"අන්න තරුවක් කඩන් වැටුනා."
තීන්ත පෑනෙන් සිතුවම් කරන ගමන් උන්න මම අහස දිහා බලන් කියද්දි මයෙ පපුවෙ වමට බර වෙන්න හිස තියාගෙන හදවතේ රිද්මය අහන් උන්න මෙවිභූත් ඔලුව උස්සලා රෑ අහස දිහා බැලුවා.
"හඳත් කඩන් වැටෙයිද බං??"
"දන්නෑ."
"වැටුනොත්???"
"වැටුනොත්?????"
"ම්ම්ම්....මම දුවගෙන ගිහින් අල්ලගෙන මෙන්න මෙහෙම පපුවට තියල තද කර ගන්නවා."
තද කරගන්න විදිය පෙන්නලා දෙපැත්තට වැනෙන ගමන් මම කියන මෝඩ කතා කුමාරයා අහගෙන ඉන්නෙ තරු දිලිහෙන ආකහේ වාගෙ ඇස් වලින්.
"ඔයා තමයි හොඳම"
අඩි ගානක් උඩ ගිය මෝඩ මම අහිංසක විදියට හිනා වෙද්දි එයා මයෙ පපුවට හාද්දක් තියාගෙන අනිත් පැත්ත හැරිලා මයෙ පපුවට පිට හේත්තු කරගත්තා.
"අපේ ගෙදරත් අඳින්න"
"කොතනින්ද??"
"උඩින්ම"
ඔයා කියන දෙයක් තමයි මහත්තයෝ.සිත්තම් පිටුවෙ උඩම හරියට වෙන්න මම තීන්ත පෑනෙන් වැලි ගෙදර අඳින්න ගත්තා.
පිටුවෙ අග හරියට වෙන්න ඇඳල තිවුනෙ මේඝායුගෙ තෝන් ලණුවෙන් අල්ලන් ක්ෂිතිජය දිහා බලාගෙන රැල්ල ගහන වෙරළෙ ඇවිදින මම.මේඝායු පිට ඉන්න මෙවිභූ ඉන්නෙ මා දිහා බලාගෙන.
"කටුසටහනක්වත් නැතුව කොහොමද ඔහොම අඳින්නෙ??"
"මම හිතෙන් කටුසටහන ගහන්නෙ"
මම පාඩුවෙ සිත්තම් කරනකොට එයත් නිස්සද්දව බලා උන්නා.පිටුවට ලස්සන නිමාවක් දීපු මම පොත වහන්න ගියත් මෙවිභූ වහන්න නොදී මැදින් අත තිව්වා.
"මට ඔයාගෙ කටහඬින්ම අහන්න ඕන."
"ලැජ්ජා කරන්න එපා ඉතිං.මට පැල් කවියක්වත් කියාගන්න බැරිවග දන්නවනෙ."
"එදා වැව් ඉස්මත්තෙදි කීවෙ."
"තනියම කියනවා වෙනයි.මෙහෙම වෙනයි.ඔයා අහන් ඉන්න වග නොදැනනෙ එදා කිව්වෙ."
YOU ARE READING
|| දෑල ||
Historical Fictionගතින් ගත සිතින් සිත එක්කල ආත්මගත ප්‍රේමණීය බැඳීමක පුරාවත 🕊️ ආරම්භය : වෙසක් මස පළමුවැනි දා (2024)
