពីដើមឈើខ្ពស់ៗនិងផ្កាគ្រប់ប្រភេទនៅតាមផ្លូវ។ ដំបូងនាយគិតថាប្រហែលជាគេសម្រេចចិត្តដោះលែងនាយហើយតែពេលដើរទៅឆ្ងាយបន្តិច ថេយ៍ក៏ឃើញរូបភាពជុំវិញវាដូចគ្នាបេះបិទទៅនឹងសុបិន្តរបស់ខ្លួនជារៀងរាល់យប់នោះ។
"ទីនេះជា... អាស"
នាយតូចលឺសម្លេងក្រហឹមរបស់សត្វកំណាចចេញពីចម្ងាយក៏ធ្វើឲ្យរាងតូចភ្ញាក់ដួលផ្ងារក្រោយទៅលើស្មៅ។ ហើយក្បែរដៃ វាគឺជាផ្កាដែលខ្លួនបានដើររកជាយូរមកហើយប៉ុន្តែហេតុអីវាមកនៅត្រង់នេះទៅវិញ?
"មិនពិតទេ!"
សម្លេងក្រហឹមនោះនៅតែតាមលោងបន្លាចនាយពីចម្ងាយទើបថេយ៍ប្រើកម្លាំងដែលនៅសល់ទាំងប៉ុន្មានប្រឹងអូសជើងរត់គេចចេញពីវា។
"ជួយផងៗ! អាយ!"
ត្រឹមមួយប៉ព្រិចភ្នែកសត្វចចកកំណាចដែលនាយធ្លាប់តែនៅក្នុងសុបិន្តនោះ វាក៏មកឈរនៅចំពោះនាយទាល់តែបាន។
"ហឹក កុំចូលមកជិតយើង! អាស!"
ទោះខំគេចយ៉ាងណា ចុងក្រោយនាយតូចនៅតែត្រូវវាលោតមកសង្គ្រប់ជាប់នឹងដីគេចទៅណាមិនបាន។
"កុំ! កុំអី!"
គ្រាន់តែឃើញចង្កូមសស្ញាចរបស់វាថេយ៉ុងក៏រន្ធត់ ស្រែកយំផង រកជំនួយផងតែគ្មាននរណាមកជួយនាយបានឡើយ។ បើនាយត្រូវវាខាំសុះសាច់ តើនាយអាចនៅរស់បានទៀតដែរហេស?
"ហឹកៗ ជួយ ជួយផង អឹក!"
ស្មាសខ្ចីត្រូវសត្វកំណាចខាំទាល់តែលេចស្នាមចង្កូមឃើញច្បាស់ពេញៗភ្នែកហើយវាក៏មិនព្រមបញ្ចប់ត្រឹមនោះវាក៏បន្តខាំនាយជាច្រើនកន្លែងទំនងគ្រាន់តែចង់ឲ្យនាយឈឺចាប់ព្រោះពេលខាំហើយក៏លិតឈាមនិងមុខរបួសទាំងនោះ មិនឲ្យឈាមហូរមកខ្លាំង។
"ឯង... ហឹកៗ គិតចង់ធ្វើអី?"
គោលបំណងពិតរបស់វា មិនមែនចង់សម្លាប់នាយនោះទេ តែវាកំពុងតែធ្វើឲ្យនាយចង់ស្លាប់។ នាយមិនចង់បានបែបនេះទេ យល់ល្អសម្លាប់នាយល្អជាង។
"ឆ្កែអនាថាលែងយើង! ហឹកៗ ចេញទៅ!"
"..."
"អាយ៎!"
"ថេយ៉ុង?"
"ហឹកៗ ម្ចាស់ម៉ាក់!"
ថេយ៉ុងស្ទុះឱបម្ដាយទាំងទឹកភ្នែកស្រក់ហូររហេមរហាមមិនដាច់។ នាយប្រឹងប្រាប់ខ្លួនឯងជាច្រើនដងថាគ្រប់យ៉ាងគ្រាន់តែជាសុបិន្តប៉ុន្តែហេតុការណ៍លើកនេះវាស្ដែងពេកហើយ។
"កូនដឹងខ្លួនហើយហេស? ហើយកូនបាត់ទៅណាពេញមួយថ្ងៃ?"
ក្រោយពីពិធីជប់លៀង គាត់ក៏បាត់កូនប្រុសមួយថ្ងៃពេញមិនដឹងទៅណា ហើយរៀបនឹងចាត់មនុស្សឲ្យតាមរកទៅហើយស្រាប់តែពេលយប់ក៏ឃើញគេដួលសន្លប់នៅក្រោយផ្ទះទើបនាំមកសម្រាកក្នុងបន្ទប់វិញទៅ។ 
"មួយថ្ងៃ? ខ្ញុំបាត់ទៅតែមួយថ្ងៃទេហេស?"
អត់ទេ! នាយចាំច្បាស់ណាស់ថាគេចាប់នាយទៅ៧ថ្ងៃ៧យប់ ហេតុអីក៏ទៅជាបែបនេះ?
"កូនយ៉ាងម៉េចហ្នឹងថេយ៍? ត្រូវការឲ្យម៉ាក់ហៅអ្នកគ្រូកូនមកទេ?"
"កុំអី ហឹកៗ កុំអី"
"ថេយ៍! កូនម៉ាក់ កើតអី?"
"ខ្ញុំ... ខ្ញុំចង់នៅម្នាក់ឯង... ហឹកៗ"
~ផាំង
ថេយ៉ុងរត់ចូលក្នុងបន្ទប់ទឹកទាញទ្វារបិទខ្លាំងៗរួចក៏ចាប់ដោះសម្លៀកពាក់ខ្លួនចេញទាំងអស់នៅមុខកញ្ចក់។
"នោះគ្រាន់តែជាយល់សប្តិមែនទែ?"
ស្នាមនៅលើខ្លួនរបស់នាយវាបានរលប់អស់រលីងហើយ នាយតូចស្ទើរតែសប្បាយចិត្តបើមិនយល់ថាមានចំណុចខ្លះនៅលើខ្លួននាយលែងប្រក្រតី។
"អាស ហាស"
ថេយ៉ុងច្រត់ដៃម្ខាងទៅលើឡាបូឯម្ខាងទៀតក៏លូកទៅពីក្រោយ ប្រើម្រាមដៃរបស់ខ្លួនប៉ះពាល់ថ្នមៗលើចំណុចទន់ជ្រាយ។ ដំបូង នាយសាកល្បងលូកចូលតិចៗប៉ុណ្ណោះ តែតំបន់នោះវាហើមនិងស៊ាំអស់ទៅហើយទើបម្រាមដៃរបស់នាយលូកចូលបានជ្រៅគួរសមរហូតប៉ះពាល់ដល់របស់សើមៗស្អិតៗ។
"នេះជា... "
មិនពិតទេមែនទេ? ហេតុអីខ្ញុំត្រូវមកជួបរឿងបែបនេះ? ហេតុអីក៏ជាខ្ញុំ?
"ហឹកៗ អាមនុស្សថោកទាប!"
នាយតូចសម្រូតខ្លួនចុះ ផ្អែកខ្លួននឹងជញ្ជាំងស្រែកយំមិនខ្មាសនរណាពេលដឹងការពិតថាគ្រប់យ៉ាងវាបានកើតឡើងទៅហើយ។
ម្រាមដៃនាយប្រឡាក់ដោយកាកសំណល់កខ្វក់ដែលគេបន្សល់ទុកឲ្យហើយជាពិសេសឈុតឆាកស្នេហាក្ដៅគគុកដែលនៅក្នុងព្រៃនោះធ្វើឲ្យនាយតូចរឹតតែអាម៉ាស់និងស្អប់ខ្ពើមខ្លួនឯងលើសដើម។
ចាប់ពីពេលនេះទៅ នាយគួរបន្តរស់បែបណា នាយមានមុខឯណាទៅជួបអ្នកខាងក្រៅ បើភាពស្អាតស្អំហើយនិងកិត្តិយសត្រូវគេជាន់ឈ្លីអស់ទៅហើយ។

To be continued 💗

មួយភាគនេះ កាត់ចុះកាត់ឡើងតិចហើយ សង្ឃឹមថាមើលយល់ហើយចូលចិត្ត 🤧🤧
# អារម្មណ៍ថេយ៍ពេលនេះគឺចង់សម្លាប់ខ្លួន🥹 តែសំខាន់ខ្លួនឯងអត់ចេះស្លាប់ទៀតហ្នឹងហាស 😟