මයෙ පස්සෙන් අල්ලලා කවුරු හරි මාව උඩ දානවා.ඒ අස්සේ පොළවත් හෙලවෙනවා.
ඇයි මේ පොලව කම්පා වෙලා..
මයෙ අතට අහු උන තද දේ මං බදලා අල්ල ගත්තා.
චටාස්!!!!!
අතට වැදුන කිස් කන පාරත් හන්දා පියාන උන්න ඇස් ඇරියාම දැක්කේ මට හබරල කොලයක් අල්ලාන් තෙමී තෙමී යන ගප්පියා.
"ලෙඩ හොඳ නම් බැහැපන්. දමාන මිරිකන්නේ!!'
ගප්පියා කෑ ගහද්දි වටපිට බලපුවාම දැක්කේ යෝධයෙක් හිනා වෙවී මාව හාල් ගෝනිය වාගේ උස්සන් යනවා.මේ දියතයනේ.ලැජ්ජාවත් එක්කල මං දඩි බිඩි ගාලා බිමට බැස්සා.
"මලයා වැව අයිනෙ ඉන්නවා දැකලා යද්දියි දැක්කේ සූරියබණ්ඩාර වැටිලා ඉන්නවා"
මං මොකුත් නොකියා හිනා උනා.වෙච්ච කෙරිච්ච දේවල් ටික ටික ආයේම මතකෙට එනකොට හීතල වැඩි වෙනවා වාගේ.
"සූරියබණ්ඩාර මේක උඩින් දාගත්තා නම්."
දියතයා ඌ පොරවාන උන්න ගෝනිය වාගේ සාලුව මයෙ වටේ එතුවා.
"පන්සලේ උන්නේ උබද මට දැන ගන්න ඕනි එච්චරයි"
නෑ නම් කියන්නෙපා දෙයියනේ...
"මං තමා."
හිතට නිකන් නිවන් ගියා වාගේ.එතකොට -
"පහු වෙද්දි තේරෙයි කිවේ?"
ගප්පියා මා දිහාව බලා ඉදලා දියත දිහාව බැලුවා. දියතය අපේ කටවල් දිහා මාරුවෙන් මාරුවට බලනවා.
"මී හරකෙක් උබ නම්! ගනින් මේක!"
හබරල පිත්ත මයෙ ඇගේ ගැහුවා.
හුස්මක් පාත දාපු ගප්පියා මං දිහා ඩිංගක් වෙලා බලන් ඉදලා ආයේම මට ලං උනා.
"ඕක දා ගනින් හරියට. උණනේ."
දියතයා පොරවපු රෙද්ද හරියට පොරවන ගමන් ගප්පියා මයෙ නලලට අත තිබ්බා.
ආයේම හබරල පිත්ත දකුණු අතට අරන් වම් අතින් මාව තද කරලා අල්ල ගත්තා.
"දියත උබත් ඔලුව දාගනින්....
අඩි ඉක්මන් කරලා යමන්.."
විගහට වෙද අත්තගේ දිහාවට ගැටුවාට මොකෝ අපි තෙමිච්ච කුකුල්ලු තුන් දෙනෙක් වාගේ.
YOU ARE READING
|| දෑල ||
Historical Fictionගතින් ගත සිතින් සිත එක්කල ආත්මගත ප්‍රේමණීය බැඳීමක පුරාවත 🕊️ ආරම්භය : වෙසක් මස පළමුවැනි දා (2024)
