මැද වලව්වට ගිහින් අප්පච්චිගෙ හාන්සි පුටුවෙ දිගෑදුනේ මැද මිදුලට වැටිලා තියෙන හඳ එළිය දිහා බලාගෙන.
"අනේ..මයෙ රන් කොටේ-"
"පව් නොදී පලයව්කො!!!"
ළඟට ආව මුත්තම්මගෙත් ඇඟට කඩන් පැනලා මම හාන්සි පුටුවෙන් නැගිට්ටෙ බිම තිවුන පඩික්කමට පයින් ගහගෙන.
සීසීකඩ අරහෙ මෙහෙ ගිහිං තිවුන පෙරලපු පුටු, පොලේ ගැහුව පාත්තර,කකුලින් එහා මෙහා කර කරම වලව්වෙන් එලියට
කරුවලේම හිස හැරුන අතේ පය යැවෙන
මම වේගෙන් වේගෙන් ඇවිදගෙන ගියා.
හැමදාමත් වගෙ පය නතර උනේ පයට පුරුදු තැන.කමිසෙ ගලවල විසි කරලා මම වැවට පැන්නා.
රූස්ස ගහ පාමුල ඉඳන් වැව් ඉවුර වෙනකන් සීතලේ දෙපැත්තට පීනුවෙ උන්මත්තකයෙක් ගානට.
ඇති.මට මහන්සි.බෙල්ල මුලෙන් පහළ වතුරෙ ඔබාගෙන ඔලුව වැව් ඉවුරෙ තියං මම උඩ බලාගෙන හති දැම්මා.
අහසෙ තරු වටකරගෙන පුර අටවක වෙසක් හඳ පායලා.සඳ එළිය වැටිලා වැවේ වතුර කිරි වෙලා.අත් දෙක වතුරෙන් උඩට අරං වමතින් ඉවුර බඳලා අල්ල ගත්තා.
උක්කුං වෙලුම් පටි ඔතාපු තුවාල උන මයෙ දකුණත උඩට කරාන බැලුවෙ රන් කෙන්ඳෙන් එයාම ගොතලා දාපු මයෙ අත් පළඳනාව දිහා.
'අභිෂේකෙන් පහු මට උබ පස්සෙ එන්න වෙන්නෑ.උබ තමා මයෙ පස්සෙ එන්න ඕන...
ඒ හන්දා වසී බන්ධනයක් කරා.රන් කෙන්ඳක් ගානෙ අස්සට දාලා තියෙන්නෙ මයෙ ආදරේ.මෙතැන් පටන් උබ මගෙ..'
මයෙ මූණෙ හිනාවක් ඇදුනෙ ඇස් කෙවෙනිවලට කඳුළු මෝදු වෙනකොට.
'ගප්පියවත් හිටියනම්.. කියලා හිතෙන වෙලාවට මේ අත අරගෙන පපුවට තියා ගන්න.මට කියන්න තියෙන දේ හොඳට හිතන්න.එතකොට ඒක මට ඇහෙනවා..'
කොයි තරම් රැවැට්ටුවත් හැමදාම දෙපාරක් නොහිතා විශ්වාස කරන මේ අමු ගවයට මේ දේ විශ්වාස කරන එක මහ දෙයක් නෙවේ මෙවිභූ.
වෙලුම් පටි ඔතාපු දකුණත වැව් දිය අස්සෙන් පපුවට තද කරගෙන මම කටහඬ අවදිකරේ හඳ දිහා බලාගෙන.
YOU ARE READING
|| දෑල ||
Historical Fictionගතින් ගත සිතින් සිත එක්කල ආත්මගත ප්‍රේමණීය බැඳීමක පුරාවත 🕊️ ආරම්භය : වෙසක් මස පළමුවැනි දා (2024)
