පිහාටු 🪶 ☑️

පිහාටු 🪶57

එදා ඩොක්ටර් ලග මම මගේ ආදර කතාව දිගෑරියා. සම්පූර්නෙන් නැතත් සාරාංශයක් විදියට.  එදා ඉදන් තවත් දවස් 3ක් එකදිගට මට බෙහෙත් කරා. ඒ හැම දවසකම ඩොක්ටර් ලෙඩ්ඩු බලන වෙලාවට ඇවිත් වාට්ටුව වටේට ගිහින් මගේ ලගත් නතර වුනා. ඒ හැම දවසකම එයා එයාගේ කරුණාවන්ත හිනාවෙන් ශාද්‍ය ඔයාට කොහොමද දැන් කියලා අහන්න පුරුදු වෙලා හිටියා වගේම මම දැන්
ගොඩක් හොදින් ඩොක්ටර් කියලා බොරු කියන්නත් මම පුරුදු වුනා. ඒ ඉස්පිරිතාලේ ඇතුලේ ගෙවපු කාලේ පුරාවටම මම කල්පනා කරන එක හිතලම පාලනේ කරා. ඒකෙන් මගේ නහයෙන් ලේ එන එකත් යම්තාක් දුරකට පාලනේ වුනා. රෑ හීනෙන් අඬන එක පාලනේ වුනා. ඒ ඇත්තටම මම මගේ කල්පනා ලෝක වල සැරිසැරුව එක අඩු කරපු නිසාද නැත්නම් මට දුන්න බෙහෙත් නිසාද කියන්න ම⁣ම දැනගෙන හිටියේ නෑ. ⁣ඉස්පිරිතාලේ ඇතුලේ ගෙවුන දවස් ගානට මම ලගට ⁣ට්රේ එකක බෙහෙත් තියන් එන නර්ස්ව මම දකින්න ආස නැතිම දසුන වුනා. ඉස්පිරිතාලේ නතර කරලා ගෙවුන හය වෙනි දවසෙදි මාව ඉස්පිරිතාලෙන් ඩිස්චාර්ජ් කරා. මගේ ටිකට් පොතේ මට කිලින්ක් එන්නෝන දින නම් කරලා තිබුණා. විතරක් නෙමේ මම ඉස්පිරතාලෙන් එලියට එන වෙලාවේ

"Shadya congratulations for your discharged... ඔයාට කිලින්ක් එන්න බෑ වගේ නම් මොනවම හරි දෙයක්
වුනොත්, ආයෙම බිලීඩ් වුනොත් එහෙමත් නැතිනම් හිත
කලබල වුනොත් මට කතා කරන්න..."

කියලා ඩොක්ටර්ගෙන් මට මැසේජ් එකක් ආවා.. ඒකට රිප්ලයි නොකරම පුංචි මලිදු අකිල එක්ක ගෙදර ආව මම තව තවත් කාලයක් මට රෙස්ට් කරන්න ඕනි කියලා ගෙදර නතර වුනේ ඉස්කෝලේට යන එක මගාරින්න ඕන කියන සිතුවිල්ල මගේ ඔලුව පුරා පැතිරිලා තිබුණ නිසා. පුංචිගේ
අකමැත්තෙන් වුනත් මම ඉස්කෝලෙට යන එක නතර කරා. ගෙදර කාමරේ ඇතුලට වෙලා ඔහේ කාලේ ගෙව්වා. ඒ කාලේ ඇතුලත පුංචි මගේ ෆෝන් එක එයා⁣ගේ භාරෙට අරන් තිබුනේ මම ඒක හරහා යේනුකව සම්බන්ධ කරගනී කියන බයෙන් වගේ. හැමදාම හවසට ඉස්කෝලේ ඉවර කරලා මලිදු අකිල මාව හොයාගෙන ගෙදරට එන එක පුරුද්දක් කරගෙන තිබුණා. ඒත් ඒ අය එකම දවසකවත් මට යේනුක ගැන කියන්නවත් මගේ තත්වය දැන් කොහොමද කියන දේවත් අහන්න ගියේ නැති වුනේ ආයෙම මගේ හිත පෑරෙයි කියන බයෙන් කියලා මට තේරුම් ගියේ ඉස්කෝලේ ගැනවත් උගන්වපු දෙයක් ගැනවත් නාහා වෙනම විකාර මාත් එක්ක කියවලා කාලේ නාස්ති කරපු නිසා. මාස දෙක තුනකට පස්සේ ගෙවුන දවසක උදේම අපේ ගෙදරට අමුත්තෙක් ආවා. ඒ මට මහාලොකු ආදරයක් දුන්න ඉශාරා මෙත්සරණි. මට කාමරෙන් එලියට ගිහින් එයාට මූන දෙන්න ඕනි වුනේ නෑ. ශාද්‍ය ආයෙම ඉස්කෝලේ එන්න කියලා එයා කියනවා අහන්න මට ඕනි වුනේ නෑ විතරක්ම නෙමේ ඒ පුහුගිය කාලේ පුරාවට ඉශාරා මිස්ට මම කිව්ව මගේ ආදරේ යේනුක කියන දේ එයා දැනගෙන මගෙන් මේ වගේ සම්බන්දෙකට මුලපුරපු විදිය අහනවා මට බලන් ඉන්න ඕනි වුනේ නෑ. පුංචි එක්ක වරුවක්ම කතා කරපු එයා මම එයා බලන්න නෑවිදින් හිටපු එකට වේදනාවෙන් ගෙදරින් පිටත් වෙලා තිබුණා කියලා ඊලගට ගෙවුන හෝරාවෙදි පුංචි මට කිව්වා.  කොච්චර හිත දැඩි කරගෙන ඒ මතක අතර  සැරිසරණ  එක නතර කරලා හිටියත් හැම සති දෙකකට තුනකට සැරයක්ම වගේ මට දරාගන්නම බැරි විදියේ වේදනාවල් එන්න ගත්තා. විතරක්ම නෙම් ඒ හැම දවසකම මම කාමරේ ඇතුලට වෙලා මගේ ඔලුව බදාගෙන ඇස් වලින් කදුලුත් නහයෙන් ලේත් වගුරවමින් අඩන්න ගත්තා. ශාද්‍ය පුතේ එපා දැන් ඇති කියලා මාව තුරුල් කරන් මාත් එක්කම අඩනවා හැර  පුංචිටත් ඒ දවසට කරන්න කිසිම දෙයක් ⁣නැතිම වුනා.. එයා ඒ හැම දවසකම ඩොක්ටර්ට කෝල් කරලා මගේ තත්වය ගැන විස්තර කියන්න පුරුදු වෙලා හිටියා වගේම එහෙම වෙන දවසට මට බොන්න දෙන්න බෙහෙත් වගයකුත් ඩොක්ටර් නිර්දේශ කරලා තිබුණා. කාලේ ගෙවිලා යද්දි මම පාසලට නොයාම මගේ බාරකාරයෝ වුන පුංචිත් බාප්පත් ඉස්කෝලෙට ගිහින් මගේ පෙරැත්තට අස්වීම අරන් එක දවසක ගෙදර ආවා. ඒ මම  නොයාම මලිදේවෙන් මම සදහටම අයින් වුන දවස. එදා ඒ ආරන්චියත් එක්ක මලිදු වගේම අකිලත් ගෙදරට ඇවිත් මට දොස් කියන්න වුනත් අවසානේ ඒ අය මගේ තත්වය තේරුම් අරන් මට මගේ තීරනේට ඉඩ දීලා පැත්තකට වුනා.