"ගප්පියෝ~ වඩා ගනින්කෝ~"
"වෙන?"
"වෙන නෑ"
"......"
"ගප්පියෝ~ මේ අතවල කරගැටත් දාලා"
"අත් වලින් නෙවේනෙ ඇවිදින්නේ.. ගනින් අත් දෙක මට පෙන්නන්ට එපා ඕවා.....
කී සැරයක් කීවද පැත්තකින් තියහන් කියලා.කනකට ගන්නෑ එතකොට.දැන් එනවා අඤේ පඤේ ගාන්."
"ඔයාගේ නිලමෙගේ කකුල් දෙකත් රිදෙනවා. අව්වත් සැරයි.හමත් පිච්චිලා. කලන්තෙත් වාගේ."
"කලන්තේ නම් දාහන්! හෙවනකින් තියලා යන්ට බැරියැ."
"රන් මැණිකේ ~ කූ කු කු එන්න එන්න.අප්පච්චිගෙ වශ්තුව...
වලව්වට ගියාම සුවද කල්කේ නාලා මාළු එක්ක බත් අනලා කාලා අපි සෙල්ලම් දාමු ඈ ~.....
කෝ කෝ දඟලන්න ඔට්ටු නෑ..අප්පච්චිට අමාරුයිනේ~"
මයෙ කෙල්ල ආදරේ මට විතරයි.මං ආදරේ මයෙ කෙල්ලට විතරයි.මේක සංසාරගත බැඳීමක්.
"රන් මැණිකේ~ අපි හෙවනකින් ඩිංගක් ඉදලා යන්~~ .....
අප්පච්චිට ඔලුව රදේ අල්ලලනේ රත්තරනේ~ අත් වල කරගැට හන්දා."
මං ළග තිව්න රූස්ස ගහක් පාමුල වාඩි උනේ ඇත්තටම කලන්තේ වාගේ හන්දා. ඊයෙ බෙහෙත් කොටලා දිය පට්ටා වාගයක් ඇවිදින්.එකාරෙට පුපුරනවා.මට ඒව බලා ඉද්දී අමාරුයි.ලේ දකිද්දී,වේදනාවක් දැයෙද්දි මට කලන්තෙට එනවා.
අත් ඉස්සරහට කරන් දිය පට්ටෙන් වතුර වාගේ උඩට එනවා පේද්දී මට නිකන් ඔලුව දෙපැත්තෙම්ම ගල් දෙක්කිං චප්ප කරනවා වාගේ.
"ගියා කොටන්න! බැරි වැඩ නොකර ඉදින් කියලා කට කැඩෙනකන් කීවා..
දැන් හරිද පුකේ අමාරුව??"
"නෑ තාම ඇරුන්නෑ"
"මක්කද ඊයේ අර මෝල් ගහක් අල්ලන් මායම් උනේ?"
"...."
"ඌ කියවනවා උබ එක්ක ඉරිසියයි කියලා.උබ දඟලනවා ඌ එක්ක ඉරිසියවෙන්..
උගෙ ලබ්බට ඉරිසියා කරන්ඩද බං.ඇති දේකුත් නෑ ඒකට."
ලබ්බ!! ලබ්බත් බැලුවද.මට බලාපොරොත්තු දීලා වටේ යන වල් නරියා.
YOU ARE READING
|| දෑල ||
Historical Fictionඒ ඇස්, මා දිහා බලාන දුකින් කියන පුවතක් ඒත් මට නොතේරේ ඒවගේ කිසිම අරුතක් ගතින් ගත සිතින් සිත එක්කල ආත්මගත ප්‍රේමණීය බැඳීමක පුරාවත........... ආරම්භය : වෙසක් මස පළමුවැනි දා (2024)
