ស្អប់បងដល់ឆ្អឹង ❤️‍🔥 [ENDED ✅]

Ch31: សូមមឹមបន្តិច 🍼

តាំងពីពេលណាក៏មិនដឹង ដែលនាយតូចដឹងខ្លួនថាស្រលាញ់គេដកចិត្តលែងបាន។ ដំបូងឡើយស្អប់ណាស់ រអើមណាស់តែក្រោយរៀបការនិងនៅជាមួយគ្នាយូរក៏បាក់ចិត្តលើគេបន្តិចម្ដងៗ ព្រោះគ្រប់ទង្វើរល្អរបស់គេវាបានយកឈ្នះចិត្តស្អប់នាយអស់ទៅហើយ។ ធ្លាប់ស្អប់ ស្អប់ខ្លាំងហៅមិនលឺតែពេលនេះក៏ស្រលាញ់ខ្លាំងបាត់គេមិនបាន។ ចង់នៅក្បែរគេ ចង់ឲ្យគេឱបក្រសោបនាយអស់មួយជីវិត។
"ព្រឹកនេះ បងមិនទៅធ្វើការទេឬ?"
ក្រោយពីបើភ្នែកភ្លាម ថេយ៍ក៏ឃើញថាគេនៅដេកលើដើមទ្រូងនាយមិនព្រមងើបទៅណាទាល់តែសោះ ទោះនាយចង់ចុះទៅមើលកូនក៏គេមិនព្រម។
"មិនទៅបានទេ? បងចង់គេងឱបអូនឲ្យយូរៗ"
"បងយ៉ាងម៉េចហ្នឹង? នៅមិនទាន់អស់ចិត្តទៀតហេស?"
យប់មិញពួកគេនៅជាមួយគ្នាពេញមួយយប់ តែគេនៅមិនចង់ងើបចង់តែនៅជិតប្រពន្ធជិតកូន មិនចង់ទៅណាសោះ។
"បងទើបតែបាននៅជាមួយកូននិងអូនថ្មីៗនេះទេ ឲ្យបងនៅឲ្យបានយូរបន្តិចទៅ"
"សុំទោសផងដែលអូនមិនបានប្រាប់រឿងកូនដល់បង"
"អូនមិនទុកចិត្តបងមែនទេ?"
"គឺ... អូនគិតថាបងលែងស្រលាញ់អូនហើយ បងប្រហែលមិនចង់បានកូនទៀតទេ"
រឿងនោះគឺជាការពិត ពេលមានរឿងរកាំរកូសកើតឡើង កែវភ្នែកគេបញ្ជាក់យ៉ាងច្បាស់ណាស់ថាគេឈឺចាប់ខ្លាំង នាយមិនគិតថាគេព្រមអធ្យាស្រ័យដល់ខ្លួនឡើយ។
"ទោះអូនធ្វើឲ្យបងឈឺប៉ុណ្ណាក៏បងគ្មានថ្ងៃអាចឈប់ស្រលាញ់អូនដែរ"
"ប្រុសល្ងង់! បងល្អនឹងអូនយ៉ាងនេះ ឲ្យអូនតបស្នងបងបែបណា?"
"ត្រឹមអូនជួយបង្កើតកូននិងចញ្ចឹមកូនឲ្យបងដល់ប៉ុណ្ណេះ វាល្អចំពោះបងណាស់ទៅហើយ"
"ពិតមែនហេស?"
ស្ទើរតែមិនជឿនឹងត្រចៀកទេ ថាមនុស្សដូចជាគេចង់បានត្រឹមតែរឿងសាមញ្ញៗបែបហ្នឹង។
"អឹម! បងបាត់បង់គ្រួសារយូរហើយ ព្រោះតែអូនទើបបងស្គាល់ពាក្យថាគ្រួសារនេះសារជាថ្មី បងមិនចង់បានអ្វីទៀតនោះទេ ត្រឹមមានអូននិងកូនគឺគ្រប់គ្រាន់ហើយ"
"អ៊ីចឹងអូននឹងព្យាយាមថែគ្រួសារមួយនេះឲ្យបានល្អ"
"បាទប្រពន្ធសម្លាញ់"
នាយមិនដឹងថាក្ដីសុខមួយនេះវាអាចស្ថិតស្ថេរបានយូរប៉ុណ្ណា ដឹងត្រឹមថាពេលនេះនាយចង់នៅជាមួយគ្រួសារ មិនចង់បែកបាក់ពីពួកគេទៀតទេទោះបីជាមានហេតុផលអ្វីក៏ដោយ។
ក្រោយពីសម្រុះសម្រួលជាមួយថេយ៍ រាងក្រាស់ក៏មិនបានត្រឡប់ទៅស្និទ្ធស្នាលនឹងឪពុកក្មេកវិញដែរ។ រឿងដែលថេយ៍ធ្វើមកលើនាយ នាយទទួលយកបានព្រមលើកលែងឲ្យតែត្រឹមប៉ាក្មេក នាយគ្មានថ្ងៃលើកលែងឱ្យទេ បើកុំតែយល់ដល់កូនៗ ខ្លាចគ្មានជីតាហៅកុំអីនេះផ្ដាច់ទំនាក់ទំនងជាមួយគាត់ឲ្យដាច់តែម្ដង។។
"បើត្រឡប់ទៅរស់នៅផ្ទះយើងវិញ អូនអាចមើលថែកូនម្នាក់ឯងបានដែរឬអត់?"
នាយចង់មានពេលតែជាមួយប្រពន្ធកូន មិនចង់ឲ្យគេនៅក្នុងផ្ទះមួយនេះទៀតទេហើយហេតុផលក្រៅពីនេះគឺមិនទាន់ទុកចិត្តប៉ាក្មេកនៅឡើយ។
"មិនអីទេ បើបងនៅទីនេះមិនស្រួលចិត្ត អូនព្រមទៅតាមបង គ្រាន់តែ..."
"ចាំបងជួយមើលកូន"
"បានដែរហេស? អូនខ្លាចរំខានបងណាស់ បងមានភារកិច្ចជាប្រធានក្រុមកម្ចាត់បិសាចផង"
"បងមិនចង់ឲ្យអូនលំបាក ណាមួយមកពីបងទើបអូនត្រូវពរពោះកូនម្ដង៤នាក់"
បើមិនមែនមកពីនាយ ថេយ៍និងកូនក៏អាចមានជីវិតដូចជាមនុស្សធម្មតា។ ដូច្នេះហើយវាជាទំនួលខុសត្រូវរបស់នាយ នាយគួរតែមើលថែគេនឹងកូនឱ្យបានល្អ។
"មិនអីទេ អូនមើលកូនបាន អូនមិនចង់រំខានការងារបងទេ"
"អ៊ីចឹងបងអនុញ្ញាតឲ្យអូននាំមនុស្សជំនិតរបស់អូនទៅជាមួយទុកគ្រាន់បានជួយមើលកូនចុះ"
"ក៏ល្អដែរ"
"អរគុណដែលយល់ចិត្តបង"
"អូនជាប្រពន្ធបង ត្រូវតែតាមបងស្រាប់ហើយ"
ព្រោះកន្លងមក ខ្ញុំមិនដែលបានធ្វើអ្វីសម្រាប់គេនោះទេ។ ដូច្នេះ ពេលនេះគួរតែស្ដាប់បង្គាប់ ធ្វើតាមចិត្តគេវិញម្ដង។
ក្រោយពីនិយាយស្រុះស្រួលគ្នារួច ថេយ៍ក៏ព្រមរៀបចំអីវ៉ាន់របស់ខ្លួននិងកូនរើត្រឡប់ទៅផ្ទះមង្គលការរបស់ពួកគេវិញ។ តាមពិតទៅសភាពនៅក្នុងផ្ទះគ្មានអ្វីប្រែប្រួលនោះទេ ព្រោះទោះគេចេញទៅបាត់ នាយតូចក៏មិនបានរើរុះអ្វីគ្រាន់តែរើទៅភូមិគ្រឹះខ្លួនវិញតែខ្លួននិងខោអាវប៉ុន្មានសម្រាប់។
ថេយ៉ុងក្រឡេកមើលជុំវិញផ្ទះគ្រប់កន្លុកកន្លៀត ក៏ឃើញរូបថតមង្គលការពួកគេដែលត្រូវបានតាំងយ៉ាងស្រស់ស្អាតសឹងតែពេញផ្ទះទាំងមូល ជាពិសេសគឺរូបរបស់នាយ។ តើគេត្រឡប់មករៀបចំផ្ទះនេះតាំងពីពេលណា?
"អូនចូលចិត្តទេ?"
"អឹម! បងធ្វើឱ្យអូនរំភើបទៀតហើយ"
អ្នកជាស្វាមីដើរចូលទៅឱបភរិយាពីក្រោយ ពេលឃើញគេរលីងរលោងទឹកភ្នែកចង់យំម្ដងៗគ្រប់ពេលដែលបានឈានជើងមកទីនេះ។
"បងគ្រាន់តែចង់តែទុកឱ្យកូនមើល ក្រែងលោបងចេញពីផ្ទះបាត់ៗ ពួកគេមិនចាំមុខបង"
"អ៊ីចឹង បងឆាប់កម្ចាត់បិសាចទាំងនោះឲ្យអស់ទៅហើយបងនឹងមិនចាំបាច់ត្រូវតែចោលពួកអូនទៀតទេ"
"បងកំពុងតែព្យាយាមហើយតែមិនដឹងនរណាជាអ្នកទស្សទាយឲ្យព្រះអង្គថានឹងមានសង្គ្រាមធំកើតឡើងនៅទីក្រុងនេះ"
"គឺអូន! បងចង់យ៉ាងម៉េច?"
"បងមិនបានថាអីទេ បងជឿលើការមើលឃើញរបស់អូន"
"តែការមើលឃើញរបស់អូន វិះនឹងធ្វើឱ្យបងស្លាប់ជាច្រើនដង"
ព្រោះតែការមើលឃើញតែផ្នែកម្ខាង ទើបមានការយល់ច្រឡំធ្វើឱ្យនាយគិតថាគេមានកំណត់ចង់សម្រាប់ឪពុករបស់នាយ។
"មិនអីទេ រឿងកន្លងហួសហើយ ពេលនេះបងគ្រាន់តែចង់ឲ្យអូនជឿជាក់លើបងប៉ុណ្ណោះ"
"បាទ អូនជឿបង"
នាយតូចលើកដៃទៅក្រោយអង្អែលថ្ពាល់ស្វាមីថ្នមៗដោយក្ដីស្រលាញ់ឥតឧបមា។ មិននឹកស្មានថា នាយមានថ្ងៃប្រែមកស្រលាញ់គេដល់ថ្នាក់នេះទាល់តែសោះ ដូចពាក្យគេថាស្អប់ខ្លាំង ស្រលាញ់ខ្លាំងដូចគ្នា។
"និយាយអ៊ីចឹង ពួកយើងមិនទាន់បានផ្សំដំណេកនៅផ្ទះថ្មីនេះទេណា៎"
"លោកប្ដី! មិនបានដាច់ខាត កូនទើបតែបានពីរខែទេ"
"បានតាស យើងចាក់ទឹកក្រៅពាងទៅ"
"ហាស៎? ផ្ទះយើងមានពាងមកពីណា!"
"ឡើងបន្ទប់ទៅ ចាំបងប្រាប់"
"អាស ឈប់សិនជុង! ប្រយ័ត្នកូនយំរកអូនណា៎"
រាងតូចប្រកែក ប្រឹងធាក់ជើងខ្វៃៗចង់ឲ្យគេដាក់ចុះតែគេមិនព្រមងាយៗ បែជាលើកបីនាយទៅបន្ទប់ធ្វើមិនដឹង។
"កូនកំពុងតែដេកនៅឡើយទេ ចាំដងទឹកជាមួយគ្នាហើយ ចាំចុះមកមើលកូនវិញ"
"ដងទឹក? បងនិយាយស្អីហ្នឹង? អូនមិនយល់ទេ"
"ចង់ដឹងអីទៀតចាំទៅនិយាយគ្នាលើគ្រែទៅ ទើបច្បាស់"
"អា៎! កុំប្រញាប់ពេក អាស!"
គ្រាន់តែមកដល់លើគ្រែភ្លាម គេក៏ចាប់ផ្ដើមចាប់នាយសម្រាតសឹងតែធ្វើឲ្យសម្លៀកបំពាក់របស់នាយដាច់រហែកដោយដៃគេ។ មិនថាពេលវេលាកន្លងផុតទៅយ៉ាងណា ក៏គេមិនចោលចរិតហិង្សាហ្នឹងសោះ។
"បងសុំភ្លក់បន្តិច អឹម"
"អាស កុំអី!"
ដៃស្រឡូនប្រឹងខ្ញាំសាច់ពូកសឹងតែបាក់ម្រាមក្រោយត្រូវគេប្រើអណ្ដាតវាយលុកចំណុចទន់ជ្រាយ។
នាយធំចាប់កាន់កន្លាក់ជើងរបស់ភរិយាតូចលើកឡើងក្នុងពេលដែលអណ្ដាតអត់ឆ្អឹងរបស់ខ្លួនកំពុងលិតក្រលាស់ចំណុចស៊ីជម្រៅនោះផ្លាច់ៗហើយក៏ឆ្លៀតលូកចូលម្ដងៗពីតិចទៅលឿន និងជ្រៅទៅៗរហូតថេយ៍កន្រ្តាក់ខ្លួន បាញ់កាកសំណល់ឆ្វាចដល់គោលដៅមុនទៅហើយ។
"មើលទៅអូនដូចចូលចិត្តអណ្តាតបងណាស់"
"ហាស អត់ទេ! អូនចូលចិត្តខាងក្រោមនោះជាង"
ព្រោះតែការពង្វក់របស់គេ ខ្លួនប្រាណនាយតូចពេលនេះប្រែជាក្ដៅរោលរាលសព្វសាច់ ចង់បានគេ ចង់ឲ្យគេចូលមកក្នុងខ្លួនកាន់តែខ្លាំង។
"អូនប្រហែលនឹកវាណាស់ហើយ"
កាលដែលនៅលើភ្នំមិនទាន់បានសាករសជាតិមួយនេះទេ រវល់តែជួបរបស់ពិត។ លើកនេះគេនឹងមិនខកខាននោះទេ នឹងធ្វើឲ្យប្រពន្ធតូចស្រែកដោយភាពសុខស្រួលសារជាថ្មី។
"អឹស បងដាក់ចូលមក"
ថាអីតែគេដែលនឹកនាយ នាយក៏នឹកគេដូចគ្នា។ ចង់បានការថ្នាក់ថ្នមពីគេដូចថ្ងៃនេះមិនមែនការរំលោភបំពានឡើយ។
~ផ្លឹប
"អា៎ អឹក!"
គ្រាន់តែចូលក្បាលបានបន្តិច ថេយ៍ក៏ស្រែកចាចតែពេលចូលកាន់តែជ្រៅកប់ដល់សាច់ក្នុង រាងតូចក៏សម្ងំស្ងៀមឲ្យវត្ថុរឹងកំព្រឹសនោះបុកចូលដកចេញនៅក្នុងខ្លួននាយ។
"បានប្ដីដូចបង អូនទ្រមបន្តិចហើយ"
អស់ពីអង្រួនចង្កេះបុកគ្មានមេត្តា រាងក្រាស់ក៏ឱនទៅថើបផង បឺតផងលើកញ្ចឹងកសខ្ចីបង្កើតជាស្នាមស្នេហ៍ពាសពេញទាំងអស់។
"សូមមឹមបន្តិច"
"អាស ហាស"
ថេយ៍ប្រកែក ព្យាយាមរុញច្រានឲ្យគេងើបមុខចេញពីទ្រូងរបស់ខ្លួនតែគេមិនសូម្បីរង្គោះរង្គើហើយថែមទាំងបឺតយកៗដូចដាច់ដាបមកពីណាយ៉ាងអ៊ីចឹង។
"អាស បានហើយ ហាស របស់កូនទេ"
"វាជារបស់បង អឹម ម្ខាងនេះក៏ជារបស់បងដែរ"
អស់ពីជញ្ជក់ គេក៏ប្រើដៃធំគ្រើមមកច្របាច់ដើមទ្រូងម្ខាងទៀតរបស់នាយ ឲ្យម្ចាស់ខ្លួនស្រែកផង ថ្ងូរផងមិនថមថយសម្លេង។
"វាជារបស់បងតាំងពីដំបូង"
ក្រៅពីទឹកដោះរបស់ថេយ៍ នាយស្បថតែម្ដងថាគ្មានទឹកដោះណាឆ្ងាញ់ ផ្អែមជាប់មាត់ជាងនេះទៀតឡើយ។ អ៊ីចឹងតាស បានជាកូនៗនាយបៅមិនឈប់ មិនព្រមផ្ដាច់ដោះទោះជាខំឆុងទឹកដោះគោឲ្យហើយក៏ដោយ។
"បានហើយបង អាស"
ពេលនាយចង់ឃាត់ មិនឲ្យគេប៉ះទ្រូងនាយតទៅទៀត គេក៏បន្ថែមកម្លាំងអុកនាយយកៗដល់ឆ្អល់ពោះ លែងហ៊ានប្រកែកតទៅទៀត។
~ក្រាក
"វូវូ! អាស ឈប់សិន កូនចូលមក"
ប្រហែលជាប្រញាប់ពេកទើបនាយនិងប្ដីមិនបានជាដាក់គន្លឹះទើបធ្វើឲ្យវូវូអាចរត់ចូលមកខាងក្នុងបានដូច្នេះ។
"វូសៗ"
"កូនចចក តែព្រុសដូចឆ្កែ"
ជុងហ្គុកខាំមាត់សម្លក់កូនក្នុងពេលដែលចង្កេះនៅតែអុកមិនឈប់ពីលើភរិយា។ នាយដឹងថាវាព្រុសគម្រាមដោយសារនាយប៉ះពាល់ចំណីរបស់វា តែសុំទោសផង ទោះកូនក៏នាយមិនព្រមចាញ់ដែរ វាជារបស់នាយមុន។
"វូសៗ"
"អាស ប្រាប់ឲ្យឈប់ លោកប្ដី!"
ឃើញកូនលោតឡើងមកលើគ្រែហើយក៏គេមិនព្រមឈប់ ដូចមិនចេះខ្មាសកូនទាល់តែសោះ។
"អឹស ឈប់សិន អូនត្រូវបំបៅកូន"
"បំបៅទៅ បងមិនបានជំទាស់"
នាយតូចត្រូវគេចាប់ដេកផ្អៀងដោយលើកជើងម្ខាងពាក់ចង្កេះរឹងមាំ មុននឹងគេសម្រុកចូលមួយៗ តិចសារជាថ្មី ដូចចង់ទុកពេលឲ្យកូនបានមកចូលមករកនាយ។
តើនាយគិតខុសឬត្រូវតែព្រមត្រូវគ្នាជាមួយគេ? មើលចុះ ក្នុងស្ថានភាពនេះទៅហើយ គេនៅមិនព្រមដោះលែងនាយទៀត។ អាណិតតែកូនទេ ដែលមឹមមិនត្រង់មាត់ បើប៉ាប៉ារបស់គេគិតតែពីសម្រុកធ្វើឲ្យមួយតួខ្លួនរបស់នាយយោលយោគឥតល្ហែ។

To be continued 💗

មកវិញហើយ🤧 សរសេរអត់ចេញ សរសេរឆ្គងៗ ឥឡូវទើបដាច់ចិត្តផុស 🌚♥️