"මර මර ඔටා දමඤ්ඤං..
මර මර ඔටා දමඤ්ඤං.."
මයෙ තුන් හුලසෙ අනිම් බාග දෙක මොනවා කරගෙනද දන්නෑ.මම ඔහේ ඔංචිල්ලාවෙ දෙපැත්තට වැනි වැනී කල්පනා කරා.
දියතයා කීවෙ නම් කොහොමද මෙහෙට වෙලා ඉඳපංය බලන්න එනවාය.කෝ දැන් ඔය ආපු හැටි වෙන්ඩෑ.බොරුව බොරුව බොරුව.ගියා ගියාමයි අප්පත් නෑ පුතත් නෑ.
"මොමිය මොමිය මෝ දෙයියාහ්!!"
ඔය ජෝඩුව කිරිපැණි කාගෙන ඉන්නවා වාගෙම තමා ගහ මරාගන්න ගියාමත්.නයි මුගටි හොඳා තව.
මම හැමදාම මැදට පැනලා සමාදනය උදා කරන සුදු පරෙවියා වාගෙ උන්න හන්දනෙ ඔහොමවත් උන්නෙ.
අදහස් ඝට්ඨනය.පිටට නොපෙන්නුවාට ඇතුළාන්තයෙන් දෙන්නම අධි පණ්ඩිතයො.
"ගුමර රඝබායී සා..
ගුමර රඝබායී සා...
නන නානී නේනී නා..
ගුමර රඝබායී සා...."
"නිලමේ, අපේ එකී නිලමෙගෙ සායම් වාගයක් අල්ල අල්ල ඉන්නවා.නාස්ති කරනවද දන්නෑ."
"මම දුන්නෙ.කෙල්ල ලස්සනට වර්ණ ගලපනවා.බාධා කරන්නෙම නෑ."
"හ්ම්ම්ම්"
මම අඹ ගහේ බැඳලා තිවුන ඔංචිල්ලාවෙන් බැහැලා ඉහළ වලව්වෙ තිවුන හාන්සි පුටුවෙන් දිගෑදුනා.මයෙ හිතට හරි නෑ.මා ගාව ඉඳලත් උක්කු-
"මයෙ නිලමෙ අද මෝලට යන්නෙ නැතෙයි??"
දර පලන ගමන් උන්න සියාතු අත්තා පොරව බදලා අල්ලන් වීරිය දාලා පාරක් ගැහුවා කකුලින් තද කරන් උන්න කොටේට.
ඕවට උත්තර දෙන්න මං බැදිලා නෑනෙ.මම ගප්පියගෙ වැදි ගීය උරුවම් බාන්න ගත්තා.
අත්තා අත්තා කීවට වෙද අත්තලා සියාතු අත්තලා හැට හැත්තෑ ගණන්වල හයිය හත්තිය තියෙන මිනිස්සු.අපේ උන්ගෙ වීරිය බහින්නෙ අනූව පැන්නම.
මයෙ මුත්තම්මට නම් ඕන් අනූ හයකටත් කිට්ටුයි.ඒත් තාම ඔය ඉන්නෙ ළමිස්සී වාගෙ.දත් දෙක තුනක් හැලිලා හම ඩිංගක් රැළි වැටිලා විතරයි.කොණ්ඩ ගහක්වත් සුදු වෙලා නෑ.
YOU ARE READING
|| දෑල ||
Historical Fictionගතින් ගත සිතින් සිත එක්කල ආත්මගත ප්‍රේමණීය බැඳීමක පුරාවත 🕊️ ආරම්භය : වෙසක් මස පළමුවැනි දා (2024)
