ගප්පියා පිස්සු බල්ලෙක් වාගේ වලව්ව පුරාවට අප්පච්චිව හොයනවා. ඌට දෙවෙනි නෑ මාත්.
"අම්මේ! අප්පච්චි කෝ?"
"රාජකාරි වැඩකට ගියා මයෙ හිතේ"
"චි:හ්!!"
කොහේ කියලා හොයන්ඩද.යන දිහාවල් කාටවත් කියනවයෑ.ගප්පියා මැද මිදුලේ හති ලාන ගමන් ඉදගෙන ඔළුවට අත් තියා ගත්තා.
"මොනාද දැක්කේ කියහං හරියටම"
"මෙතන වැටිලා උන්නේ පපුවත් අල්ලාගෙන."
"වැටුණා නම් කෝ?"
"මං දන්නෑ.මට තේරෙන්නෑ."
අප්පච්චිගෙ හාන්සි පුටුව දිහාවට අතත් දික් කරාන කියද්දි උගේ මූණේ හිනාවක් ඇදිලා මැකිල ගියා.
"තෝ නම් මහ බල්ලෙක් !! බොරුවක් ද කරේ?"
ගප්පියා මහා හයියෙන් හිනා උනා.
"ඕවා විහිළු නෙවේ. හැමදාම තෝව බූරුවෙක් වගේ විස්වාස කරන මටයි තලන්න ඕනා මඩු වලිගෙන්."
ගප්පියා බිම ඉඳගෙන හිනා වෙන්න ගනිද්දී මං කාමරේට එන්න ආවා.වලව්ව පුරා දුවල දාහෙත් පෙරනවා.බලන් ඉදහන්කො ආයේ උබ කියන කිසි දෙයක් මං විස්වාස කරයිද කියලා.ගොන් බල්ලා! මූට බල්ලා කියන එක රන් මැණිකටත් අපහාසයක්.
"අහවරද දෙන්නගේ නාඩගම?"
මයෙ අම්මා කම්මුලට අතත් ගහන් කාමරේට ආවා.මං ඇහුන්නෑ වාගේ කමිසේ බොත්තම් ගලවන්න ගත්තා.
"උබල දැන් අල්ලන සෙල්ලම් දාන වයසේයැ පුතේ ඉන්නේ...වැඩිහිටියෝ වාගේ හැසිරියල්ලකෝ~"
"මමයැ අර පුත්තලම් බුරුවනේ පටන් ගත්තේ"
"ඌට ඉතින් උබට තරම් වයස නෑනේ පුතේ.උබ තේරෙන එකානේ."
"මං උගේ වයසේ ඉන්නැද්දිත් අම්මල අප්පච්චිල කිවේ ඕකමනේ....
අනික උගේ කොහෙද පොඩි.මී හරක් දෙතුන් දෙනෙක්ගේ වයස"
"බත් බෙදන්නඩ ද?"
"නාලම කනවා"
"මේ~"
මයෙ අම්මා සාරි පොටෙන් පවන් ගහන ගමන් වටපිට බලනවා.ඔය ඉතින් මයෙ තරහ අවුස්සන කතාවක් කියන්න යද්දි තමා.
YOU ARE READING
|| දෑල ||
Historical Fictionගතින් ගත සිතින් සිත එක්කල ආත්මගත ප්‍රේමණීය බැඳීමක පුරාවත 🕊️ ආරම්භය : වෙසක් මස පළමුවැනි දා (2024)
