දැනිලා තියෙනවද හෙවන නැති වෙලා නන්නාදුනන ඉසව්වක තනි උනාම දැනෙන හැඟීම....
පස් හය දෙනෙක්ම දියතව අදුරාගෙන මාළිගාවට පණිවිඩ යවලා.මාලිගාවෙන් එද්දි ගප්පියා මෙතන උන්නොත් දියත කැපවෙලා ආරක්සා කරාපු දේ ඵලක් නැති වේවි.
දියත බේරගන්නත් ඕනි. ගප්පියා ආරක්සා කර ගන්නත් ඕනි. ගප්පියා ඉන්නෙ සිහි විකල් උන එකෙක් ගානට.එන්න සුනංගු වෙද්දි අම්මලත් බය වෙයි. අප්පච්චි අපි හොයන් මාලිගාවට ගියොත් තවත් විනාසයක් වෙයි.
දියතව මාලිගාවට යැව්වොත් වෙද කුටියට යවයි. කොහොමත් දැන් මාලිගාවෙන් කට්ටිය එනවත් ඇති.මං කොහොමහරි ගප්පියා එක්කල ගෙදර යන්න ඕනි.
දැන් මේ කොයි හරියද. ගිය රෑ දියත කීවා මලබාර් පහු උනා විතරයි කියලා.ඉන්න!! මලබාර් ගම නම් ඉන්නේ වඩිගයො. වඩිග නායක්කර්ලගේ පැත්ත.මෙතන කුමාරයාට අනතුරු දායකයි.
මං විගහට නැගිටල අතට අහු උන දෙවල් තනි මල්ලකට දා ගත්තා. බයක් පෙන්වන්න හොඳ නෑ. බිම තිවුනු දියතගෙ කිණිස්සත් ඉනට ගහ ගත්තා.
"ගප්පියෝ අපි යන්ඩ ඕනි"
මං හෙමින් කියද්දි දියතගෙ පපුවට ඔලුව ගහන් උන්න ගප්පියා ඇස් වලින් මා දිහා බලලා දියත දිහා බැලුවා.
"දියතව මාලිගාවට යවමු."
මං කියන දේවල් නෑහෙන ගානට විඩාබර ඇස් පියා ගත්තා.
"ගප්පියෝ යමන් අරුන් එනවා ඇති."
ගප්පියා මාව ගණන් නොගන්න කොට මං උගෙ ඔලුව අත ගාලා දියතගෙ කන ලඟට ලං උනා.
"දියත~"
දියතගෙ ඇස් මා දිහාවට කැරකුනා.
"උඹේ පණව මං රකින්නම්. පොරොන්දු වෙනවා."
ඇහි පිල්ලම් එක වන්ගියක් ගහපු දියත මා දිහා බලාගෙන උන්නා.මං මයෙ අතේ තිවුන පිරිත් නූලක් දියතගෙ අතේ ගැට ගැහුවා.
"බුදු සරණයි!"
වැඩි හොඳට මයෙ ඉනේ තිවුන රතු නූලත් ගැට ගැහුවා.
"මැදවල පාරෙන් යන්නෙ. සනීප උනාම වරෙං විගහට. මැරෙන්න ඔට්ටු නෑ.ඇහුණනේ නියං කාක්කො. මැරෙන්න බෑ. අනික මට උඹේ අතින් කෑම ගොඩක් කන්නත් ඕනි."
YOU ARE READING
|| දෑල ||
Historical Fictionගතින් ගත සිතින් සිත එක්කල ආත්මගත ප්‍රේමණීය බැඳීමක පුරාවත 🕊️ ආරම්භය : වෙසක් මස පළමුවැනි දා (2024)
