අවසන් නොවන රැයක කුටියෙ කවුලුව ළඟට වෙලා මම බලාගෙන ඉදියෙ පන්දම් දැල්වෙන දළඳා මන්දිරය දිහා.වෙසක් පුර පසළොස්වක පොහොය දවස උනත් හඳ වළාකුළුවලට හැංගිලා ගිහින්.
ජනෙල් කවුළුව උඩ ඉඳගෙන මම කවුළුවේ උලුවස්සට ඔලුව හේත්තු කර ගන්න ගමන් දණහිස් නවලා පපුවට හේත්තු කර ගත්තෙ ගුගුරු දිදී අඬන අහස දිහා බලා ඉන්න.
නිකට දණහිසක් උඩින් තියාගෙන සැරින් සැරේ අකුණු සර වැදිලා ආලෝකමත් වෙන අහස දිහා මම බලාගෙන උන්නා.
දකුණත ඉදිරියට කරගෙන අහසින් වැටෙන කදුළු බිදු, සීතල උනත් දාඩියෙන් පෙගුනු අල්ලට මම එකතු කර ගත්තෙ බර හුස්මක් වා තලයට මුහු කරන ගමන්.
"මහා කාරුණික වූ ශාන්තිනායකන් වහන්ස
ජීවිතයම පුදා ඔබ වහන්සේ සරණ යමි
යන අතක් නොම දැන ක්ලේශ වසඟයට පත් වූ
මාගේ ජීවිතය පූජා කරමි...."
ඉස්සර මුත්තම්මා කියන බුද්ධානුස්සතියක් තනියම මුමුනන ගමන් අල්ලට එකතු උන කදුළු බිදු මම අතින් අතට මාරු කර ගත්තෙ ඇඟිලි තුඩුවලින්.
"පා දූවිල්ලක් සෙයින්
සිරිපා සිඹිමි බැතියෙන්
සියලු සත්වයන්ගේ සැපත සැනසුම සඳහා
තම ජීවිතයම පූජා කළ බව සත්‍යයයි....
එම සත්‍ය ගුණයට මාගේ ජීවිතය
පූජා වේවා..පූජා වේවා... පූජා වේවා..."
අකුණු සරක් එක්ක තෙමහල් දළඳා මන්දිරය ආලෝකමත් වෙලා දිස්වෙද්දි මම අත් එකතු කරගෙන සීතලේ ගුලි වෙලා දළඳාව දිහා බලා උන්නා.
"වැරැද්දක් තේරෙනවා.වැරදුනේ කොතනද දන්නෙ නෑ.තුන්දෙනාම එකම වංකගිරියක අතරමං වෙලා....
සංසාර ගමනෙ මෙහෙම හති වැටෙන්න මොකද්ද අපි කරපු පව???"
උත්තරයක් නැති හන්දා මම අත්ලට අහසින් වැටෙන කදුළු බිදු ගනින්න ගත්තා.
"එකයි.."
"දෙකයි.."
"තුනයි.."
"හතරයි.."
"පහයි.."
"හයයි.."
"හතයි.."
"අටයි.."
"නවයයි.."
YOU ARE READING
|| දෑල ||
Historical Fictionගතින් ගත සිතින් සිත එක්කල ආත්මගත ප්‍රේමණීය බැඳීමක පුරාවත 🕊️ ආරම්භය : වෙසක් මස පළමුවැනි දා (2024)
