EPILOGUE

105 5 4
                                    

EPILOGUE

Lucifer Muxeous’s POV:

I gave up my spoiled life and left everyone behind just because of a mistake.

I was so afraid that day.

They were staring at me, judging me, cursing me to death, saying I was really a devil just like my name.

I killed a person, I disappoint my parents.

And he’s not just a simple person, the man I killed was the husband of the woman I like and a father of a child that I cherish the most.

How can I get forgiveness after that?

Paano ko magagawang mabuhay at makita s'yang umiiyak araw-araw para sa asawa n'ya?

Paano ko magagawang panooring lumaki ang bata na 'yon na tinanggalan ko ng karapatang mabuhay ng walang ama?

Paano ko magagawang tumira sa bahay namin habang nakikita ang mga magulang ko na may pagkadismaya at pag alala  sa mga mukha nila?

I can’t.

I can’t do that so I left and that makes it even worse.

Akala ko magiging okay na ang lahat sa bago kong buhay, akala ko nakakaya ko silang kalimutan. But no, I was really the devil and I have the hell with me.

Lahat na lang ng taong mahalaga sa akin, napapahamak ko.

I was imprisoned for murder.

Ikinulong ako dahil naakusahan akong pumatay sa taong 'di ko manlang magagawang saktan.

Pero sa ilang taon na nasa loob ako ng magulo at mainit na selda, hindi 'yon ang dahilan na pinag babayaran ko. Dahil pakiramdam ko, karma ko 'yon sa ginawa ko sa mag ina, at sa mga magulang na iniwan ko sa Isla.

Kaya kahit wala akong kasalanan sa pagkamatay ng taong kumupkop sa akin, hindi ko ipinag laban ang sarili ko dahil alam ko, may kailangan akong pagbayaran, na nararapat akong parusahan.

A lot of things haunts me all those years in the jail.

The memories of the crime I did, the pain I caused to my parents, the suffering I get from my inmates, the loneliness, the guilt, and the frustrating madness towards myself.

But aside all of those sufferings, there is one thing that can make me believe that I can still redeem myself.

Those eyes I see in every dreams and the hands who reached for me in every nightmares, that is the only thing that makes me keep sane inside that hell.

And when I found out who is the owner of those eyes and hands, I didn’t care whoever she is, and what I’ve done to her.

I don’t want to believe in destiny or fate but whatever or whoever brought us to this situation, is really wicked.

Who will think that the child of the woman I liked and the man I killed will be the girl who I’ll love the most.

After fifteen years, when I met her again, first thing I thought, gusto kong bumawi sa kan'ya.

Nag hirap s'ya nang dahil sa akin kaya ibinigay ko sa kan'ya ang lahat nang mga gusto at kailangan n'ya. Alam kong hindi 'yon sapat kapalit nang mga nagawa ko sa kan'ya, pero sapat na sa akin ang makita s'yang masaya, ngumingiti at tumatawa sa mga nakikita n'ya sa paligid n'ya.

I want to keep those innocence in her eyes, ayaw kong may malaman s'ya at lumayo sa akin.

If I can even stop the time, 'wag na syang tumanda, 'wag nang lumawak ang isip n'ya at manatili na lang s'yang masaya sa kung anong meron s'ya but I can’t.

GAP SERIES: DRAYTON Tahanan ng mga kuwento. Tumuklas ngayon