වලිසිංහ රජතුමා යන්න ගියෙ මට හිතෙන්න දහසක් දේවල් එක්කාසු කරලා.මයෙ අම්මගෙ මූනෙන් පේන වේදනාව මයෙ නගාට විදින්න සිද්ද වෙනවට මයෙ තුන් හිතකවත් මනාපයක් නෑ.
මම මාළිඟාවට යන්න හැදුවෙ මයෙ තුන්හුලස එතන හන්දා.නැතුව මෙවිභූගෙ අනියම් පෙම වෙන්න නම් නෙවේ.
දියත හිතලා මතලා මයෙ චින්තනයට ගැලපෙන්නෙ යුධ සැලසුම් ගහන එකය කියලා මාළිගාවෙ තනතුරක් දුන්නෙ උගෙන් ඇටයක් ඉල්ලුව ගානට.ඒ කියලා කට ගන්න හම්බුනේ නෑ මෙවිභූ මට තර්ජනය කරා.
නොගියෙ තර්ජනය හන්දමත් නෙවේ.මා දිහා බලා උන්න අහිංසක ඇස් හතරක් හන්දා.එතකොටයි මට මතක් උනේ හිතූ මනාපෙට තීරණ ගන්න බැරි වග.මම දැන් දරුවො තුන් දෙනෙක් ඉන්න වගකීම් සහගත පියෙක්.
"නිදා ගන්නෙ නැද්ද සුදු පුතේ.."
"අම්මා නිදාගන්න"
මම අප්පච්චි ගාවින් නැගිටලා ගියෙ අප්පච්චිගෙ කාමරෙන් ගිහින් විතරක් යන්න හැකි කාමරයක් අස්සෙ කාමරයක් වාගෙ තිවුන සටන් ආයුධ කාමරේට.
වදකාගාරයක් වාගෙ තිවුන කාමරේ පුරාවට මම ඇස් යැව්වා.කඩු, කිණිසි,දුනු,ඊතල,හෙලි,තෝමර නැති දෙයක් නෑ.සේරම මගෑරල මම අතට ගත්තෙ කලාකරිංචිය.කුළු මී හරක් අගකින් හදාපු සරල ආයුධයක්.
කලාකරිංචිය අතට හිරකරගෙන මම වටපිට බල බල සටන් ආයුධ කාමරෙන් එළියට ආවා.
අම්මාගෙ උකුලෙ නිදා උන්න පොඩ්ඩිගෙ ඔලුවටත් හාදුවක් තියලා ඉහළ වලව්ව පැත්තට යන්න ගියත් මයෙ කාමරෙන් ඇහුන කෙඳිරිලි සද්දෙ හන්දා මම කෝකටත් කියලා කාමරේට හොස්ස දාලා බැලුවා.
පිටිපස්ස ඇදේ තියවෙද්දි උක්කුංට කෙඳිරි ගෑවෙන්නෙ.මම ගිහිං උක්කුංගෙ කොන්දට කොට්ටයක් හේත්තු කරා.
"හ්හ්ක්...ම්හ්ක්..නිලමේ.."
"මම තමා උක්කුං.බෙහෙත් ගාගත්තද??"
"ම්.."
"නිදාගන්න"
මූණට වැටිලා තිවුන උක්කුංගෙ කොණ්ඩෙ පිටිපස්සට කරලා කිරි උක්කුවව තව ඩිංගක් බිත්තිය පැත්තට වෙන්න එහාට කරා.
YOU ARE READING
|| දෑල ||
Historical Fictionගතින් ගත සිතින් සිත එක්කල ආත්මගත ප්‍රේමණීය බැඳීමක පුරාවත 🕊️ ආරම්භය : වෙසක් මස පළමුවැනි දා (2024)
