"අනංග මල් හී සර සැරය වැදීලා
හිතක් හිතට ලැඟුම් සොයලා...//"
"එහාට පලයංකෝ!"
"ටනන නනන් ටනන නනන්..//"
"උක්කුං පුතේ අරක "
"මොමිය මොමිය මෝ දෙයියා??"
"යස් යස් "
"ඔයි ඔයි ඔයි ඔයි
ඔයි ඔයි ඔයි ඔයි
ඊ......යාහ්...//"
දැකල නැත්තම් බලාගනින් එකම අධි මානසිකත්වේ ජෝඩුවක් කිරි කොරහ නටන හැටි.
"මර මර ඔටා දමඤ්ඤා
මර මර ඔටා දමඤ්ඤා
නිල් බඳුනා රිලා මොටයා ඔටා දමඤ්ඤා
මර මර ඔටා දමඤ්ඤා "
ඇල්ලක් දැකලා මායම් වෙලා අප්පයි පුතයි දෙන්නම ඇදන් උන්න සරුවාල පිටින්ම වතුරට පැනපි.
"කන්දේ ගමන් පොජ්ජට මංගච්චනකං උඤ්ඤා
බිළිදඳුන්ගෙ ගමන් පොජ්ජට මංගච්චනකං උඤ්ඤා
මර මර ඔටා දමඤ්ඤා
මර මර ඔටා දමඤ්ඤා
නිල් බඳුනා රිලා මොටයා ඔටා දමඤ්ඤා
මර මර ඔටා දමඤ්ඤා...//"
දැන් ඕන් වේලෙනකන්ය කියලා ගලක් උඩ වනලා අමුඩෙ පිටින් රෙදි ගොඩ වටේ නටනවා.
දියතයා දන්නේ මර මර ඔටා දමඤ්ඤ විතරද කොහෙදො. ඒක විතරක් සද්දෙට කියනවා. ගප්පියා තමා හොඳටම කරන්නේ කොළ අතු දෙක්කුත් වන වන.
"මොමිය මොමිය මෝ දෙයියා
මොමිය මොමිය මෝ දෙයියා"
පැත්තක ඉන්න මාව මතක් උන ගමන් මූණ ඉස්සරහ ජවුසමක් නටලා යනවා.මං තමා උගෙ මෝ දෙයියා.
"බණ්ඩාර, මේ~"
ඉඟ පද්දල හැඩ පෙන්වනවා. ඔය ඉතිං මෝල් අමාරුව තද වේගෙන එද්දි තමයි.
"ආවෝතින් තී මා ළඟට...
නාවන්නම් හාදු වලින් යසට..."
"ඔටා දමඤ්ඤං
මර මර ඔටා දමඤ්ඤං
නිල් බඳුනා රිලා මොටයා
YOU ARE READING
|| දෑල ||
Historical Fictionඒ ඇස්, මා දිහා බලාන දුකින් කියන පුවතක් ඒත් මට නොතේරේ ඒවගේ කිසිම අරුතක් ගතින් ගත සිතින් සිත එක්කල ආත්මගත ප්‍රේමණීය බැඳීමක පුරාවත........... ආරම්භය : වෙසක් මස පළමුවැනි දා (2024)
