සෙංකගල ගමනට අප්පච්චිගෙ මනාපයක් නැතත් දියතගෙ වචන වලට පිටින් යන්ඩ බැරිකමට අවසර දුන්නා. අම්මලා මුත්තම්මලා නම් යන්නේ කොහෙදවත් දන්නැ.
"මේ මයෙ දරුවො දෙන්නා. මුන් තාම පොඩි. ඕවට ගාවගන්ට එපා"
"වෙද අත්තා කොහොමත් මූව රජකරනවා මං නොකලොත්.උන් සේරෝම හිතන්නේ තමන්ගේ පැත්තෙන් විතරයි."
"මුන්ව මේවයෙන් ඈත් කරහල්ලකො දෙයියනේ.මං උඹෙන් ඉල්ලන්නේ එච්චරයි."
"මං වචනේ තියනවා නිලමේ. හානියක් වෙන්ට දෙන්නෑ. විගහට ඇන්න එන්නම්."
ගප්පියාටත් මයෙ දරුවා කීව අප්පච්චි දියත ඉස්සරහ වැද වැටුණ හැටි මට තාමත් මැවිලා පේනවා. 'අතීතේ මතක් කරද්දි සෙනෙහෙවන්ත මතක නැතත් උන්දා අපිට මහමෙරක් තරම් ආදරෙයි බණ්ඩාර' මා එක්කල සෙංකඩල යන ගමන් ගප්පියා කිවේ එහෙමයි.
වෙනදාට පිස්සට හැතැම්ම නෑ වාගේ කියවන දියතයා අද සද්ද නෑ. ඌ උගෙ ඔලුව අස්සේ ඉදිරි සැලසුම ගහනවද කොහෙදො. ඉලංදාරියෙක්ය කියලා පෙන්නන්න දැගලුවට ගප්පියා අස්සේ ඉන්න නොදරුවා ඉන්නෙත් බය වෙලාද මන්දා.
මං ගිහින් උගෙ අත අරන් මයෙ අතට පටලවා ගත්තා.ගප්පියා මා දිහා හැරිලා බලද්දි මං ඌ දිහා බලාගෙනම අපේ පටලාපු අත් අරන් හින්නි හාදුවක් තිබ්බා. ගප්පියගෙන්ම තමා ඔය කෝලම් අහුලගත්තේ. නොදරු හිනාවක් ගප්පියාගෙ මූණේ ඇදෙද්දි දියත අපි දිහා බලලා ඩිංගක් ඉස්සර උනා.
ගප්පියා පරිසරේ සාර සොබාව කියවනවා.මං කන් අගුළු දාන් උගෙ කියවිල්ල දිහා බලන් ඉන්නවා.ගල් බොලොක්ක කටහඩක් තිබ්බට මුගේ කට හෙලවෙන තාලේ බලා ඉන්න මං හරි මනාපයි.
බෝගම්බර වැව දැක්ක ගමන් ගප්පියා මාවත් ඇතෑරල ගිහින් වැව මායිමේ ඉඳන් පාතට නැමුණා.වතුර ඩිංගක් දැක්ක ගමන් මූට මාවත් අමතකයි.
"මෙවිභූ උබ එක්ක ඉද්දි හරි වෙනස්"
"ඇයි එහෙම කියන්නේ?"
"අපි එක්ක ඉද්දි ඔය තරම් කියවන්නෑ"
"ආ~ අපෙ අම්මා එක්ක එහෙම කියවන හැටි උබ දැකල නෑනේ. නගා එක්ක දවසම රණ්ඩු. අප්පච්චිගෙ කරේ යන්න හපනා.මුත්තම්මා ඉන්නකන් කෙක්ක වාගේ ඇමිනෙන්නමයි....
YOU ARE READING
|| දෑල ||
Historical Fictionගතින් ගත සිතින් සිත එක්කල ආත්මගත ප්‍රේමණීය බැඳීමක පුරාවත 🕊️ ආරම්භය : වෙසක් මස පළමුවැනි දා (2024)
