ගප්පියාගේ කීමට හින්දාපු පොල්තෙල් කාලක් එක්කල මං කාමරේට වැදුනාම ගප්පියා රෙදි ගලවන්න තියාගත්තා.
"ඇ- ඇයි ඔය? නගා ආවොත්."
"අරකට කියන්නේ දොර කියලා. ඒක වහන්නත් පුළුවන්."
ඉක්මන් වැඩි නැද්ද. අදම මේක කතා කරලා විසඳගන්න ඕනි.
"ඔතන ගල් වෙලා මොකද? ලඟට වරෙං."
"පොල්තෙල් මොකටද?"
මයෙ ලියන මේසේ උඩ තිබ්බ වානේ අඩි කෝදුව අරන් ගප්පියා අතට පාරක් ගහගෙන බැලුවා.වානේ අඩි කෝදුව දෙකට නව නවා මා ගාවට ඇවිදන් එනවා.
"ඕක ගාලා මේකෙන් හූරපන්!...
මුළු පිටම කසනවා මානා ගොල්ලේ ඇවිදලා."
"පඳුරු අස්සේ රිංගුවේ මොකද?"
"අප්පච්චි මුන ගැහුනා අද."
"තව ඩිංගක් සද්දෙට කිවනං ගමටම පණිවිඩේ දෙන්න තිබ්බා."
මං පිටේ පොල්තෙල් ගාලා අඩි කෝදුවෙන් හීරුවා.ඒ අස්සේ තුවාලත් වෙලා තැන තැන.මොන අටමගල් අස්සේ රිංගනවද මන්දා.
"අප්පච්චි හරි නපුරු පාටයි. යකෙක් වාගේ."
"උඹේ මහඑකානේ ඉතින්"
"මං කිරි පාටයි කියලා උබමනේ කියන්නේ."
ගප්පියා හැරිලා ඇස් යටින් මා දිහාව බැලුවා.
"අප්පච්චි කළුයි කියලද කිවේ?"
"තනි කළු.දත් ඇන්ද විතරයි සුදු."
එතකොට ගප්පියා වලිසිංහ උත්තමයගෙ දරුවෙක් නෙවේද.ආ~ දාව උපදින්ට මූට අම්මෙකුත් ඉන්න එපැය.
"උබ අම්මා වාගේ වෙන්නැති එහෙනන්."
"පොත්ත විතරයි අම්මගෙන්."
ගප්පියා බරසාර හුස්මක් පාත දැම්මා.
"උබට ළඟින්ම උන්න එකෙක් හිත බින්දාම උබ සමාව දෙනවද බණ්ඩාර?"
"කවුද දැන් මයෙ කොල්ලගේ හිත බින්දේ?"
"..."
"මට පේන්නේ උබනම් දැනටම සමාව දීලා ඉවරයි."
"නාගෙන එන්නම්"
YOU ARE READING
|| දෑල ||
Historical Fictionගතින් ගත සිතින් සිත එක්කල ආත්මගත ප්‍රේමණීය බැඳීමක පුරාවත 🕊️ ආරම්භය : වෙසක් මස පළමුවැනි දා (2024)
